Declameren van schone letteren, groenig ectoplasma, een warme cover, keta-jazz, gabber wave, neurodance, nu-step, heartcore en een kind van de grunge.
Deze week allemaal te horen in onze wekelijkse Luminous Belge met volgende artiesten: NEL & JP, SPOOK, Fixkes, Lander & Adriaan en ILA.
Er schuilt altijd enig gevaar in het declameren van Schone Letteren: wanneer wordt het prekerig? Wanneer wordt het iets van de Bond zonder Naam? Daar gingen NEL & JP zich toch nooit aan bezondigen, toch?
Maar we vreesden het, bij het de eerste keer binnen laten knallen van Desinteresse, de nieuwe single. waarin de beats dreinender en de gitaren gruiziger klinken dan op al het voorgaande en al dat voorgaande, dat is al flink wat. Ze maken naam, die twee. Want ze spelen binnenkort overal hier, in de Vlaanders, en hun oorlogsmateriaal staat klaar om het altijd al moeilijk te veroveren Nederland binnen te vallen.
Maar terug naar de single. We waren niet overtuigd van de boodschap hierachter. Zou die Nel een verleden in de jeugdbeweging hebben? Zijn zij en JP apostelen geworden? Het antwoord is: nee. Want aan het eind rochelt Nel een razende bloedfluim genaamd “Fuck!” uit haar keel en dan weet je: ze heeft ons bij onze dingens. En daarom is dit een grote single. Desinteresse bouwt langzaam verwachtingen op en net als je denkt “Wat is dit?” slaan ze toe. En in plaats van al deze zever hier te lezen zouden jullie beter luisteren. En hun tourschema bekijken, want ze spelen nogal wat af.
Het trio (Filip Wauters, Nicolas Rombouts en Simon Segers) deed in 2022 heel wat oren spitsen en hoofden goedkeurend knikken bij de release van hun eerste album vol energieke jazz die ons soms leek te bereiken van gene zijde. Op hun tweede album – dat The Brood zal heten – beloven ze hetzelfde te doen al zouden er deze keer minder country-invloeden te horen zijn. Country-invloeden? Tiens, nooit iets van gemerkt.
Wat we in single Hindsight wel horen is een stomende, opjuttende bas, metronomische drums en een losgeslagen Filip Wauters die ons de stuipen op het lijf jaagt. De typische crescendo opbouw die we ook regelmatig in hun eerste album hoorden, vormt de rode draad doorheen het nummer. Groenig ectoplasma (noot: ectoplasma is in de meeste gevallen groen) druipt trouwens van het scherm tijdens het bekijken van de bijhorende videoclip.
De hoes toont werk van de Japanse kunstenaar Kumi Sugaï dat hij maakte toen hij eind jaren ’60 in Parijs verbleef en de abstracte kunst ontdekte. Het album verschijnt op 31 mei bij W.E.R.F. Records.
Fixkes gaat wat coveren en doet dat nogal goed. Na hun cover van Louis Neefs‘ Jennifer Jennings, nemen ze nu iets obscuurder en new wavey onder handen, namelijk Nattigheid van De Nooit Moede.
De cover van deze klaagzang over eenzaamheid en verveling verschilt niet zo gek veel van het origineel, maar Fixkes geeft er toch een iets meer poppy eigen draai aan.
De donkere baslijn en het raamwerk van de song werd net iets funkier en Sam Valkenborghzingt ook minder zwaar op de hand maar wel ontroerend mooi. Omdat de drumcomputer van het origineel uiteraard vervangen werd door drummer van vlees en bloed Jan Valkenborgh en alles dan nog opgenomen werd in de Caporal Studio van Nicolas Rombouts, klinkt het allemaal veel warmer. Gitaren van Mike Engels en Peter Deckers én gloeiende synths van Bart Palmers kleuren de boel subtiel maar prachtig in.
Het duo Lander & Adriaan timmert verder aan de weg in hun muzikale carrière. Begin april kwamen ze nog met de nieuwe single Gates Of Biskolom en nu met een nagelnieuwe ep. Millenial Breeze kreeg het album als naam en het is een logisch vervolg op wat ze tot nu deden op muzikaal vlak sinds 2022 (hun debuutalbum).
Onze herinnering aan hen gaat terug naar het onwijs gave indoor festival Push The Button te Oostende, vorig jaar (2023). Daar konden we vaststellen dat ze ongelooflijk populair zijn en verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Wat ze maken is van bijzonder goede muzikale kwaliteit in het genre. Vandaar ook hun populariteit. Niet enkel bij het publiek maar ook in de binnen- en buitenlandse pers.
