Zorgeloze garagerock doorspekt met sixties bubblegumpop, een verslavend snoepplaatje, een grote liefde voor funk, soul en vintage synthesizers, een melancholische ballad en één van de laureaten van de Brusselse soundtrack!
Deze week allemaal te ontdekken in onze Luminous Belge met volgende artiesten: Tuff Guac, De Snoepfabriek, Lesage, Goudi en Oriana Ikomo.
Lente in het land en meteen de soundtrack erbij door Tuff Guac, dat z’n tweede album komt droppen.
Singles Mr Fear en I’m Not A Man kreeg je al voor de kiezen en blonken uit in lentefrisse catchyness voor en door cowboy- actiehelden. Het titelnummer doet daar nog een schepje vruchtbare paardenmest bovenop, met best wel een funky en sexy galopperende ritmesectie in het gezelschap van galmende twang gitaren. De mantra lyriek zorgt voor een meezinger van formaat.
Soms sluipt er al eens een flardje blues tussen de saloondeuren (Pretty Bitchin’, All I Want Is To Lay Down, My Head Is Like A Cloud) maar dan, een beetje contradictorisch, ook van het vrolijke soort. Als de Lucky Luke van de Belpop bezondigt Rafael Valles Hilario zich vrijwel nooit aan iets als donkere gedachten. Z’n zorgeloze garagerock doorspekt hij verder nog met wat sixties bubblegumpop, uiteraard country (maar zonder dat het irritant wordt), glamrock en een flinke dosis humor en zelfrelativering en dat siert hem.
Onze favorieten zijn uiteraard weer de tracks met de meest geile grooves, en die prijs gaat op Swanky Love naar (nog steeds) Mr Fear, Sweet Suckemaholic (knoert van een baslijn ook trouwens), Terry’s Rubber en zoals reeds aangegeven de titeltrack dus.
Elias D’Hooge (Skikata Ga Nai) en Arno Grootaers (Dishwasher_, Pavlove) hebben nog genoeg inspiratie om composities te maken die niet de weg vinden naar hun andere bands. Daarom richtte dit duo De Snoepfabriek op, een muzikale speeltuin of laboratorium waar ze al prutsend en improviserend lekkere snoepjes fabriceren met de smaak van jazz, elektronica, funk en hiphop. Ze maken een zoete cocktail met een scheut Yussef Kamaal, met een portie Squarepusher en een snuifje Go Go Penguin.
Na een paar verslavende snoepsingles is het nu tijd voor de debuutep met de bijzondere titel Onverantwoorde Kinderliedjes. Het schijfje opent met de zalige funky dancetrack Gladde Vloer die meteen stevig met de deur in huis valt. Dit is echt een heerlijke track die alle kanten uitgaat met bijzondere breaks en zalige arrangementen. Dan volgt de plakker Plaksnoep waar we met plezier het etiket ‘kosmische funk’ met een serieuze hoek af op kleven.
Intro Voor Sitcom klinkt iets ingetogener, toch blijft de groove in het nummer hangen en krijgen we een zalig warme jazzy break die alles opentrekt. Helaas zijn we dan al bij het laatste nummer Sherlock Drop. Daar gaat het duo echt voor een lazy vibe met een thema op Hammond terwijl er af en toe psychedelische soundscapes passeren.
De Snoepfabriek levert met deze ‘kinderliedjes’ een verslavend plaatje af. Niks dan lof voor dit inventieve duo. Hopelijk blijft de Snoepfabriek nog lang draaien.
Peter Lesage heeft een grote liefde voor funk, soul en vintage synthesizers. Die passies verwerkte hij in het verleden in zijn soloproject Moiano en anno 2024 doet hij dat opnieuw maar nu als LESAGE.
Je kon de man al aan het werk zien in de livebands van onder andere Flip Kowlier, Zap Mama, Gabriel Rios, Jessie Boykins III en Ertebrekers maar nu wil hij terug zijn eigen ding doen. Hij sloot zich een jaar lang op in zijn Gentse homestudio, schreef daar een album bij elkaar en nam het op. Hij dompelde zich onder in zijn diepste angsten, verslavingen en donkere gedachten om ze vervolgens te transformeren tot krachtige boodschappen van hoop en doorzettingsvermogen.
Openingstrack New Beginning is aanstekelijke 80’s synthfunk die een mix lijkt van Herbie Hancock, Prince en Zapp. Het zijn referenties die door heel het album regelmatig opduiken. Daarna volgt de meer gemoedelijke synthfunk van Black Screen die je meesleept naar de dansvloer.
Voor The Listener liet Lesage zich inspireren door het gelijknamig kunstwerk van zijn oude vriend Stanislas Lahaut. Het is een knappe soul ballad die in de lijn ligt van Stevie Wonder enBill Withers. Daarna gaat het tempo terug omhoog met Grain Of Sand en Gone die ons beiden doen denken aan de 90’s acid jazz van Freakpower.
