Door de hitte zijn we er net iets te lui voor, maar toch zijn we zeker van dat de eerste woorden die we nu schrijven één jaar geleden vrijwel identiek waren. Er zijn veel festivals in dit landje, maar het Cactusfestival is één van de meest sympathieke. Kindvriendelijk, het Minnewaterpark is en blijft ondanks de droogte een idyllische plek om er van muziek te genieten en het is ook zo wat één van de weinige festivals waar de acts niet door elkaar lopen waardoor je indien je dat wil alle acts kan zien. Wij waren er dit jaar twee dagen bij. En ja, het was warm…
Niemand die kan voorspellen wat de weergoden in petto hebben, maar niets was beter dan de tweede dag van Cactus openen met de exotische elektroklanken van Tanguy Haesevoets aka Temé Tan. Kwart na twaalf mag dan wel geen geschenk zijn om een podium mee te beklimmen, de Brusselse globetrotter gaf aan het hitte weer meteen door zijn broeierige elektropop de soundtrack die het verdiende. We hadden hem graag iets later op de dag gezien, en bijvoorbeeld het Franse indiepopbandje Her dat ons met haar soulvolle indiesongs net iets te veel in slaap deed wiegen als eerste act gezien. Dodelijk bij zo’n temperaturen. Iedereen heeft wel zo zijn eigen mening over de excentrieke Merril Garbus, maar wat ze met haar Tune-Yards deed maakt de lippen los. Elektropop die de traditionele dans ontspringt, en hoewel wij het bij momenten maar zo zo vonden (steek het op de warmte of de chaos), was een groot deel van het op die dag uitverkochte Minnewaterpark ermee in zijn nopjes.
Net zoals op ieder festival was ook in Brugge het voetbal de rode draad. Het beeld van Tim Vanhaemel in Rode Duivel-shirt op Werchter staat nog steeds in onze ogen gebrand. “Kutfransen” schreeuwde Lara Chedraoui. Uiteraard had de Intergalactic Lovers-zangeres het niet over de meest sympathieke dame van het festival (Charlotte Gainsbourg), maar wel op die elf Fransen die ervoor zorgden dat ons land naar zijn WK-titel kon fluiten. Als verwacht hadden de Intergalactic Lovers de allesbehalve gemakkelijke opdracht om het volk naar zich toe te trekken in plaats van het reuzenscherm waar België voor een derde plaats vocht. Het lukte Lara Chedraoui aardig en hoe! De Aalsterse zangeres zorgde ervoor om met haar enthousiasme het park volledig te doen springen. Nu pas is het duidelijk voor ons waarom de Intergalactic Lovers recent een liveplaat uit hebben: omdat ze steengoed zijn.
En toen was er Charlotte Gainsbourg. Geboren met pakken charisma en op haar 47e is daar nog geen straaltje van weggeslipt. De Française weet perfect hoe elke move moet, maar ook muzikaal schittert ze iedere seconde. Ontwapend, een hart vol melancholische pop en naast een bloemlezing uit haar drie excellente soloplaten, ook nog eens twee songs die ze in haar jeugdjaren met papa Serge zong (Lemon Incest en Charlotte Forever). “Parce que ‘est devenue importante” prevelde Charlotte. Niemand die op dat moment aan die kutfransen dacht, een uur later deed Gainsbourg ons alweer dromen over de straten van Parijs, ook al wisten wij toen niet dat ze een dag later het slagveld zouden worden van losgeslagen tuig. Charlotte forever…Serge Gainsbourg had gelijk.
Arsenal en het publiek hebben elkaar teruggevonden. De zeven jaar stilte is hen vergeven. Net als eerder in Werchter werd hun komst een gigantisch feestje op Cactus. Met een nieuwe plaat onder de arm zijn ze door de grote poort terug naar binnengekomen, zeg maar naar het hoogste van wat er in België te behalen is. We werden eerst wat op de proef gesteld, want ruim een kwartier te laat kwamen ze op het podium. Blijkbaar was er een panne van de tuning. Dat probleem was nadien nog niet opgelost, maar Arsenal had toch beslist om de start van het optreden niet langer uit te stellen. “We zullen zien wat dat geeft…”, zei John. Voor het publiek leek dat niet echt een probleem te zijn, want vanaf de eerste tonen was het publiek mee aan het springen, dansen en zingen. Is iedereen happy, is iedereen Estupendo ? Het was een understatement want het hele Minnemeerpark zong luidkeels de teksten mee met veel o-o-o’s en lalala’s.
Na de publiekslieveling Arsenal en superster Charlotte Gainsbourg stond Emeli Sandé op de affiche. Deze Britse zangeres moest het na haar succesvolle eerste cd in 2012 nadien met heel wat minder stellen.
