David Robert Jones, de eeuwige spons en trendsetter.
David Bowie was een doorsneepuber die sax speelde in allerlei bluesbandjes. Een welgemikte vuistslag van zijn vriend George na een dispuut over een of andere frisse deerne verkleurde zijn ene oog voor het leven. Hierbij werd zijn eerste trend gezet. Het zal zijn handelsmerk worden. De waarheid leert ons dat onze frêle jongen met grote moeite aan de bak kwam en niet bepaald potten brak in de muziekwereld. Er werd zelfs om gesmaald. Denk maar aan het gedrocht The Laughing Gnome, met smurfenstem inbegrepen. Maar Bowie blijkt geniaal te zijn. If you can’t beat them, join hem. Moet hij gedacht hebben. Onze kameleon begon aan zijn eerste metamorfose en liet Space Oddity op de wereld los. De marketeer in hem had een perfecte neus voor timing: de eerste maanlanding. Vanaf dan zou de muziekwereld er nooit meer hetzelfde uitzien. Vergeet de maanlanding, vergeet Eddy Merckx, onthoud Bowie. Bowie is verantwoordelijk voor ontelbare trends in de muziek. Met de al even legendarische gitarist Mick Ronson in zijn gelederen is hij verantwoordelijk voor de glamrock.
Talloze gedaanteverwisselingen dienden alleen maar om zijn kassa te doen juichen.
Laten we nog eens iets nieuws doen: zichzelf op de beurs zetten.
Bowie, de generositeit zelve. Alhoewel. Hij rook onraad toen Lou Reed met zijn Velvets heel wat zou kunnen betekenen. Oplossing: Haal die rock ’n roll junkie uit het slop, omarm hem, en neem vooral zijn muziek en invloed over om die te herschrijven en zichzelf toe te eigenen. Hetzelfde deed Bowie met Onze Gegrilde Scampo Iggy Pop. Hij passeert twee maal langs de kassa met China Girl en Tonight.
Bowie, de kunstminnende mecenas. Alhoewel. Zijn liefde voor de kunst moest ook hier het onderspit delven voor zijn geniale zakeninstinct. Zijn kunsthandel floreert en sponsort zijn eigen collectie.
Waarom hou ik van Bowie? Niet omwille van zijn verschillende personages (Major Tom, Ziggy Stardust, Thin White Duke,….), niet omwille van zijn Berlijnse periode, maar wel omwille van het zwaar onderschatte Tin Machine. Geen trendzetterij, geen Bowie op de voorgrond, maar gewoon een stel klassemuzikanten (gitarist Reeves Gabrels, bassist Tony Sales en drummer Hunt Sales) die zichzelf zijn en muziek voor zichzelf speelden. Het was voor hem een periode om de pretenties wat te temperen en nieuwe inspiratie op te doen.
Och ja, en ook omwille van Iman Abdulmajid.
LODE VAN ASSCHE
