De ep’s die reeds op de nietsvermoedende luisteraars werden losgelaten deden het beste verhopen, het lichtjes geweldige oorwurmpje Fries And Ice Cream was wat ons betreft een van dé songs van 2022. Nu is het wachten eindelijk over en worden hoge verwachtingen meer dan ingelost met Honeycomb Shades, het debuutalbum van Robin Kester.
De Rotterdamse pakt gul uit met een niet te versmaden eigenzinnig traktaat van jazzy pop met donkere randjes, al dan niet geïnjecteerd met psychedelica, triphop en indie-tronics. Dan weer aanschurkend aan pure dreampop en ook shoegaze zowaar. Heerlijk zweverige toetsenwerk, uitwaaierende en soms lichtjes ontsporende gitaren, hypnotische, soms tegendraadse percussie spelen een prominente rol.
Met die mooie zwoele en zalvende, soms hese, wonderlijke stem van Kester die ons gracieus gidst doorheen de popparels die het universum van Honeycomb Shades vormen.
In 2020 werd Robin Kester al opgemerkt met het sterke mini-album This Is Not A Democracy, waarbij we meteen al erg warm liepen voor de songs als The Dirt en Day is Done. Met het officiële debuut drukt de zangeres haar stempel, 37 minuten en evenveel seconden lang, met 11 juweeltjes, want dat zijn het. Op Honeycomb Shades, bundelt de zangeres persoonlijke jeugdherinneringen, verhalen en impressies als liedjes die ons, stuk voor stuk als warme dekens toedekken, of/en zalven en troosten.
Met het lichtjes van triphop zwangere onheilspellende Fries And Ice Cream, je weet wel die oorwurm die zich al comfortabel diep had genesteld, trapt Kester het album op gang. Een jeugdherinnering die door nieuwe feiten, de glazen van de roze bril wat bekladden. En ja het nummer, geholpen door die percussie en keys, klinkt behoorlijk donker en kruipt onder je huid. Maar de groove is geweldig lekker, Kester zingt prachtig. Let ook op die verrukkelijke gitaarpartij naar het einde toe van de song.
Leave Now verhaalt dan weer over een chaotische reis naar Vietnam en de daar opgedane sensaties. Het ritme en de zenuwachtige percussie verraden een beetje dat chaotische karakter van die reis, met een haast fluisterend zingende Kester, met zuinige atmosferische toetsen en zeer subtiele gitaartoetsen.
Cat 13 klinkt als die song die The Notwist vergeten te schrijven was. Kester deed het dan maar en beloont de song met een prachtig gezongen breekbare troostende melodie. Nog meer breekbaarheid, somberheid ook en pure schoonheid hoor je in de spacey en late night jazzy midtempo tearjerker Goodnight Argus, met de geweldige zanglijn “the darker it gets, the better I feel…”. Slik!
Nog uit het departement pure schoonheid en breekbaar: het ultrakorte en bijzonder krachtige Skinny Kids, dat klinkt als een jazz standard die volledig kopje onder werd geduwd in een bad vol David Lynch. Die Lynchiaanse donkere sfeer horen we ook in Blinds, de song waarin ook de titel van het album verscholen zit. En “I don’t want to spend the afternoon in this room” klinkt het ietwat somber. Ferm aanzwellende blazers, een spokend gitaar-riedeltje dat verderop heerlijk uitwaaiert. Moody en swingend.
Zowel The Notwist als Frank Zappa, of ook Morphine kunnen erg jaloers zijn op songs als Celeste en Dead End, volgestouwd met avant gardistische jazzy vibes en met een fenomenale tegendraadsheid, met de prompte sax-partijen als uitschieter op Celeste en zalige zenuwachtige percussie bij Dead End dat een geweldige drive heeft. Het zwoele en zalvende stemgeluid van Kester wordt daar als fijn teder laagje overheen gelegd. Machtig!
Zwanzig Zwanzig is een instrumental die je terug katapulteert naar de jaren ’70 en het klankenspectrum van David Bowie en Brian Eno op Low, alsook schurkt het aan bij krautrock en een Morphine uit een andere dimensie. Heerlijke gestoorde en ontspoorde jazzrock uit een andere wereld kan je het ook noemen, donker ook. Heerlijke blazers, gekke keys en geweldige gitaarscapes.
Al strooit de zangeres haar vocalen rustig en gedwee over de compositie, in Infinity Song wordt er lekker gerockt, check dat fraaie duel tussen percussie, gitaarspel en subtiel gebruikte toetsen. De meest ‘naakte’ song op het album is allicht Hands, dat met zijn donkere jazzy folk het album besluit.
Elders lazen we begrijpelijke vergelijkingen met Weyes Blood, zelf voegen we daar ook nog graag Portishead aan toe, en we deden zelf ook al aan name dropping in dit stuk, maar Robin Kester bewijst toch vooral een eigen geluid te hebben, alsook het talent om sterke songs te schrijven, omkaderd door sterke arrangementen en voorzien van een rijk instrumentarium.
Met Honeycomb Shades, geproducet door Kester zelf, samen met Marien Dorleijn (Moss), heeft de muzikante de lat nu wel hoog gelegd voor de opvolger. Maar dat is een zorg voor later. Nu is het genieten geblazen van dit intrigerende album.
Honeycomb Shades is uit op het label At Ease, en op de gekende streaming platforms.
