The Spectors kwamen, met de nieuwe bezetting, in het Depot Café hun nieuwe cd met de toepasselijke titel OOH AAH AAH voorstellen. Frontvrouw Marieke Hutsebaut, gitaristen Ruben Peeters en Filip Hendrickx en drummer Davy Vanden Broecke brengen frisse dreampop en shoegaze, hier en daar besprenkeld met wat 60’s surfrock-vibes.
Na hun debuut van enkele jaren geleden werd het wat stil rond de band en viel de groep uit elkaar. Marieke Hutsebaut liet zich niet ontmoedigen, schreef een hoop nieuw materiaal en stelde een nieuwe band samen. Het resultaat mag er wezen! Mocht er nog twijfel bestaan, wij zijn fans! Zowel van de oude als de nieuwe Spectors, en we zijn duidelijk niet alleen. Ondanks de zwoele temperaturen en het ideale terrasjesweer konden de West-Vlamingen op een talrijke opkomst rekenen in Leuven.
Stipt op tijd verschijnt het viertal op het podium in de foyer van het Depot. Met de intro van Always Is Forever en Labyrinth Of Faces zet het viertal rustig en lichtjes zoekend in. Bij het daaropvolgende Only You, hebben ze duidelijk hun draai gevonden. Nu valt ons pas op dat de intro héél hard neigt naar die van The Cults Sanctuary. Misschien omdat het live een stuk steviger klinkt dan op cd en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Het publiek lijkt het daar volmondig mee eens te zijn, getuige het enthousiaste gejoel. De toon is gezet. Met het psychedelische Drone keert de groep even terug naar hun vroegere werk dat donkerder en bombastischer is, maar toch perfect past tussen hun nieuwe nummers en live overtuigt.
Met een introsample van The Wizard Of Oz, worden de lions en tigers, galmende echo’s en ijzige gitaar van Dorothy ingezet. Een rustpunt en tevens één van de hoogtepunten van de avond wat ons betreft. Rondom ons zien we goedkeurend knikkende hoofden en meewiegende schouders. Naar het einde van het nummer toe krijgt één van de gitaristen wat technische problemen. Dit vervelende euvel wordt ‘vakkundig’ opgevangen door de frontvrouw die voor een grappige interlude zorgt. Zo komen we te weten dat Blind Date één van haar favoriete programma’s was dat dringend terug op de televisie moet. Over smaken en kleuren gaan we niet discussiëren, maar gelukkig is haar muzikale smaak beter. Met frisse moed vliegt het viertal er terug in met het melancholische When The Morning Falls. Hier merken we wel dat Mariekes stem regelmatig verzwakt en overstemd wordt door de muziek waardoor het nummer zijn doel voorbij schiet. Dit wordt ruimschoots weer goedgemaakt met een uitgesponnen versie van Clyde & Bonnie. Het duurt niet lang voordat we deze vrolijke en aanstekelijke bonustrack meebrullen:‘We used to be like Clyde & Bonnie all the time”. Een extra lange versie dus die naar het einde toe zelfs de postrocktoer op gaat. Schitterend! Het tweede hoogtepunt van de avond.
Sink wordt door de sympathieke zangeres aangekondigd als een weennummer. Tranen kregen we er nu niet direct van in de ogen maar in de meeslepende, melancholische zang voelden we wel de pijn van een gekwetste ziel. En dan schotelt de band ons een sublieme cover van Femme Fatale van The Velvet Underground voor. We zouden bijna durven beweren dat de versie van The Spectors nog beter klinkt… of is dat not done?
Het applaus van de aanwezigen bevestigt onze stiekeme bewering. Met Nico uit het vorige album wordt het tempo terug opgedreven. Live is en blijft dit toch één van de beter songs, een klassieker zowaar. Met het ontroerende Soul kondigt Marieke aan dat ze nog maar twee nummers hebben te gaan. Ligt het aan de vermoeidheid van het toeren of omdat het einde van het concert in zicht is, maar het klinkt allemaal een beetje rommelig. Ook de zang van de frontvrouw is niet altijd even zuiver en verstaanbaar en ook hier weer overstemd door de muziek. Jammer, want een aantal nummers zijn qua ritme soms iets teveel van hetzelfde en het is net die zeemzoete, ontwapenende stem van Hutsebaut die voor een frisse noot zorgt zodat het niet te eentonig wordt.
Het kan niet anders dan dat de ooh ooh aahs van Borderline ingezet worden als afsluiter en damn dit is catchy as hell! Het publiek staat massaal oohs en aahs mee te brullen en wij ook. Dit gaat nog een paar dagen blijven hangen.
De sfeer tijdens het hele optreden gaf ons het gevoel dat we op een Californische roadtrip zaten in de jaren ‘60 achter het stuur van een vintage Cadillac met als eindbestemming het goudgele strand, golven die schitteren in de ondergaande zon en de surfers die het best van zichzelf geven, net zoals The Spectors zelf. Sommige nummers klinken iets teveel van hetzelfde en iets meer ‘pop’ dan hun vorige werk, maar daar is op zich niks mis mee. Why change a winning combination? Live klinkt het sowieso allemaal een tikkeltje steviger en komen een aantal nummers daardoor beter tot hun recht. Dat heb je nu eenmaal met bands die thuishoren op een podium om hun muziek te verkondigen aan luisteraars die een sterke live-set weten te appreciëren. The Spectors leggen met deze nieuwe bezetting en live-tour een nieuwe fundering voor een hopelijk grootse toekomst. Ons hoeven ze alvast niet meer te overtuigen! En we zijn duidelijk niet alleen want de band werd gevraagd om het voorprogramma te verzorgen van The Sheila Divine op hun Belgische tour!
Ons advies? Haal nu dat ticket in huis voor één van hun komende optredens!
9 mei: De Casino, Sint-Niklaas – support The Sheila Divine
10 mei: Het Depot, Leuven – support The Sheila Divine
11 mei: De Kreun, Kortrijk – support The Sheila Divine
12 mei: Muziekodroom, Hasselt – support The Sheila Divine
16 mei: Afsnis, Gent
17 mei: Trix, Antwerpen
25 mei: De Klinker Club, Aarschot
