“Tempelgoud glanst helder in de stralen van zon, daar rijst herboren Helion, door de gongen onderbroken spoort de zon in stroken voor de Tongenpoort omhoog…” Nee, dit is geen dronkemanspraat na een avondje te lang terrassen, noch liepen we een zonneslag op. Terwijl de Brusselse terrassen overvol zaten bij 27° trokken we donderdagavond 19 april 2018 naar de AB om naar een ‘moeilijke plaat’ te luisteren; het donkere mysterieuze occulte buitenbeentje uit het oeuvre van Boudewijn de Groot: Nacht en Ontij, uitgebracht in 1969 maar opgenomen in 1968, nu dus een halve eeuw oud.
Mauro Pawlowski vatte het plan op om dit volgens sommigen onmogelijke album live uit te voeren, iets waar Boudewijn de Groot zich nooit aan waagde. Maar Mauro deed het, met volledige steun van Boudewijn en geholpen door het Braaknoot Ensemble. Het resultaat was verbluffend, met veel respect voor de Groots donkere opus.
Nacht En Ontij bevatte, in zijn oorspronkelijke versie, slechts twee composities; het min of meer conventionele, toch qua songstructuur, Babylon dat op vier minuten afklokt en vooral het epische werkstuk Heksensabbath, op met op de eerste plaatkant Heksensabbath 1, dat net geen 9 minuten duurde en op de ommezijde Heksensabbath 2, dat op iets meer dan 16 minuten afklokte. De plaat bevatte ook een bonussingle met Anaes Nu en Wie Kan Me Nog Vertellen. Het album, en vooral dan Heksensabbath, deed heel wat fans van kleinkunst en Boudewijn de Groot de wenkbrauwen fronsen of zelfs schrikken toen, en velen lieten het bizarre album met de gedeclameerde teksten over trollen, kobolten, heksen en natuurlijk Satan, aangevuld met veel vreemde geluiden, maar ook een prachtige orchestratie, dan ook links liggen. Maar de plaat en de bizarre zwarte hoogmis heeft ook zijn fans.
Mauro Pawlowski liet zich omringen door strijkers Wietse Beels, Christope Beels, Marc Pijpops en Frans Grapperhaus; gitaristen Eelko Blijweert en Pascal Deweze, toetsenist Fulco Ottervanger, Jeroen Stevens op drums. Het leeuwendeel van de vocalen werd gedeclameerd/gezongen door Lore Dejonckheere. En ook Annelies Van Dinter en Mauro, wanneer die geen duivelse klanken uit diens gitaar toverde, namen de zang voor hun rekening. De muziek werd ondersteund door de prachtige angstaanjagende visuals van Jaak De Digitale die de sfeer van het album goed vatte en perfect naar 2018 vertaalde.
Met Babylon werd sterk afgetrapt, met prachtige samenzang van Lore Dejonckheere, Annelies Van Dinter en Mauro Pawlowski. We merkten dat we niet de enigen in de zaal waren die dit volledig konden meelippen, tot aan “zacht glazuur is Babylon”.
En dan. Dat orgelgeluid! En jawel: “Mos en morgendauw lichten op in de eerste rose zonnestralen…”. Lore Dejonckheere declameerde het als een bezetene. Jawel, de Heksensabbath was begonnen nu. Braaknoot bleef redelijk trouw aan de opbouw van de originele compositie, met uitzondering van dat stukje Wie Kan Me Nog Vertellen, dat al plots opdook in Heksensabbath 1. Niet storend, maar ook niet nodig als je het ons vraagt.
Lore Dejonckheere nam de grootste lappen gesproken tekst voor haar rekening, het was natuurlijk wel even wennen; daar waar je Boudewijn de Groots stem verwachtte, hoorde je nu Lore. Maar ze deed dat uitstekend. En Annelies Van Dinter riep zo overtuigend “Satan is Hier” dat het wel waar moest zijn. Rondkijken: waar zit ie? Knap, Annelies!
Zalig was het hoe Mauro tekeer ging op de gitaar temidden de “Kind uit de moeder, kind buiten de moeder” en “Torralba & Gauricus”-passages. En ook na Van Dinters angstaanjagende verwelkoming van Satan kwam het tot een gitaaruitbarsting om duimen en vingers bij af te likken. Op onze notities lezen we: “alles ontploft”. Ja, zoiets. Klasse. En hadden we al vermeld dat de strijkers lichtjes geniaal klonken?
Net voordat Heksensabbath 2 en de finale naderden, werden Wie Kan Me Nog Vertellen, meesterlijk gezongen door Mauro, en Anaes Nu ingelast om dan te vervolgen met “Allegremos!, alegremos que gente nueva tenemos, dan breekt de hel los…” of hoe naadloos werd overgeschakeld naar de finale van Heksensabbath 2. En wat een finale, groots en grotesk, subliem ook. We denken dat Boudewijn de Groot fier mag zijn op wat Mauro en Braaknoot van zijn Nacht en Ontij terecht brachten!
En na een goede 48 minuten, zat het mysterie er al op. Plots geen heksen, trollen, kobolten of Satan meer te zien. Was het een droom? Toch hadden Mauro en Braaknoot nog een toegift in petto, een Noord-Brabants volkslied dat perfect aansloot bij het net gebrachte Nacht En Ontij en op de Boudewijn de Groot-plaat Picknick (1968) had kunnen staan.
Als we Mauro goed begrepen hebben, komen er nog meerder gelegenheden om dit bijzondere project bij te wonen, de eerstkomende maanden. Iets om in de gaten te houden als je het ons vraagt. Een absolute aanrader voor Mauro- en Boudewijn de Groot-fans en melomanen tout court. Check zeker de Braaknoot-lezing van Nacht En Ontij!
