De Belgische jazz-scene bloeit als nooit tevoren en een van de vaandeldragers van die scene is ongetwijfeld het KAAP’se label W.E.R.F. Records. Omdat dat label vorig jaar zijn dertigste verjaardag vierde maar vooral ook omdat sommige van de beste Belgische jazz projecten erop gehuisvest zijn, organiseerde het een heuse labeldag tijdens het Brussels Jazz Festival.
Op het programma, drie projecten met midden op het podium [tromgeroffel]: een Vrouw [applaus].
Het is natuurlijk intriest dat dit in 2024 nog steeds iets vermeldenswaard is, maar de realiteit is wat ze is en de muziekwereld (ook die van de jazz) wordt nog steeds gedomineerd door mannen. Ooit komt het goed…
Maar laten we het vooral hebben over de muziek zoals die van opener, contrabassist Anneleen Boehme. In haar eentje en enkel gewapend met een contrabas en een looper. Geen effectpedalen, drumcomputer of grappige hoedjes voor Boehme, ze deed het liever puur natuur. Niet zo evident op het eerste gezicht want we kennen de contrabas toch vooral als begeleidingsinstrument of van, in onze ogen vaak nogal overbodig, gesoleer tijdens een jazzconcert.
Maar kijk, isoleer de contrabas van de rest van de band en plots klinkt het instrument een stuk boeiender. Al zal dat ook wel met de kwaliteit van de speler te maken hebben.
In elke nummer gebruikte Boehme enkele vaste ankerpunten maar verder was de set, naar aloude jazz traditie, helemaal geïmproviseerd. En dat is niets voor mietjes zeker niet als je daar zo in je eentje staat. De concentratie was dan ook van Boehme’s gezicht af te lezen.
Welke richting de nummers uitgingen, had volgens Anneleen veel te maken met de stemming van het moment en “of mijn dochter een beetje braaf geweest is vandaag”.
Diezelfde dochter werd op het einde van de set nog beloond met een slaapliedje. “Ze slaapt heel goed, dus misschien moeten jullie allemaal de plaat kopen straks, het zal jullie leven veranderen”, aldus Boehme. Ze liet zich eerder trouwens ook al ontvallen dat ze verbaasd was dat er zoveel volk in de zaal zat voor een contrabas concert. “Of realiseren jullie zich nu pas dat jullie in de verkeerde zaal beland zijn?” Ja, er mag al eens – discreet en smaakvol uiteraard – gelachen worden op een jazz concert!
Na 35 intense en tegelijk ontspannende minuten, zat de set van Boehme erop en was het tijd voor contrabassist nummer twee: Yannick Peeters. Zij kwam het eerste album van haar kakelverse band GingerBlackGinger voorstellen. Een band genoemd naar de haarkleur van haar kroost, zo blijkt.
Voor die plaat wist Peeters een indrukwekkend stel muzikanten rond zich te verzamelen bestaande uit Frederik Leroux op gitaar, Frans Van Isacker op saxofoon en klarinet en Samuel Ber op drums (die Tom Rainey trouwens helemaal deed vergeten). Dit was een inhaalconcert wegens uitgestelde Brussels Jazz Festival edities tijdens corona en ook de live-première van het album.
Op de debuutplaat van GingerBlackGinger gaat Peeters op zoek naar een evenwicht tussen avant garde en klassieke jazz. Om alle verwarring hieromtrent ineens de kop in te drukken, opende de band met (less) Sorrowful waarin het riet van Van Isackers sax meteen ernstig op de proef werd gesteld. Straf begin en de zaal zat onlmiddellijk in het verhaal van GBG.
GBG7 is veruit het meest swingende nummer op de plaat en trok als tweede nummer de set definitief op gang. Tijdens Everything Is Going To Be Alright, gaf Van Isacker er zijn sax weer stevig van langs, deze keer waren het de kleppen die het moesten verduren. Af en toe meenden we zelfs het geluid van een trompettende olifant te herkennen, maar dat zal wel aan ons gelegen zijn.
Tijdens GBG2 mocht Peeters nog eens laten horen hoe de contrabas nu ook weer precies klonk en ook de andere bandleden kregen gedurende de set een open doekje zonder dat ze al teveel in eindeloos solo-patsergedrag uitmondden. Straffe plaat, straf concert!
Ondertussen liep het al tegen 22u aan en was het tijd voor de enige vocale act van de avond met de in Brussel geboren Sophie Tassignon.
Toen Tassignon enkele jaren geleden, bij het begin van de Syrië crisis, het beeld van het aangespoelde kinderlichaampje van Alan Kurdi zag in de krant, werd ze daar zodanig door geraakt dat ze besloot om de vluchtelingen te helpen en Arabisch te leren. Zo wilde ze uit eerste hand meer te weten komen over wie die Midden-Oosterse vluchtelingen waren die hun leven op het spel zetten om naar het Westen te komen. Ondertussen is ze blijkbaar vloeiend in het Arabisch want alle liedjes die ze bracht werden gezongen in die taal.
Onderweg naar Flagey hadden we al wat zitten luisteren naar haar meest recente album Khyal (‘fantasie’ in het Arabisch). We hadden toch wat reservaties bij het constante gebruik van de kopstem. Af en toe mistten we daardoor nuance. We waren dan ook benieuwd hoe dat live zou klinken.
Tassignon was duidelijk heel nerveus toen ze het podium betrad en tijdens het begin van Everybody Knows was dat er nog een klein beetje aan te horen. Gelukkig herpakte ze zich snel en toen was het genieten. Wat een prachtige stem heeft deze vrouw. De reserves die we initieel wat hadden bij het beluisteren van het album, werden live ruimschoots weggenomen.
Met Tes’al, Time Is Your Only Healer, Card Game, Kitebak en Khyal passeerde het grootste deel van het album doorheen de set en het ene nummer klonk nog beter dan het andere en dat vond het publiek duidelijk ook. Naast Tassignon willen we trouwens zeker ook de fantastische Peter Meyer vermelden die met zijn gitaarspel het niveau van de nummers nog een flink eind omhoog katapulteerde. Een waardige afsluiter van een prachtige avond jazz in Flagey.
Anneleen Boehme: INSTAGRAM / FACEBOOK
GingerBlackGinger: INSTAGRAM / BANDCAMP
Sophie Tassignon: INSTAGRAM / FACEBOOK / WEBSITE
