Dat haar nieuwste album La Terre Est Noire ook haar laatste zou zijn, liet ze weten… Vijftien jaar lang straalde Simi Nah op het podium, wanneer ze als zangeres poëtische donkere songs bracht of als bassiste bij Praga Khan. De aankondiging van haar muzikale afscheid verrast me en doet me iets… Het plan om een interview te doen, mondde uit in een warm gesprek op een festivalweide, waarin geen enkele emotie gemeden werd.
Je eerste album Cherchez La Femme zegt het zelf: je was toen aan het zoeken naar de vrouw die je was. Heb je het gevoel ondertussen gevonden te hebben wie je bent?
Voor een stukje… Ik kan ondertussen beter aanvoelen wat ik wil en nodig heb, maar ik blijf zoekend. Naar wie ik ben, maar ook van waar ik kom en wat ik door geef. Ik ben steeds op zoek in het verleden, het nu én de toekomst. Zo denk ik bijvoorbeeld heel vaak over de lijn die er is tussen mezelf, mijn moeder en mijn dochter: Welke invloed mijn moeder op me had, wat ik daar van mee neem, wat ik daar van door geef aan mijn eigen dochter… Dit zijn dingen waar ik heel veel mee bezig ben.
Je tourde met heel wat grote namen rond: OMD, Anne Clark, Peter Hook, Wolfang Flür… Vooral na je tweede album 5, waarmee je een hulde bracht aan Coco Chanel. Daarna volgde ook Be My Guest, een album waarvoor je met een hele mooie bende Belgische artiesten uit de elektro-scene van de jaren ’80 een aantal eighthies-hits in een nieuw jasje stak.
Ja, dat was een hele fijne periode, die heel wat deuren opende. Het was enorm fijn om nummers waar ik van hou in duet te kunnen zingen met fantastische Belgische artiesten. Het album 5 interpreteerde iedereen als mijn hulde aan de mode, ook omdat ik zelf ontwerp en sterk met mode bezig ben. Maar het achterliggende was vooral de boodschap dat die mode ons als vrouwen én de maatschappij zo hard beïnvloedde.
Op foto’s, op het podium straal je steeds heel wat energie en jeugdigheid uit. Je ziet er vaak onschuldig uit, met een verleidelijke look, een stralende glimlach en sprankelende ogen. Toch maakte je vrijwel altijd erg donkere muziek. Zij je gedachten dan zo donker ?
Heel erg donker… Na Be My Guest ben ik echt door een heel zware periode gegaan. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan de dood dacht, donkere gedachten had. Ik had eigenlijk amper nog andere gedachten. Binnenin ben ik een ingewikkeld persoontje. Soms pijnlijk.
De dood zit ook sterk verwerkt in je laatste album…
Ja, dat is inderdaad het resultaat van die donkere periode… Maar ik wil doodgaan niet weergeven als iets negatiefs, beangstigends. Ik heb de drang om donkere items in een romantisch kader te gieten. Met taal te verbloemen. De dood op een schaaltje met witte rozen. Zoet en naiëf. Dat vind ik iets heel moois… en dit probeerde ik ook in de nummers te steken. Op een dag sterven we allemaal, toch? Met Mettre Fin à Ses Nuitsverwijs ik bijvoorbeeld naar zelfmoord plegen. In het Frans drukken ze dat normaal uit met de zin ‘mettre fin à ses jours’. Ik steek daar graag dat donker-romantische kantje in door met taal te spelen. Ook met F.M.R. deed ik dat.
Ja, ik probeerde tevergeefs via Google er achter te komen waarvoor dat F.M.R. de afkorting was, maar liep vast op bedrijfsafkortingen, chemotherapie en een modetijdschrift…
Haha, neen, F.M.R. is helemaal niet als afkorting gebruikt hier. Het is een lettercombinatie die, als je ze uitspreekt, fonetisch klinkt als het woord ‘éphémère’: iets dat niet blijft duren. Iets dat aantrekkelijk is, maar naderhand niet zo blijkt. Zoals je Parijs ontdekt als mooie stad, maar eigenlijk ook vuil is. Zoals schoonheid, zoals jeugd, zoals de kick die je hebt als je het podium op stapt. Wat ik deed, was fantastisch, maar het vervloog telkens. Zoals ouder worden, ik blijf ook niet duren. Al wat ik tot hier toe had, is nooit blijven duren… Une vie éphémère… Persiste Et Signe gaat dan weer over doorzetten, volharden en niet opgeven. Ik heb het leven dat ik 2 jaar lang geleefd heb in Parijs in een nummer van 4 à 5 minuten gestopt. Dat was een heel zware periode… hard. Ik kan dan wel volharden. Ook al heb ik moeilijke periodes, dat geeft niet. Ik zet door. Met Je Vous Tire Ma Révérence neem ik afscheid. Ik maak een buiging… en zeg “au revoir”.
