Dirk. De naam lijkt eerder op een slechte mop, dan een vindingrijke vondst (veel plezier op Google), maar zo lang dat resulteert in verslavende garagerock heb je daar geen erg in. Niet iedereen begreep waarom het viertal vorig jaar “slechts” de derde plaats op de Rock Rally won, maar dat er toekomst zit in dit viertal is meer dan duidelijk. En nu dat de activiteiten bij Protection Patrol Pinkerton voor een tijdje stilliggen heeft frontman Jelle Deturck alle tijd om zich op zijn nieuw troetelkind te storten.
De stijl mocht je dirk. niet kennen? Moeilijk te zeggen, even rauw als de beste garagerock, kort en krachtig (drie minuten is de heilige formule) en gespeeld met zeer veel overgave. Dat laatste ligt vooral aan Jelle die op zijn eigen (best vreemde) manier het podium inpalmt. Niets is mooier dan zien hoe een artiest zich met liefde om zijn instrument wentelt, en er heerst inderdaad liefde tussen Jelle en zijn gitaar. En, hoewel Peter-Willem, Frederik en Ruben door de aparte podiumact van Jelle visueel in de schaduw staan, merkt het oor wat voor een finesse de drie kerels hebben. Acht songs, beginnend met Gnome en daar ergens tussen in de lievelingen Hit en Waste. Een half uur is kort, maar lang genoeg om te weten dat we er de volgende keer weer zullen staan!
En dat hebben we zeker al gedaan bij Robbing Millions. Noem het een toevalstreffer of wat dan ook, maar toen Luminous Dash vorige zomer in zijn startblokken stond waren we gecharmeerd door een Brusselse band die ook PIAS wist te overtuigen. Een half jaar later is het bijna bingo in Vlaanderen, want de singles worden op de radio gedraaid en had een jaar geleden geen mens van ze gehoord (zeker niet in Vlaanderen) stonden ze voor een meer dan aardig gevulde Cactus Club.
Nonchalant zoals altijd, maar met de nodige stijl, kwam zanger Gaspar Ryelandt blootvoets het podium op. Zijn speelterrein, en meteen werd WIAGW aangevat die ook de opener van die heerlijke plaat is. Beukende shoegazegitaren en voor wie Robbing Millions tot dusver nog niet gezien (of zelfs gehoord) had het teken dat dit een band is die niet vies is van psychedelische poprock. Steeds met een hoek af, maar net toegankelijk genoeg om het magische woord pop in de mond te kunnen nemen.
Kort daarna volgde de twee hits (nou ja) 8 Is The Figure That I Like The Most en Dreams Like Photographs. En ja alweer, dat stukje toverkracht, de kunde om grootse muziek te schrijven. En dan komt het schizofrene trekje van Robbing Millions naar boven, een karaktereigenschap die hun net iets meer speciaal maakt dan de rest: de zin om ook wat te experimenteren. Bigfoot uit hun eerste ep Lonely Carnivore is daar zo’n mooi bewijs van. Ook Warder en Hand In Hand werden daaruit gespeeld. Misschien wat moeilijk voor het publiek, maar de vier doen het met zo veel overgave (Gaspard is een podiumbeest die voor geen seconde verveelt) dat dit voor geen seconde een rem was op het psychedelisch rockfeestje. Zeker niet als dat gevolgd wordt door In The No Air dat geboren is voor de radio.
Robbing Millions, we zagen ze inderdaad al vaker (gelukkig maar), en toch was het deze keer iets anders, want de jongens wisten dat ze Vlaamse harten hadden veroverd. Wordt vervolgd (met zeer veel afleveringen!)