Met Satisfied krijgen we terug catchy 80’s getinte synthfunk waar je onmogelijk kan op blijven stilstaan. We blijven in dezelfde periode hangen met de funky ballad Windows.
Tijdens het titelnummer Human krijgt Lesage vocale ondersteuning van Rebecca Driesmans (Bex). Dit dromerige, funky nummer heeft iets van Air al blijft de funky vibe behouden. Bij afsluiter Lonely Mantra komt Prince weer om de hoek kijken maar het zou ook Thundercat kunnen zijn dankzij de heerlijke baslijn.
Human is een zalige, zomerse plaat waar je instant vrolijk van wordt. Lesage heeft goed naar zijn voorbeelden geluisterd en hun invloeden springen er duidelijk uit. Toch heeft de man een eigen sound, hij kan dan ook super aanstekelijke nummers schrijven, dit album staat er namelijk vol van.
Het vorige Goudi album Oostende uit 2022 had eigenlijk veel vroeger het licht moeten zien, maar een virus zorgde ervoor dat de release vertraging opliep. Twee jaar later mogen we al een nieuwe langspeler van Pierre Goudesone verwachten dat ergens in september zal verschijnen. We kregen er al een catchy voorproefje uit met Tango en nu is er een tweede teaser.
Blootvoets is een melancholische ballad waarmee Goudesone een hart onder de riem wil steken aan iedereen die geconfronteerd wordt met tegenslag, twijfel en onzekerheid maar toch nog de moed, hoop, vechtlust en veerkracht heeft om terug onbezorgd naar de toekomst te kijken. Pierre krijgt ondersteuning van zangeres Hebe Ballière waar hij regelmatig mee samenwerkt. Deze keer is het meer een duet met een gevoelige akoestische gitaar en subtiele synths die vrij ingetogen klinkt.
We krijgen een meer kwetsbare Goudi te horen en dat maakt deze Blootvoets zo uniek en intens mooi.
Toen we op 1 januari een lijstje opstelden met Belgen om in 2024 in de gaten te houden, was meteen duidelijk dat Oriana Ikomo daarop moest prijken. De zangeres was één van de Brusselse laureaten van Sound Track, liet haar orkaan van passie door de zaal waaien tijdens een zinderend optreden op Fifty Lab en was te horen op de soundtrack van VRT-reeks Roomies. “De vraag is dus niet óf Oriana straks helemaal doorbreekt, maar wanneer”, schreven we, en het antwoord zou weleens nu kunnen zijn.
Oriana studeerde jazz, maar kneedt die invloeden samen met r&b, gospel en elektronica tot een eigen stijl die alleen maar Oriana Ikomo kan heten. Dat hoor je meteen in Kindness, de opener van deze ep: in een tijd waarin streamingdiensten dicteren dat een nummer de luisteraar ogenblikkelijk moet inpalmen, neemt de zangeres alle tijd om haar compositie op te bouwen met texturen van haar stem, opkringelende pianotoetsen en onverwachte geluidseffecten, voor we helemaal in haar hymne voor de zachtaardigheid belanden.
Soms gaat het ritme van Kindness wat slepen, maar daardoor krijgen we wel alle tijd om op de tekst te focussen. Want die heeft heel wat te bieden: van een ode aan Oriana’s voorouders (“I’ve wasted my time looking for answers / When all I should’ve done was listening to my ancestors”) over een ontwapenende dosis zelfliefde (“What you gonna do? Is my love too big for you? (…) What you gonna do? Is my ass too big for you?”) tot een credo voor de hele wereld: “Love might be the answer to whatever you ask.”
Veel kwieker is tweede nummer Mama Let’s Go, met een bijzonder soulvol refrein dat de fluwelen strofen opvolgt en opbouwt naar een beklijvend slot. Divine NRG is dan weer de meest radiovriendelijke bijdrage aan deze ep, van de verslavende piano-intro over het zwierige refrein tot het zwoele gastoptreden dat zangeres MAVEE met haar heel eigen stemtimbre maakt.
De voornaamste attractie blijft echter Oriana’s stem, waarvan ze hier het volledige bereik verkent om het breedste scala aan emoties op te roepen. In Imma Pleaser werkt de beat verslaving in de hand, maar wat het nummer pas helemaal af maakt, is het mantra: “Imma giver, Imma giver, you might push me away / Imma pleaser, Imma pleaser, have you heard what I say?”, dat de zangeres daarover drapeert.
Het enige nadeel aan deze ep? Ze eindigt wel heel abrupt. Afsluiter Never Forget schiet uit de startblokken met alweer een piano-intro die niet zou misstaan op een klassieke jazzplaat, waarna een wervelstorm aan stemmen ontstaat. En dan stopt het alweer, terwijl Oriana nog in het midden van haar zin lijkt. Betekent dit dat er al snel een volledig album zit aan te komen? Wij zijn er alleszins klaar voor, de rest van de wereld ongetwijfeld ook.
Veel luistergenot!