Kunnen we je nog zien optreden, na de release van La Terre Est Noire ?
Nee, ik ga niet touren met dit album. Het album is de echte afronding van mijn muziekcarrière. Ik heb de energie en het verlangen momenteel niet om nog op te treden. Ik heb het gevoel dat als ik nog iets met muziek zal doen, dat het eenmalige dingen zullen zijn. Misschien volgend jaar nog een definitief afscheidsconcert, wie weet, maar op dit ogenblik zeker niet.
Je bent oorspronkelijk van Zuid-Frankrijk. Mis je je roots?
Ja, ik mis Frankrijk. Ik woon nu 30 jaar in België, maar ik mis het ook om echt te kunnen communiceren in mijn taal. Het is daardoor niet evident om echte vriendschappen uit te bouwen. Ik begrijp en spreek wel Nederlands en kan dus wel communiceren, maar voor het uitdrukken van emoties, het uitleggen wie ik echt ben, wat er speelt… heb ik mijn Franse taal nodig. Het was dan ook nodig voor mij om van La Terre Est Noire een volledig Franstalig gezongen album te maken. Maar… ook dat is een deel van onze nieuwe start. Nu mijn ‘muzikale’ pagina omgedraaid is, starten Kenny en ik een nieuw leven. We verhuizen binnenkort naar de Dordogne-streek in Frankrijk, naar een dorpje met drie huizen. Iedere keer dat ik daar ben, heb ik het gevoel dat ik er mezelf kan zijn. Het is er rustig en je kan er heel dicht bij de natuur leven. Ik hoop daar meer rust en ‘zen’ te vinden en tot mezelf te komen, samen met Kenny en … er zijn al plannen om een studio te bouwen
Je hebt heel wat creativiteit in je, dat je kwijt kon in het maken van muziek. Ga je iets anders nodig hebben / moeten zoeken om je creativiteit in kwijt te kunnen. Of gaat het verlaten van je muzikale weg rust brengen?
Ja, ik ben altijd al met van alles bezig geweest om mijn creativiteit vorm te geven: zingen, ontwerpen van kledij, verschillende instrumenten spelen, grafisch ontwerpen… Maar ik wil graag alles 100 % goed kunnen doen. Maar dan moet je op 400 % kunnen draaien en dat kan dus niet, waardoor ik het gevoel had met van alles een beetje bezig te zijn, maar onvoldoende goed. Ik ga nu keuzes kunnen maken en op een meer ontspannen manier bezig kunnen zijn. Misschien kies ik iets voor mezelf. Of iets dat ik kan delen…
Ook al stond hij minder in the picture, je partner Kenny had een belangrijke rol bij het maken van jullie muziek. Hij componeerde sterke muzikale arrangementen, waarbinnen jouw teksten perfect pasten: vaak theatraal, en donker, maar met speelse elementen, krachtige synths en een kenmerkende elektronische new wavesound. Hoe ervaart Kenny het dat je je muzikale carrière afrondt? Gaat hij het missen ? Was het een gezamelijke beslissing ?
We beginnen samen een heel nieuw leven, een nieuw avontuur. Maar Kenny stopt zeker niet met bezig zijn met muziek … Mijn keuze om te stoppen is ook een geschenk aan Kenny, een teken van mijn liefde.
Wat wens je jezelf toe?
Peace Of Mind.
Simi en Kenny… merci voor de prachtige muziek die jullie ons gaven ! We wensen jullie een fantastisch nieuw avontuur samen in Frankrijk. Geniet er van… !
Copyright foto: Ann Cnockaert.
