dirk. heeft een album uit, Album. Meer moet dat niet zijn en wegens bovengemiddelde kwaliteit, was een babbel met frontman Jelle Denturck aangewezen.
Dag Jelle, dirk. heeft eindelijk zijn debuutplaat uit, 2 jaar na de bronzen medaille in Humo’s Rock Rally. Waarom heeft het zo lang geduurd?
Daar zijn een aantal redenen voor. Enerzijds waren we in zee gegaan met Toutpartout, een boekingskantoor dat een aantal geweldige artiesten in zijn stal heeft (Beach House, Kurt Vile, Raketkanon etc) die in heel Europa staan. Maar op dat moment zijn we met de band een beetje op ons lauweren gaan rusten. Wij wachtten op optredens en Toutpartout wachtte op nieuw materiaal. Resultaat was dat er in feite niks gebeurde. We zijn dan overgestapt naar Ampersand, dat ons al na de Rock Rally wilde. Nu zitten we daar in de portefeuille van Bjorn Nuyens en zijn we heel content.Anderzijds had onze toenmalige drummer, Ruben Vanhoutte, het erg druk bij Noémie Wolfs, Tamino en Faces On TV en de 2 gitaristen trouwden net. Het was enorm moeilijk om de band samen te krijgen. Maar de plaat is uiteindelijk in 2 weken volledig geschreven en in 4 dagen opgenomen.
De plaat telt slechts 8 nummers. Geen veelschijver, Jelle?
Eigenlijk schrijven we vlot songs. Het nummer Toothpick is letterlijk in 3 minuten geschreven in een huisje in Kalmthout waar we ons hadden opgesloten om een week op het gemak te kunnen schrijven. We stonden buiten te roken en toen er plots een trein passeerde, het geluid van de bel van die trein bleef in mijn hoofd zitten. Er kwam daar een heel nummer uit in mijn hoofd en dus repten we ons naar binnen om het te spelen. Een paar minuten later was Toothpick een feit. Anderzijds zijn er ook repetities waar we uren zitten klooien en het helemaal niet vooruitgaat. Maar dat is ook niet erg, muziek mag je niet forceren. Daarenboven zijn we ook streng over wat we willen uitbrengen. De nummers die niet werkten in de vibe van de plaat hebben we er gewoon niet opgezet.
Snap ik, maar toch is het opvallend dat prijsbeest Hit er niet op staat. Waarom precies?
Ja, Hit is inderdaad live een klassieker aan het worden. Toen we het deze week op Grasnapolsky speelden in Nederland, waren er zelfs mensen die het meebrulden. Zot he? We hebben het effectief opgenomen, maar de opname klonk een beetje te gepolijst, te perfect. Ik wil het zeker nog uitbrengen, maar nu nog niet. Het paste niet in de crappy vibe van de plaat waarin alles live was ingespeeld en het een beetje vuil en scheef mocht klinken. Er is stiekem ook een tweede reden: als we Hit als eerste single hadden uitgebracht, had het ofwel niet de aandacht gekregen die het had verdiend (omdat dirk. dan nog te weinig ‘bereik’ had), ofwel zouden de verwachtingen veel te hoog gelegen hebben.
Dus eigenlijk geeft dirk. met Album nu de voorzet die Hit dan zal binnenkomen wanneer het wordt uitgebracht?
Ja, inderdaad (lacht).
Je zei daarnet dat de plaat live is ingespeeld. Wat mij opvalt is de drumsound en dan in het bijzonder de klank van de snare. Die klinkt heel vuil, met veel bijgeluid. Hoe komt dat?
Die klank was inderdaad de bedoeling, we wilden een beetje de Steve Albini-sound. We zijn gaan opnemen bij Niels Hendrix in een huis met een enorm hoog dak zonder tussenschotten tussen de vloer beneden en dat dak. Resultaat is een enorme reverb. We hebben de drums dan heel simpel opgenomen met 4 of 5 mics in plaats van een stuk of 20 en dan room mics geplaatst bovenaan tegen het dak, puur om die reverb te hebben. Dat is uitstekend uitgedraaid vind ik, de snare klinkt zoals je zegt, als mokerslagen. We wilden dat de plaat heel ‘high energy’ klonk en daardoor zijn er ook een aantal nummers gesneuveld.
Album klinkt stevig en scheef, maar anderzijds ook enorm melodieus. Een beetje zoals Wilco: fenomenale melodieën maken en daar dan wat troep op smijten. Kan je je daarin vinden?
Dat is exact hoe ik het ook zie. Ik probeer altijd de perfecte popsong te schrijven en hem dan kapot te maken. Ook Tom Waits en Nick Cave doen dat, alleen doet dirk. dat in een ander spectrum, met een sound die ik wilde. Maar zonder melodie is het voor mij niet interessant. Ik zou nooit een noiseplaat kunnen maken omdat ik daar die melodie in mis. Pas op, noisebands zijn enorm belangrijk geweest om grenzen te breken, maar ik moet echt nog een song hebben met een refrein en een melodie.
