Ben Bertrand, een Brusselse basklarinettist, bracht eerder de ep Era/Area uit en mag nu op het net zo Brusselse Les Albums Claus, gerelateerd aan Les Ateliers Claus, zijn albumdebuut uitbrengen. Gelimiteerd tot 300 stuks op vinyl en net zoveel op cd is dit album, ook al vanwege de mooie hoes, een waar hebbeding voor liefhebbers van contemplatieve muziek.
We horen de lezer al de wenkbrauwen fronsen (we horen steevast elk klein geluid, elk detail), want een basklarinet wordt meestal geassocieerd met jazz of improvisatie. Niets daarvan bij Ben Bertrand. Hij gebruikt zijn basklarinet als vertrekpunt, maar hij manipuleert en loopt elke klank tot er betoverende klanken ontstaan.
Bertrand hoort er op toe dat zijn instrument, al jaagt hij zijn geproduceerde klanken meestal door een scala aan vervormers, ook hier en daar akoestisch aan zijn trekken komt. Dat is het duidelijkst in Sanctus Hubble, een meditatief warm stuk muziek waar een mens rustig van wordt. Op kant 1 zijn de nummers (twee stuks) net zo minimalistisch en dromerig van toon, al is het minder duidelijk dat de bron van de klanken ’s mans basklarinet is.
In afsluiter Post Scriptum To Valentina Tereshkova duiken plots fluisterende vrouwenstemmen op. Die bijdrage wordt geleverd door Anne-Charlotte Bisoux en Manah Depauw. Het maakt dit nummer nog effectiever dan de overige vier waardoor het stuk zich onderscheidt van de rest van de plaat. De in totaal een half uur beslaande plaat zal zeker aanslaan bij fans van bekende minimalisten als Gavin Bryars, Steve Reich, Jon Hassell, Terry Riley en Brian Eno, in zijn ambientperiode wel te verstaan.
