Vorige week kregen we haar debuutsingle te horen en haar eerste ep Vultures komt er binnenkort ook aan. Ze vond haar stekje én haar liefde in België, maar is afkomstig uit Texas en op muzikaal vlak vond ze onderdak bij het fijne Gentse label Consouling Sounds. Vragen genoeg dus, die we Thelma Ramon graag voorschotelden.
Je bent een Amerikaanse artieste, maar verblijft momenteel in België. Hoe ben je hier terecht gekomen?
Ik was 21 of 22 toen ik merkte dat ik mijn leven vooral probeerde te beheersen in plaats van spontaan te zijn en mezelf toe te staan tevreden te zijn. Ik was mijn hele leven stomverbaasd en teleurgesteld geweest, in een repetitieve cyclus, totdat ik me realiseerde dat de gemeenschappelijke factor mezelf en mijn beslissingen waren.
Ik was van plan om Baltimore te bezoeken voor een muziekfestival, maar ik begon een paar dagen ervoor bang te worden en stond op het punt mijn vlucht te annuleren omdat er een bepaalde knoop in mijn buik zat die ik niet kon ontwarren. Ik heb zo’n vreselijk beoordelingsvermogen en voelde deze knopen niet elke keer aan, wat resulteerde in teleurstelling. Dus nam ik de vlucht toch, die ik niet echt wilde nemen, en het veranderde letterlijk mijn leven.
Een week voor mijn 22ste verjaardag ontmoette ik de liefde van mijn leven terwijl ik genoot van muziek. Hij woonde in Gent en was met een vriend naar Baltimore gereisd. We werden aan elkaar voorgesteld op de eerste avond, wat toevallig de enige regenachtige, stormachtige nacht was. Op de tweede dag spraken we af voor het ontbijt en legde ik mijn zonnebril op tafel… met slechts één van de glazen. Blijkbaar was de andere die ochtend plotseling kapot gegaan. Ook hij haalde zijn zonnebril tevoorschijn, met precies hetzelfde glas, dat diezelfde ochtend ook plotseling was gebroken. Het eerste contact dat ik met hem had, was om de saus van zijn gyros van zijn gezicht te vegen, want het was gewoon vervelend om die daar te zien hangen en door de zon te laten drogen op zijn baard. We brachten bijna elk moment van dat festival bij elkaar door. Hij wilde niet van mijn zijde wijken en we spraken af om die zomer samen naar meerdere festivals in Europa te gaan. Ik kwam naar België en na vijf maanden samen te zijn geweest, trouwden we in onze leren jassen, zonder dat er vrienden en familie aanwezig waren. Jaren geleden dachten we erover om naar Texas te verhuizen maar – zeven jaar later – zijn we neergestreken op het platteland van West-Vlaanderen. Hij speelt nu livegitaar in mijn band. Samengevat: het bestaan van muziek, romantiek, kapotte zonnebrillen en gyros hebben me hierheen geleid.
Is dit een ep van jou, als soloartieste, of heb je samengewerkt met andere muzikanten?
Op Vultures heb ik alle muziek geschreven en alles opgenomen, behalve de drums. Ik kan drums spelen om liedjes te schrijven en heb wel af en toe gespeeld sinds ik 13 jaar oud was, maar ik zou mezelf geen drummer noemen. Drummer Dani Ben-Haim, gevestigd in Londen, nam de drums op voor vier van de tracks (Relics, The Shot, Willingly Smothered en Endless Connive) en hielp me met enkele arrangementen. Dani heeft een spectaculaire muzikale smaak, is multi-getalenteerd en heeft ervaring in andere muziekgenres waarin hij ook componeert. De extra nieuwe track, getiteld Splinters, was een track die ik helemaal zelf heb gearrangeerd. Voor dit nieuwe nummer en voor verder materiaal word ik bijgestaan door de Brusselse drummer Jonas Sanders. Zijn speelstijl is uniek en hij is een geweldige, multi-getalenteerde muzikant waar ik erg naar uitkijk om in de toekomst verder mee samen te werken.