En goede reviews in binnen- buitenland zorgen ook voor boekingen. Op 3 mei spelen ze bijvoorbeeld in de legendarische Brusselse club Fuse. Maar alleen al in Nederland trekken ze de komende maanden naar zaal Doornroosje in Nijmegen, Paradiso in Amsterdam (uitverkocht!) en naar zaal Simplon in Groningen. Daar bovenop spelen ze ook op North Sea Jazz en Lowlands. Dat zijn toch al indrukwekkende plekken om te mogen gaan spelen.
Zelf zeggen ze over hun muziek dat ze zichzelf situeren op het spectrum tussen keta-jazz, gabber wave, neurodance, nu-step en heartcore. En het is zelden dat een band zichzelf zo exact weet te positioneren.
Lander Gyselinck en Adriaan Van de Velde zijn dan ook al langer dan vandaag bezig met muziek. Lander verdiende zijn sporen reeds bij STUFF., Beraadgeslagen en LABtrio en Adriaan leerde het klappen van de zweep bij o.a. Pomrad, Mauro Pawlowski en J. Bernardt. Het was hun bedoeling om eigenaardige ritmes en kitscherige 90’s akkoordprogressies weer hip te maken en met dit nieuwe album slagen ze daar zeker weer in.
Toegegeven… We hebben het album moeten laten inwerken in eerste instantie. Maar kwam het de eerste keer nog chaotisch en ontzettend druk over, na enkele malen op repeat te hebben gestaan kwamen de vibes binnen. Tot in het kantoor, tot aan het bureau. En daar zit hem het grote verschil: deze muziek is om te feesten. In clubs, hangars, hallen en festivals… Het druilerige weer hielp ook al niet echt om ons in te leven. Maar met de eerste flauwe zonnestralen in het gezicht en onze ogen dicht, zaten we gelijk waar we moesten zijn.
Als de kans zich voordoet deze zomer, gaan wij alvast langs om eens all the way te gaan, zeker weten.
Een dikke minuut duurt het voor het nummer en het albumdebuut van Ila openbarst. Glory doet dit in alle glorie, maar het nummer eindigt beheerst zoals het begon, mooie sfeervolle appetizer. Ila gunt ons een blik over haar schouder in de spiegel.
Make It Easy vooraan en All Again achteraan op de plaat, waren evidente singles, de nummers met het meer catchy chorus en geslaagde introducties tot het album.
In Reverie laat Ila wat Oosters klinkende wendingen horen in de zanglijn, maar ze blijft een kind van de grunge, een verre nicht van Kurt Cobain, waar ze al openlijk haar liefde voor betuigde. In 30 jaar zonder Cobain (was te zien op Canvas en nu nog op VRT Max) was ze de enige artieste die er iets van bakte en er in slaagde Cobain deftig te coveren. Geen evidentie.
Atonia kabbelt, maar mist wat weerhaakjes, Are You Happy For Me, is een kort intermezzo met strijkers. Home is te voorspelbaar stil-luid en repetitief. Oei, dat gaat hier toch niet doodvallen halfweg de plaat?
Gelukkig eindigt de plaat sterk. Heel sterk.
Kill My Mind gaat all in, en de spanningsboog staat hier wel strak. Ben Anlamam (ik begrijp het niet, zegt Google Translate, ons nog meer verwarrend) is het enige nummer op de plaat dat integraal in het Turks wordt gezongen, maar de tekst niet begrijpen stoort ons geen millimeter. Geschreven naar aanleiding van de aardbevingen in Turkije grijpt het ons aan zoals die ongewenste trillingen de Turkse gemeenschap raakten. Alle wanhoop en urgentie spatten er af. Niets op af te dingen, een ruwe diamant!
The Sun start met ingehouden spanning, loopt dan lekker voort en heeft een refrein dat vlot over de twee eerste singles van de plaat gaat. “I love you, I love you, I’ll lie.” Wow, wij jou ook, Ilayda Cicek. Niet gelogen. Toptrack!
Pleasures is slepend, spokend, en laat de band toe zijn veelzijdigheid te tonen. Ila is immers een trio met Cas Kinnaer op drums en Sam Smeets op tweede gitaar en bas. Hier kijken we naar uit live!
En na All Again, weer met grunge-vibes, sluit Grime de plaat rustig af. Ilayda kan niet alleen schuren, maar laat haar stem hier melodieus indruk maken. Een open einde aan de plaat…
Ila schudt met deze langspeler het label van de Nieuwe Lichting 2022 definitief van zich af. Niet elk nummer op de plaat vinden we even sterk, maar de sandwich begint en eindigt vooral beresterk. Kus van de juf, en een bank vooruit.
