Foto’s Hannelore Dieleman
Een weekje voor hun Rock Rally-finale mocht Lézard een generale repetitie houden in de Trix. Neil Claes en de zijnen vlogen er in met Coltrane & XTC, waar de strakke ritmesectie meteen voor het mooie weer zorgde. De hoekige punkpop van Lézard was verder zijn feestelijke en aanstekelijke zelve in Speak To Me. In het midden van hun korte set namen ze wat gas terug in Love Is In The Air Tonight (hebben we dat juist?) en Wonder What They Said, waar weliswaar een joekel van een climax in verstopt zat. En tenslotte feestend richting AB met Manifastique en Nothing At All. De kleertjes nog eens wassen en strijken en ze zijn helemaal klaar voor volgende week. Good luck!
Met een jaartje vertraging – de vorige afspraak in de Trix werd geannuleerd door ziekte – kwam Dry Cleaning het podium op voor een goed gevulde grote zaal.
Dry Cleaning is voor de helft een flinke carrosserie met Nick Buxton op drums en Lewis Maynard op bas die het perfecte onderstel vormen voor de puntige en potige riff-motor van Tom Dowse op gitaar, die het werk van snarendrijvers zoals de jonge broers O’Neill (The Undertones), James Honeymann Scott (Pretenders) of Tom Verlaine (Television) intraveneus kreeg toegediend, zo lijkt het wel. Net als deze bands uit het begin van de jaren tachtig deden de muzikanten van Dry Cleaning veel met weinig middelen. Een opvallend leeg podium bijvoorbeeld. En geen gitaarwissels, ik zeg maar wat.
De andere helft van de band is Florence Shaw, de frontvrouw die nauwelijks zingt, maar haar typische observaties declameert over de muziek, alsof die muziek er eigenlijk niet is.
Een beetje zoals olie en azijn dus, erg verschillend, maar even schudden en je krijgt iets dat toch werkt.
De huidige voorjaarstour van Dry Cleaning in de US, UK en Europa dient als ondersteuning voor de re-release van twee ep’s uit 2019 die door 4AD heruitgebracht werden, ook op vinyl. We kregen dan ook veel nummers uit Sweet Princess en Boundary Road Snacks and Drinks.
Zorgde het wat oudere, minder bekende materiaal ervoor dat het wat mak bleef in de niet uitverkochte zaal? Zou kunnen, al hadden we niet de indruk dat dit materiaal moest onderdoen voor de parels uit Stompwork – ondertussen ook al anderhalf jaar uit – dat recent een Grammy binnenhaalde … voor het artwork.
Er was New Job bijvoorbeeld, met een stevige en jangly riff en de lakonieke teksten van Florence Shaw: “Can you walk on the tracks? No, no, people can’t walk on tracks. Only trains can walk on tracks. Who are they? They’re workman fixing them. Sometimes they get broken.”
Shaw bleef onbeweeglijk, op de mimiek van haar gezicht na en met haar handen kammend in het lange haar. Een gimmic of een tic? Ook als de muziek optillend was, zoals in Hot Penny Day, bleef ze cool en ’tongue in cheek’ bij haar teksten: “Can’t you see I’m trying? Can’t you see my bloodshot eyes? Bad taste bear, horse head tea. Every day.”
Nog enkele pareltjes uit de Sweet Princess ep volgden met Traditional Fish, een wandeling door nachtelijk London. En ook Magic Of Meghan, over – jawel – de prinses op een eighties gitaarriffje: “She placed a perfectly manicured hand on his chest. An instant yes.” Conversation gaf daarop volgend een absurde helft van een telefoongesprek weer, inclusief de ring ring’s en de brrrp-brrrp geluidjes. “More would be nice. Yeah, definitely.” Luister maar eens.
Shaw trok gezichten alsof ze niet wist waar ze beland was, of het haar niet kon schelen. Trok haar schouders op en staarde ongeïnteresseerd te lang naar één plek. ‘Je m’en fous’ dus, maar met veel humor in de mimiek en de teksten. Wou ze niet dat haar gezicht in close up op groot scherm kwam? We kunnen het dan alvast aanbevelen om vooraan te staan om niets van dat micro-spektakel te missen.
De mime van Florence Shaw speelde zich af naast een band die alles gaf, met een fantastische Tom Dowse op gitaar die naarmate de set vorderde meer en meer enthousiast werd, een ‘bijna-moonwalk’ in Goodnight inbegrepen. Hij eindigde de set met woeste gitaren, de feedback opzoekend en zijn Gibson SG geselend als een ware Pete Townsend.
De band kwam terug voor een machtige bisronde van zes nummers met No Decent Shoes For Rain, waar Dowse nog eens alles uit zijn gitaar haalde en zowaar de aandacht van Shaw kon afleiden. Don’t Press Me ook, met een zeldzaam stukje zang van Shaw. Afsluiten deed Dry Cleaning kort en krachtig met Gary Ashby, dat – zoals veel nummers deze avond – heel wat potiger klonk live dan op plaat.
Dry Cleaning gokte met veel minder bekende nummers in de Trix in Antwerpen, maar boekte alsnog een overwinning op punten dankzij een vette bisronde. Van onze playlist verdwijnen ze alvast niet meer.
Lézard | Facebook | Instagram
Dry Cleaning | Website | Facebook | Instagram
