Of het een barst is in een voorwerp of je kan barsten, feit is dat BARST een barst veroorzaakt heeft in mijn muziekovertuiging. Mijn intrinsieke muziekappreciatie was tot nu toe gebaseerd op het onderscheiden van individuele instrumenten, met als doel het vakmanschap van elk van de muzikanten te kunnen inschatten. Maar wat als het geheel primeert en niet langer de delen? Wat als de kwaliteit van de lagen de eindsound bepaalt?
Het label omschrijft het als een epische trip die strekkingen bezoekt als ambient, drone, metal, shoegaze en electronica. Laten we dus samen even trippen!
In één van onze vorige reviews omschreef Judith Juillerat zichzelf als een musical artist. Bart Desmet is van hetzelfde kaliber. Een artiest/kunstenaar heeft een totaal concept in zijn hoofd én een toekomstvisie. Daarin verschilt hij van een doorsnee singer/songwriter. Bart kiest voor topmuzikanten, die samen met hem aanvoelen waar hij naartoe wil.
Deze samenwerkingen zijn al bekend: Treha Sektori, RM 74 en Innerwoud. Ook ronkende namen tekenen mee voor dit debuutalbum: Karen Willems, Mike Armine, Dehn Sora, Mathieu Mathlovsky, Nicolas Van Meirhaeghe, An-Sofie De Meyer, Tokyo Oyo en Herr Man. Kenners kunnen ze bij de respectievelijke bands plaatsen. Mijn punt: Bart Desmet is begiftigd met de gave van een orkestleider, anders zou hij dit niveau niet kunnen bereiken.
The Threshold mag openen. Laag na laag gaat mijn hart harder pompen. Op minder dan een minuut zit je er helemaal in. De drempel is genomen. Mijn metafoor van het orkest komt helemaal tot uiting. Wat in een klassieke setting de violensectie was, wordt grandioos opgevuld door een conglomeraat van electronica en ander moois. The Rite opent met één (echte) viool, althans dat denk ik want achter de naam van Tokyo-Oyo staat het vereeuwigde instrument vermeld. De drive van dit nummer is intenser dan de opener. Als luisteraar zit je mee in de rollercoaster, eentje met de verraderlijke stilte van het gelijkvloers en de innemende explosie van de afdaling. Het ritueel valt stil en stuurt ons richting The Passage. Bas en drums bepalen hier de toon. Metal en shoegaze vormen de indringende lijn. Dit nummer zou de opmars van een leger kunnen ondersteunen.
Op de B-kant staat de titelsong, The Western Lands, als eerste. Aangekomen in het beloofde land, neemt een schurende, schreeuwerige stem de boventoon. Een extra dimensie, nodig om het verhaal een definitieve vorm te geven. Een droge tomklank kondigt de omschakeling aan en het begin van The Fields. Een herkenbaar deuntje vervoegt de tom en opent de deuren naar de velden. Een abrupte omschakeling naar een snare met een enkele gitaarakkoorden heten je welkom in de meer rustige gebieden van de fields. Een heerlijk einde van een verrassende plaat.
De gebruikte metaforen geven mijn beleving weer, maar ik ben ervan overtuigd dat elke luisteraar zijn eigen invulling zal vinden. Ik ga dan ook volledig akkoord met een zin uit de labelbespreking van deze release: ‘één van de meest complete albums die ik ooit gehoord heb’.
Copyright foto: Niels Verwijk
SARAH GOMMERS
BARST Facebook
BARST Website
Consouling Sounds Facebook
Consouling Sounds Website
