Maart 2017 zag de langverwachte release van From Deewee, het vijfde studioalbum van Soulwax, dat ze in één take in hun homestudio in Gent opnamen. Vergelijkingen met Kraftwerk, Depeche Mode, Daft Punk, LCD Soundsystem en Hot Chip bleven niet uit. De industriële electronica van Soulwax anno nu komt met een mechanische perfectie, een machinale verfijning die elke muziekliefhebber van het genre doet watertanden. De drie drummers die Stephen, David en Stefaan hebben opgetrommeld voor dit album en deze tournee zijn uit de meest uiteenlopende muziekgenres geplukt: Igor Cavalera (Sepultura), Blake Davies (Turbowolf) en Victoria Smith (Jamie T), elk met hun eigen drumsound. Daarnaast waren ook dance wizard Joe Goddard en enkele Belgische acts van de partij, en als dat nog niet voor verzadiging van trommelvliezen, dansbenen en ziel zorgden, volgden nog het Braziliaanse duo Phillipi & Rodrigo en als afsluiter Stephen en David zelf met hun succesformule 2ManyDJs. Het geheel kreeg dus een beetje de Soulwaxmas-vibe.
Na de drie heren van het dj-combo Asa Moto/Future Sound Of Antwerp, dat het feestje in de Lotto Arena op gang trapte, nam Hot Chip meesterbrein Joe Goddard de beats voor zijn rekening van achter een hoger gelegen draaitafel op het podium zelf. Voor zijn intense, claustrofobische electro, die wel eens aandikte tot een knetterende geluidsbrij en verslavende ontploffende beats, had hij zangeres Valentina bij – van zijn dikke hit Gabriel van zes jaar geleden, of hun recentere Music Is The Answer. Haar glasheldere stem gaf de zware housemuziek een extra dimensie.
Tijd voor Bolis Pupul & Charlotte Adigéry, ofwel de halve bezetting van WWWater, om onze dansspieren te trainen. Waar de rustige intro werd gekenmerkt door een ingehouden dreiging, met donkere, zwaar dreunende bassen, opgewekt uit de diepste krochten van Mordor, kregen we daarna een industriële mix met duistere maar lekkere beats om helemaal op los te gaan. Deze vruchtdragende samenwerking is het zoveelste muzikale project met Boris Zeebroek, voor de gelegenheid met gouden masker, een van de meest intrigerende Belgische muzikanten van zijn generatie.
Simultaan met drievoudige drumsalvo’s onthulde het vallende witte doek een ultramodern geluidslaboratorium met zes muzikanten, die geen seconde verloren om hun nieuwste versie van electro te laten knetteren. De perfectionistische meta-muziek leek haast door artificiële intelligentie te worden opgewekt. Vroeg in de set kregen we de wat flauwe radiosingle Do You Want To Get Into Trouble en die klonk live pakken krachtiger dan op plaat. We hoorden echo’s van Yello en Goose, en de onmiskenbare echo van een oudere Soulwax-sound.
Perfectie verdraagt geen pauzes, bindteksten of applaus, de nummers schoven als radartjes in elkaar over. Het leek of de plaat From Deewee op shuffle stond, of zelfs dat de geluidswetenschappers de muziek ter plekke uitvonden. Was Soulwax een film, dan was dit een peperdure remake van de electropioneers uit de jaren ’70 en ’80, geüpdatet met alles wat de vriendenkring rond de Dewaele broers in de jaren ’00 hebben geproduceerd. Zelden hoorde ik zo’n volmaakte hapering als in Is It Always Binary, maar aan de zielloze robotstem van Stephen Dewaele zou zelfs Daft Punk zich niet aan hebben gewaagd. Igors afranseling van de drums zou nooit door een machine kunnen worden overtroffen. Dit potje gebalde woede genereerde Missing Wires, een song waarvan ons hart simultaan met Igors moordende drumstokjes gaat slaan. Transient Program For Drums And Machinery wist daarentegen geen oorgasme op te wekken. Het nummer is boeiend voor muziekliefhebbers zoals een bioloog gefascineerd is door een uiterst zeldzame diersoort die daarom niet noodzakelijk een streling voor het oog is.
Na deze voorloper van de plaat begon alles veel gevaarlijker te klinken. Hier toonde Soulwax zich van zijn meest genadeloze kant. De computers veranderden in oorlogsmachines en uiterst dodelijke beats werden door de Lotto Arena gejaagd. Hierop ging het publiek in verweer door uitzinnig te dansen. Misschien is dit wel de Soulwax die we live willen zien. De opwindende sound werd in een haast krankzinnige opbouw voortdurend tot een climax opgedreven, zonder ook maar een seconde goedkoop over te komen. Zo kregen we bij Here Come The Men In Suits een lekkere kruising tussen electropop en industrial, een oververhit systeem dat op ontploffen stond.
Na de onvermijdelijke transcendentie veranderde het podium in een dolgedraaide discotheek, met boven de apparatuur geen discobal maar een bliksemsnel roterend robothoofd. Wat waren we blij toen we NY Excuse in de zorgvuldig gecomponeerde chaos herkenden. This is the excuse that we’re making, we’re making. Het werd door duizenden monden meegebruld.
Soulwax mag met From Deewee dan geen plaat hebben afgeleverd die voor eeuwig in onze harten zal worden gesloten, live dreef de band ons, sterfelijke wezens van vlees en bloed, tot de volledige overgave, met behulp van een geheim wapen met de slagkracht van een atoombom. Na de apocalyps wordt er alleen nog gedanst, zoveel is zeker.
