Wanneer je Ten For A Bird beluistert, klik dan je gordel stevig vast voor een trip naar verre oorden. The Antler King heeft met hun derde album een zeer sterke en mooie vlucht georganiseerd richting Mulholland Drive. Een Americana-trip door het Amerika van David Lynch.
Met Ten For A Bird maakte The Antler King zeker en vast niet haar zwanenzang. Het is een sterk album dat in vergelijking met de twee voorgangers weer een stap verder off the beaten track gaat.
Weg van de indiefolkpop van het debuut en verder in de widen open road van alt country met een flinke scheut sixties garagebeat en psychedelica. Een stap die al gezet werd op tweede plaat Patterns.
Op Ten For A Bird breidt het koppel (Esther Lybeert en Maarten Flamand) hun instrumentarium weer wat uit met o.a. boiler & chain-percussie, wallpaper-percussie en marxophone en bloeit hun sound verder open, niet in het minst door de hulp van knopjesman Jan Chantrain die hier sinds Patterns duidelijk mee gegroeid is.
De songs wisselen van dreigend naar hoopvol. Het ene moment in het Witte Huis, het andere in Nebraska, de Rocky Mountains, de Appalachen of zelfs op de Siberische Taiga. Met hun absurde klanken toveren ze een zweverige sfeer doorheen het hele album. Esthers stem zorgt samen met de vaak industriële klanken voor een boeiend, filmisch geheel.
Invloeden allerhande struinen ongeneerd door het hele album. Opener 448 Figures doet ons spontaan aan Chelsea Crowell denken (kleindochter van Johnny Cash), Orange Monkey over de clown in het Witte Huis mixt de drive van Depeche Mode’s Personal Jesus met Link Wray-gitaren, Pink Floyd-psychedelica (Astronomy Dominé) en een flinke Bowie-knipoog, in Foreign Land komt Tom Waits wel heel ver om het hoekje kijken en het geheel zou Burt Bacharach doen watertanden.
Het grootste deel van de instrumenten wordt door Esther en Maarten zelf bespeeld, live zelfs (bijna) allemaal tegelijk, maar er is ook een glansrol weggelegd voor saxman Tom Callens die zijn bariton flink laat scheuren in een aantal nummers.
Tekstueel loopt ouder worden en het daarbij aansluitend geheugenverlies. als een rode draad door een aantal nummers. Niet alleen gaat het nummer Beatles over het verliezen van het geheugen (beangstigend, ik hoop dat het me niet overkomt, zo zei Esther zelf op het mini-releaseconcert).
Een nummer dat trouwens perfect op de soundtrack van de Eén-serie Tabula Rasa met Veerle Baetens had gepast en wel in ons hoofd mag blijven rondspoken mocht het ooit zo ver komen.
Maar ook Future Echoes impliceert het reflecteren van een oudere persoon op haar jeugd zoals dementerenden zich enkel nog het verre verleden kunnen herinneren als zijnde nu. Op de koop toe komt de titel van dit laatste nummer in verschillende vormen terug doorheen de teksten van dit album (“Future Echoes From The Past” in Orange Monkey, “Space Echoes From The Future….Space Echoes From The Past” in Pixie-Led.
Dat The Antler King volwassen genoeg is om op de troon te zitten, bewijst ook de full rotation van singles Orange Monkey en Pixie-Led en er staan nog toekomstige oorwurmen op het album.
10 Songs om te koesteren, 10 songs om te bekijken ook, want elk nummer zal zijn eigen video krijgen (te volgen op hun YouTube-kanaal). Dat Esther & Maarten ook bezig zijn met het visuele blijkt ook uit de prachtige hoes die ronde de vinyl nog beter tot zijn recht komt….of als kunstwerk aan de muur. De hoes reflecteert mooi het kleuren- en geluidspalet van de plaat. Perfecter kan niet.
Ten For A Bird you must not miss!
