Zeus had de onhebbelijke gewoonte (althans in Hera’s ogen) van nogal veel billen te gaan. Dat leverde, potent als de oppergod schijnt te zijn, geregeld een pittige halfgod op. Sommigen hielden zich op in labyrinten, anderen werkten voor twaalf. American Godsgetrouw geloof ik dat Zeus recenter Maurits Pauwels verwekte.
De Koerselse original Evil Superstar baadt in gitaarvirtuositeit, flanneert in creativiteit en staat in het woordenboek als verklaring bij seks-appeal.
Edoch: demigoden vallen wel eens voor hubris, en helaas had Mauro tijdens dit gratis optreden in de charmante Bar Mirwaar in Gent ook wat teveel dEUS-streken. Nummers na een strofe afbreken omdat de zang niet lukt (Big Love van Fleetwood Mac) of de tekst hem ontschiet (Fröhle), eindeloze gewauwelde bindteksten ter verklaring van die bloedarmoede (die het indrukwekkend opgekomen publiek dan ook inspireerden tot luid gekwetter), eruit vallen tijdens een eigen song (Wild Meisje) en occasioneel een hoge noot verkrachten: zo reduceert zelfs een rasmuzikant zichzelf bij wijlen tot achtergrondgeluid.
En toch. De man die een zeer beperkt publiek op Pukkelpop vorig jaar nog een collectief orgasme bezorgde, heeft het. Nul Komma Nul en het nochtans onderbroken Fröhle (met de beste wil kon ik de naam van de zanger niet verstaan en kon het nummer ook online niet detecteren) zijn niet langer onbekend en nog minder onbemind: topkeuzes uit ‘s mans rijke arsenaal.
Anneliese Michel als emotioneel breekijzer, Klojo Uit De Regio als moeiteloze countryfolk, YouTubesensatie The Power of Love als orgelpunt en een keurig Dreams als smaakvolle toegift (Fleetwood Macs Stevie Nicks lag hem gemakkelijker dan Lindsey Buckingham, zo bleek).
Legendarisch was de show niet, maar wie gitaar speelt, af en toe zingt of domweg een lief zoekt, zal toch hier en daar een moment van onderstebovenheid beleefd hebben. Merci he, Zeus?