Er was nog veel publiek aanwezig maar die leken vooral een houding te hebben van “we zijn hier nu toch, dus laat ons eens kijken hoe dit klinkt”. Vanaf de eerste tonen was duidelijk dat Emeli het feestje van Arsenal niet zou kunnen voortzetten. Net als bij Arsenal stond er ook bij de Britse veel volk op het podium, maar hier ging het meer om decoratie. Achteraf bleken er met de dj’s van De Vrijhaven aan de foodtruckzone meer ambiance te zijn dan op het terrein…
Het uurwerk stond ondertussen al lang na middernacht en dus tijd om de slaap in te trekken en dromen over de slotdag, of zoiets. Op zonnige dagen willen mensen niet alleen naar Cactus, maar ook naar de kust. Jammer genoeg dezelfde weg en dus file waardoor we net op tijd arriveerden voor Ryley Walker en The Mystery Lights moesten missen. Jammer, maar gelukkig wachtte ons nog veel moois…
Ryley Walker, net als Mogwai, kind aan huis bij Cactus en dus ook te gast op het jaarlijkse festival. De handdoek waarmee hij zijn gelaat drapeerde sprak boekdelen: het begin van alweer een snikhete dag. De Amerikaanse troubadour probeerde (en slaagde erin) om van het Minnewaterpark een stukje Californische kust te maken, ook al komt de man zelf uit Chicago. Oubollige altrock van hoge kwaliteit en niet onterecht de volgende dag aangewezen door Courtney Barnett om hem op de door haar gecureerde Sonic City aan te kondigen.
Over Sonic City gesproken. Suuns. Twee jaar geleden door Savages gekozen en nu mochten de Canadezen het in Brugge gaan bewijzen waarom ze één van de te tippen psychedelische postpunkers van het moment zijn. De waarheid is dat dit soort muziek het daglicht schuwt, de andere waarheid is dat ze bij momenten verdomd goed waren.
De ontgoocheling van het festival (iemand moet het zijn) was voor ons Strand Of Oaks. Niet dat we iets tegen zijn dadrock hebben (The War On Drugs doet het ook, en met brio), maar de muziek die Timothy Showalter met zijn gastmuzikanten bracht (de band heeft steeds wisselende leden) was gewoon veel te lauw. Timothy kondigde glunderend aan dat hij trots was om een affiche te mogen delen met Slowdive die hij eindelijk na 20 jaar wachten te zien zou krijgen. Een mens zou voor minder glunderen, maar Strand Of Oaks had vooral nood aan peppillen, want gisteren hoorden we net iets te veel FM-rock en dat is nooit goed.
Pillen die Goldfrapp niet nodig had. De Engelse groep rond Alison speelde op veilig door een set te brengen die grotendeels uit hun grootste hits bestond, maar hun elektropop met zwart randje (Gary Numan en OMD zijn nooit ver weg) werkte meer dan uitstekend in het Brugse park. Wie zijn verstand gebruikte richtte zich naar de wet van de hitte en was spaarzaam met zijn inspanningen, wie zich liet meevoeren door de Britten kon niet anders dan swingen…
Nog drie bands te gaan vooraleer het rockcircus zou worden afgebroken, en wat voor bands! Slowdive maakte zijn titel van favoriet waar en verpletterde iedereen door haar typische shoegazegeluid. Het zijn woorden die je zelden kan schrijven, maar de band uit Reading moet zo wat de enige band zijn die zichzelf in een comeback overtrof. Een combinatie van oud en nieuw. Het publiek liet zich gewillig meedrijven op de melodieuze gitaren, zelfs een dinosaurus kwam een danspasje wagen wat de immer sympathieke Rachel Goswell de slappe lach liet krijgen. Was Charlotte Gainsbourg zaterdag de koning van Brugge, dan mocht de dag erna Slowdive die titel opeisen.
En dan veertig minuten later, die andere shoegazers, hoewel men ze hun later tot postrockpioniers zou kronen: Mogwai. Wat moet je anno 2018 nog over deze Schotten verzinnen behalve dat zij gitaarsalvo’s in kunst omtoveren, of hoe hun elektronica door je lijf zindert zonder dat je geest om hulp roept. Naar Mogwai-normen waren de decibels deze keer thuis gelaten, maar geen seconde werd er aan schoonheid of intensiteit ingeboet. De verzuurde geesten zullen opmerken dat Mogwai niet nieuws meer doet. Wie zijn verstand gebruikt weet dat je zonder de Schotten nooit een Explosions In The Sky of Godspeed You! Black Emperor zou hebben. Mogwai was in Brugge zichzelf en dat is tot op vandaag nog altijd een synoniem voor Mogwai.
We moeten de woorden zeggen zoals ze zijn. Charlotte Gainsbourg en Slowdive waren de favorieten, maar voor een zeer groot deel van het Cactuspubliek was dat de Duitse Nils Frahm die alsmaar meer de titel van meest hippe klassieke muzikant aan het opeisen is. Nou ja, klassiek. Het arsenaal aan piano’s dat de muzikant heeft is op zijn minst imponerend te noemen, maar de laatste tijd druppelt er ook meer en meer elektronica in diens klassieke composities. Minimalistische droommuziek met een knipoog naar Kraftwerk en Vangelis. Dat de Duitser met zo’n luistermuziek een heel park kan stil houden en dat je zelfs geen bekertje kon horen vallen spreekt boekdelen. Als je dit kan, dan ben je een genie…en ook al stond het in contrast met de carnavaleske sfeer van Arsenal was het een afsluiter die Cactus in één woord omschrijft: klasse.