Speelt uw klassieke opleiding daar een rol in?
Dat is zeker mogelijk. Ik heb 10 jaar pianoles gevolgd en ik luister eigenlijk evenveel naar klassieke muziek als naar rockmuziek. Het zal ongetwijfeld meespelen.
Is er naast die beukende vibe en de prominente plek van de melodie nog een andere rode draad doorheen Album, tekstueel bijvoorbeeld? Veel teksten zijn enerzijds nihilistisch of absurdistisch, maar anderzijds zit er ook veel humor in vind ik. Was dat de bedoeling?
Ja, helemaal. Die humor is het allerbelangrijkste, want zonder komt de boodschap niet aan. Door humor komen zware dingen makkelijker binnen. Qua thema van de plaat kom ik steeds weer terecht bij de wetenschap dat het leven gewoon geen zin heeft. Dat thema zie ik eigenlijk ook bij bands als Shht, zij gaan het alleen meer zoeken in de absurde manier om dat te uiten. dirk. daarentegen zoekt het dan meer in de tekstuele woordgrapjes bijvoorbeeld.
Ja, over heel dirk. lijkt een humoristisch sausje te liggen. Is dat bewust om dat absurdisme toegankelijk te maken of heeft dat te maken met uw verleden als comedian?
Dat verleden zal er inderdaad wel mee te maken hebben. De uitspraak bij Humo’s Rock Rally over de naam van dirk. (“het was dat of Patrick”) kwam er eigenlijk on the spot uit. Maar al die humor komt wel uit de kern van dirk., zijnde het feit dat we onszelf niet te serieus nemen. Het is niet omdat je serieuze dingen doet, dat je jezelf enorm serieus moet nemen. Kijk maar naar Nick Cave, die humor in zijn teksten blijft steken ondanks de zware thema’s waarmee hij wortelt en waarover hij schrijft.
Je studeerde filosofie en noemt Albert Camus als inspiratiebron. Is dirk. een manier om dat absurdisme van hem ‘op te lossen’? Je kan toch niet zeggen dat het leven geen zin heeft en daar stoppen?
Ja klopt, dat is wat Camus ‘Het Absurde’ noemt. Mensen zijn ook maar toevallig hier gekomen, voor hetzelfde geld waren we er nooit geweest. Logisch, maar tegelijk ook absurd dus dat wij onszelf te vraag stellen waarom we hier zijn. Wanneer mensen beseffen dat we hier voor niets zijn, dan wordt het op aarde eigenlijk een spelletje. En dan wordt het net plezant! Dan kunnen we platen schrijven, dan kunnen we lol beleven. We zijn hier toch maar, dan best lol maken!
Ja, daar kan ik best inkomen. Je hecht anderzijds er wel veel belang aan dat wat dirk. doet, urgent is. Hoe kan je dat vereenzelvigen met dat absurdisme dat er helemaal geen betekenis is op aarde?
Dat spreekt inderdaad een beetje tegen. Maar ik heb zoiets van, ‘we zitten toch in die situatie, dan gaan we er beter vol voor’. Er is niks leukers in het leven dan u helemaal smijten, geobsedeerd zijn eigenlijk. Op die manier klinkt het wel urgent, je moet ‘in het moment’ zitten. Uw muziek moet je dus serieus nemen, maar jezelf en alles daarrond niet.
Alles relativeren, maar wat je doet wel vol voor gaan?
Voila!
Iets anders dan: met comedy ben je gestopt omwille van de grote druk die op je schouder rustte als opkomend talent en de stress die dat met zich meebracht. Kan dat ook bij dirk. gebeuren?
Nee, want die stress is eigen aan het format comedy. Mensen moeten lachen, het spontane, vrijblijvende, valt wat weg. Bij dirk. doe ik mijn eigen ding en hoop ik dat de mensen ervan kunnen genieten. Dat is iets anders.
Bij comedy en bij Protection Patrol Pinkerton had ik ook last van het zogenaamde ‘imposter-syndrome’. Ik kreeg het gevoel dat ik ontmaskerd kon worden als valsspeler, dat ik eigenlijk niet zo grappig of zo goed was als gezegd werd. Bij dirk. heb ik dat totaal niet, daar sta ik volledig achter en voor mij is dat goed.
En terecht! Bedankt voor het interview en tot op een van de volgende liveshows.
Dirk. speelt zaterdag op We Are Open (Trix), vrijdag 16/02 in de Charlatan (ism Kontzert.), op 22/02 in de AB met Fornet en op 5/03 in Het Depot.
