Wie hard zijn best doet en het publiek verwent blijft lang leven, zo simpel is het, en op het begin van het concertjaar 2017 mocht de Brusselse organisatie Fantastique Nights zijn vijftiende verjaardag met een (jawel) vijftigste editie vieren!
Het was een speciale uitgave, moest ook, daarom opteerde Fantastique Nights voor een nachtje puur Belgisch werk, weliswaar aangevuld met twee extra (internationale) acts als een heerlijke afterparty.
Nou ja, bijna Belgisch, want Simi Nah die van Franse origine is, mocht het feestje openen. In de jaren 80 speelde ze als bassiste bij Praga Khan, terwijl haar levenspartner KGB drummer was bij de onvolprezen coldwaveact Phantom Limb en gitarist bij Flesh & Fell. Het duo heeft blijkbaar afscheid genomen van de vele covers die typisch voor hun vroegere sets waren. De twee waren zelfs zo moedig om op het einde twee gloednieuwe songs de Witloof Bar van de Botanique in te sturen, en die bleken meer dan geslaagd. Opzwepende new beat-synths aangevuld met de energieke, soms melancholieke stem van Simi. Terugblikkend op het verleden dat volgens sommigen beter was? Zeer zeker, maar zelfs dat kan soms geen kwaad! Al de rest is nag nag nag!
België is en blijft een vreemd landje. Het vond één van de meest innoverende genres aller tijden uit (EBM dus) en laat het nou net België zijn (en dan vooral de persjongens) die neerkijken op het genre. Juist, op Front 242, de verschillende gedaantes van Dirk Ivens of Suicide Commando na, kun je tegenwoordig de EBM-acts op je één hand tellen, maar ze zijn er nog: The Juggernauts bijvoorbeeld. Een wat mysterieus duo dat met een vreemde outfit (waarom moeten we altijd aan Judge Dredd denken?) de heftigste beats uit de Nitzer Ebb-catalogus haalt en daar (zonder zich ook maar één moer aan te trekken van anderen) daar hun lekker hun eigen ding mee doen. Origineel? Geen seconde, maar het zijn bodybeats (ha!) die kunnen tellen en fans van het genre doen glimlachen. Gooi daar nog eens wat maatschappijkritische teksten bovenop (dat moet nu eenmaal vandaag!) en je begrijpt waarom The Juggernauts op het prestigieuze Out Of Line zijn geraakt.
Parade Ground. Wie ze kent, weet waarover we het hebben. Vijfendertig jaar geleden opgericht in Brussel en wat ze toen waren, zijn ze nu nog steeds: de enfant terrible van de (Belgische) muziekscène in de meest positieve zin van het woord. Jean-Marc en Pierre Pauly hebben het zichzelf geen seconde gemakkelijk gemaakt. Vermeld in het grote rockboek omdat ze samen met Daniel B. en Patrick Codenys aan de wieg van Front 242 stonden, maar veel te weinig over het feit dat ze…Parade Ground zijn! De trouwe fans weten het wel, en die waren gisteren alweer present in de Witloofbar om de (Belgische) helden te begroeten. Een concert van Parade Ground is een trip, het begint en eindigt met Gold Rush, ooit een synthpophit toen Ray Cokes nog bij de RTBF presentator van dienst was, maar vandaag een dikke vette brok Dadaïstisch surrealisme geworden, zeg maar (bijna ongezonde) decadentie die geen spaander heel laat van je vertrouwde ik. Parade Ground dringt door tot het diepste deel van je brein, de chaotische synthklanken van Pierre halen je constant uit je evenwicht, de zang van Jean-Marc is confronterend (it’s indeed a strange world), muziek die de functie heeft van een spiegel. Synthpop (als je het zo kan noemen) die je kennis laat maken met het donkerste wat je lichaam te bieden heeft. Na aldie jaren zoeken Pierre en Jean-Marc niet meer naar de juiste weg. Die bestaat niet in het leven, mensen die niet nadenken over hun bestaan zullen Parade Ground ongetwijfeld een iewat vreemde, bijna onwennige ervaring vinden. Gisteren bewees het Brusselse duo nog maar eens dat ze met kop en schouders boven de rest uit steken. De enige vraag die rest: wanneer komt er eindelijk eens een live-lp van Parade Ground op de markt? Gewoon omdat de beste liveband er recht op heeft, niet meer dan dat!
Drie bands en dan afgelopen? Neen, de organisatie van Fantastique Nights heeft een reputatie door de muziekfans volop in de watten te leggen (vijftien jaar, je moet het verdienen) en daarom was er nog een afterparty met twee bands: The Wheal en Dear Deer.
Gehuld in een latexpak, een synth en een drum waar wild op gebeukt wordt, mengt The Wheal industrial met new wave synth pop. Omschreven als dark electro, en daar is iets van, al mag je van ons part daar ook een flinke portie Dernière Volonté (of zo je wil Position Parallèle) aan toevoegen. (Vaak Franstalige) synthpop met een blik naar het verleden, maar tevens met het hoofd naar het heden gericht.
Ook al hadden we moeite om de ogen open te houden, hadden we daar tijdens afsluiter Dear Deer geen seconde last van! Met een frontvrouw als Sabatel (die we ook kennen van Cheshire Cat (The Bouncing) is dat natuurlijk geen probleem. Samen met Federico Iovino (Popoï sdioh) vormt ze Dear Deer en wat we al eerder op Wave Teef of in het voorprogramma van The KVB zagen, werd gisteren in Brussel nog eens bevestigd: met zijn tweeën maken deze twee Noord-Franse muzikanten stevige postpunk met schurende gitaren dat dicht aanleunt bij vroegere goden als Wire en Magazine. Vuil, rauw en er is geen splinter weggehaald. Postpunk zoals het hoort en een ideale afsluiter voor een perfect feestje!
Op naar de volgende editie dus! Op 17 maart komen Cold Cave en Drab Majesty langs! Opnieuw in de Botanique.
