Zijn eerste plaat lag er in 1978, zijn eerste soloplaat in 1979. Hij is al lang geen twintiger meer en werkte ondertussen met een ellenlange lijst van artiesten samen en speelde in bands als Msters, Employees, Polyphonic Size, Kreuners, Sam Cooke Singers, Red Zebra, Lavvi Ebbel…
2022. Hij is ook nu geen twintiger meer en Kloot Per W maakt met een intense werkijver, nog steeds albums . Ze knallen nog steeds als nagels op koppen. Ook deze, The Green Album (a.k.a. The ROBB album).
Robrecht In Y Pants knispert en toetert experimenteel in onrust. Een jazzy ritmesectie houdt het ritme vast, terwijl de onrust toeneemt met enkele zware drumslagen en snijdende toetsen. Grommend rauw vervormde vocalen openen Son Of Grunneau, dat rustig kabbelt in het ritme, maar grimmig bijt als een buitenaards beest. Duivels. In eenzelfde mystiek is Kaezar Rumbeck gehuld, waarbij fluisterende vocals zich tussen de twee werelden van het dubby ritme en de eerder klassiek strijkende sounds wurmen.
Dit lijkt ons een erg filmisch album, dat een verhaal vertelt. Een verhaal vol geheimen en duistere onrust, waar we de vinger niet kunnen op leggen…
The Road That Gave Him Love lijkt toch met enige argwaan de weg van de liefde te bewandelen. Zacht kabbelende muziek deze keer, voorzien van de nodige onverwachtse wendingen tussendoor, maar in het algemeen lijken de vocals op dit album ingehouden, afgekapt of zelfs achterom afgespeeld en beladen ze het album met een uitgesproken donker en bizar sfeertje. Experimenteel, gewaagd… en geslaagd!
Man man man man man… “l’homme le fou”. De Staehl klinkt staalhard en zit vol waanzin in die ‘zanglijnen’. Bijtend en blaffend gromt l’Homme ons zijn absurditeiten toe in een kermis aan achtergrondgeluiden. Het is nog moeilijk een ‘lied’ te noemen, maar klinkt wel meesterlijk.
De hulde aan Rumbeke klinkt groots in een jazz-experimentele theatrale chaotiek. In Goodbye To Rumbeke steelt het slagwerk alle show.
Zelfs als het beest op zijn rug ligt, lijkt ie geen rust te vinden. On His Back bulkt van ruis, harde veldopnames (?) en overstuurde instrumenten.
Do Me Rob is een repetitieve compositie van wat ons ‘kleine, vieze geluidjes’ lijkt, hoewel we er ook losgerukte vocalen in kunne herkennen.
Beangstigende, maar glinsterende soundscapes geven Gluwein Und Bobb een sprookjesachtige sfeer. Maar dan de sfeer uit de oorspronkelijke sprookjes. Mystiek en ook een beetje gruwelijk…
His Deeds sluit vrij feestelijk en optimistisch af, waarbij nog enkele keren naar ‘le fou’ lijkt verwezen te worden.
Als er dan al ‘conventies’ waren om een ‘goeie song’ te schrijven, dan kiepte Per W ze bij deze volledig overboord. En toch is dit een album vol sterke tracks. De kans is groot dat we deze plaat helemaal fout, niet of mis begrepen (want we lieten ons ooit vertellen dat dat kàn bij muziek!?!) en we zijn nu al vrij zeker dat we geen enkele van deze nummers ooit op de radio zullen horen, maar hier in huis laten we ze graag veel te luid los, in alle anarchie!
The Green Album (a.k.a. The ROBB album) is digitaal verschenen.
