STICE’s muziek wordt gekenmerkt door gitaar gedreven composities, verweven met duistere en industriële samples, ritmes en elektronische accenten. STICE treedt op 30/09 op in Concertzaak in Mechelen.
Waar komt de naam vandaan en stel je eens voor!
Yes! Ik ben STICE. De naam komt van mijn Instagram handle @sticecold. Wat evenveel betekent als ijskoud met de eerste twee letters van mijn eigen naam. Voor de astronomie fans onder ons zou het van het natuurverschijnsel ‘solstice’ kunnen komen. Maar eigenlijk doe je ermee wat je wil….
Hoe ziet je muzikale geschiedenis eruit?
Het is een beetje het classic ‘kindje dat liedjes zingt’ verhaal. Met heel veel muziek opgegroeid en dan maar zelf lawaai beginnen maken. Hier en daar in een coverbandje gezeten en vooral veel solo met akoestische gitaar gespeeld. Het is pas wanneer ik Nine Inch Nails leerde kennen dat het klikte in hoe het nu zit. Vorig jaar bracht ik mijn eerste ep No Gods uit en enkele maanden geleden speelde ik de eerste STICE show in Trix.
Wanneer kwam het besef dat muziek spelen je passie is?
Goh, ik kan me niet echt een bepaald punt herinneren, zo lang als ik me herinner is het er. Ik denk dat dat te denken is aan de ruime muzieksmaak thuis, van Prince tot Soundgarden en van Zucchero naar Dream Theater bijvoorbeeld. Al moet ik zeggen dat live spelen wel echt iets doet dat aan niet anders evenaart. Klinkt cliché, maar er zit wel iets in.
Wie zijn voor jou inspiratiebronnen en hoe zou jouw muziek het best omschreven worden?
De grootste inspiratiebronnen? Nine Inch Nails, Greg Puciato (kennen we van The Dillinger Escape Plan of Killer Be Killed bijvoorbeeld) en Alice In Chains. Dat ligt er misschien ook wel dik op. Ik steel sowieso veel ideeën van overal. Ook visueel of conceptueel, films zoals Blade Runner 2049 of de kunst van Jesse Draxler sijpelen er meer dan een beetje in. Ik noem nu maar een paar dingen, ik steel ook veel van Tamino bijvoorbeeld.
Het valt het best te omschrijven als industrial rock momenteel. Vroeger gebruikte ik wel eens cyber-grunge, al dekt dat niet de volledige lading meer van de nieuwe stuff. Of misschien wel… Hoe dan ook het is een mix van rauwe klanken en droge, gritty drums met hedendaagse popstructuren en elektronische klanken. Vocaal blijft het vooral no bullshit denk ik, spreek me gerust tegen.
Met welke band of artiest wordt je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wit?
Dat heb ik nog tegoed. Wat ik wel bijvoorbeeld gek vindt is dat Ministry vaak naar boven komt. Ik snap het 100% en ik vind het ook niet erg, maar ik heb daar denk ik nooit twee nummers van gehoord.
Voor welke band wil je graag het voorprogramma spelen en waarom?
Nine Inch Nails, Alice In Chains of Greg Puciato sowieso, maar dat wist je al. En ja! STAKE! Ruige liveshow, esthetisch heel ‘pleasing’ om naar te kijken ook, dat klopt gewoon. Ik voel de juiste energie bij die band. Geen gezever, gewoon spelen. Dat is ook wel mijn houding. Brent en co, jullie weten me te vinden!
Wat maakt je anders dan andere bands?
Industrial is vaak heel ambient of drone-achtig. Zeker in België is de scene klein. In het buitenland gebeuren er wel hele cole dingen: Code Orange, Black Magnet, King Yosef, Greg Puciato, Author & Punisher,… Deze komen vaak van hun eigen achtergrond (hardcore in deze gevallen). Ook in elektronische (nightlife) muziek komt er veel van terug. Er zit een bepaalde ruwheid die misschien wel past bij ’the sign of the times’. Een zeker sciencefiction, maar dan niet glad geborsteld. Dat is wat ik ook probeer te doen, muziek terug een beetje onveilig maken. Daarnaast neem ik al die hedendaagse klanken mee met rauwe gitaarklanken zoals die ook wel wat klonken tijdens de grunge, waar ik meer dan in thuis ben. Ik denk dat je ook wel heel hard kan voelen dat die digital age erin hangt. Ook zeker visueel.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Sound Track winnen? Er komt hoe dan ook begin volgend jaar ook een ep aan en man, wil ik veel spelen. Dus ja: dat.
En wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
The Fragile van Nine Inch Nails. Dubbele plaat, a whole trip, rauw maar duidelijk goed geproducet. De elektronische elementen klinken ook lekker droog en ‘gnarly’. Qua songwriting moet elke muzikant er eens naar luisteren denk ik. Daar zit meer dan 1 parel in. Het schommelt ook op perfecte hoogte tussen soundtrack en klassiek album. Daarom wordt ik het nooit beu.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste? Hoeveel mensen brengt het niet samen? Zeker live, een liveshow kan zo’n rit zijn waar je opstapt en echt gewoon ergens anders uitstapt, maar je bent toch aan het juiste adres. It’s the perfect way to cope with… anything?
Het minst mooie? Het reduceren van een artistiek proces tot een leeggezogen, plat geproducet en gecomprimeerd deuntje van 2min30. Hallo? Wat is dat? Je raadde het al: het geluid van een eendagsvlieg en vergetelheid.
Ja kijk, ik denk dat er met digitale audio bewerkingstools veel coole dingen kunnen, ja ook met autotune, ik zeg dus ook niet dat alle popmuziek in se verschrikkelijk is. Nee. Er is wel gewoon een cultuur in commerciële muziek om vocals zodanig te bewerken dat ze perfect klinken, soms is dat ook wel een cool effect. Maar overgebruik zuigt ook wel de ziel uit een stem. Als je het verschil niet meer kan horen tussen verschillende stemmen, staat er wat te veel autotune op denk ik. Niet? Het is ook oké om een ademhaling te laten zitten bijvoorbeeld. Pitch perfect is gewoon saai. En je kan ook gewoon veel verkopen zonder, kijk naar Adèle bijvoorbeeld. Op Easy On Me zit gewoon een off-key noot. Maar dat werkt, want het zorgt voor een bepaald gevoel. En dat vind ik dan het minst mooie, emotieloze muziek.