Wat kunnen we verwachten van je ep?
Iets vertrouwds en toch iets onvertrouwds.
Hoe komt een track tot stand?
Het songwritingproces ontstond meestal uit een zanglijn of vanuit een gebrom dat plotseling in mijn hoofd bleef hangen. Ik begon hardop te zingen en ik moest mijn neuriën vaak opnemen als ik niet in de buurt van een instrument was, zodat het niet ergens in mijn hoofd verdwaalde. Ik heb vaak tijdens werkpauzes in mijn telefoon geneuried, wat er wellicht volslagen idioot uitzag, maar voor mezelf had ik het gevoel dat dat productief was. Wanneer ik dan thuis of in de buurt van muziekinstrumenten was, bracht ik dat geneurie en de muzikale ideeën over naar de piano, gitaar of bas. Voor de eerste vier nummers die in 2017 werden opgenomen, waren de meeste nummers en arrangementen al klaar, samen met een voorbeeld van wat ik wilde voor de drums, voordat ik het naar Dani stuurde, en hij zou voorstellen om bepaalde secties langer te maken, bijvoorbeeld. Ik ben een paar keer naar Londen gereisd tijdens het schrijven van de liedjes om te repeteren en samen te gaan zitten en de arrangementen voor vier van de nummers door te nemen. Voor het nieuwste nummer, Splinters, had ik alles klaar voor Jonas. Hij ‘Jonasificeerde’ het in de studio en overtrof mijn verwachtingen. Ik had hem een maand voor het opnemen van de drums de thuisdemo van het nummer gestuurd, en het kostte hem maar één keer om het te nemen, na een korte review en hem wat richtlijnen te geven over hoe ik wilde dat de secties zouden klinken.
Hoe omschrijf je het liefst de stijl van de muziek die je maakt?
De muziek werd zoals het is. Zonder aan een bepaalde stijl of genre te denken. Ik zou het omschrijven als alternatieve muziek, beïnvloed en gevormd door mijn persoonlijkheid, samen met verschillende muzikale genres waaraan ik tijdens mijn leven was blootgesteld.
Wat is volgens jou de meest ondergewaardeerde plaat ooit? Wat is volgens jou de meest overgewaardeerde plaat?
Ik ga geen specifieke albums kiezen. Er zijn tal van platen die overschat en onderschat zijn, uit alle genres wereldwijd. Het is een kwestie van smaak en in een wereld waar sommige mensen niet eens weten waarom ze smaakpapillen op hun tong hebben, denk ik dat het een verwachting is om deze overschatting te hebben.
Het pad naar de top van een dodelijke berg is ons leven. Veel onderschatte albums zijn als schatten die je helemaal bovenaan verbazen. Veel mensen hebben niet de tijd en durven zelfs niet hoger te klimmen dan waar hun lichaam en oren kunnen overleven. Als ze worden blootgesteld aan iets anders in de lucht, kunnen ze worden uitgeschakeld en in de kou blijven. Het is gemakkelijker om comfort te vinden in hetzelfde kamp, waar vertrouwdheid slaapt. Veel mensen durven, maar blijven buiten adem, sterven van dorst en honger voordat ze zelfs maar te weten komen dat die platen ooit hebben bestaan.
Hoe elke stap in het leven tot tal van andere blijft leiden zolang we durven, zo is het ook met het ontdekken van muziek. Hoe dieper je gaat, hoe meer je zult vinden. En dan kun je je vaak afvragen hoe ver je moest zoeken om te vinden wat je net heeft verbaasd, zelfs als het daar al bestond… zelfs soms voor je eigen geboorte.
Dank je voor dit interview, Thelma!
Je kan de ep Vultures nu al voorbestellen.
Facebook / Instagram / Bandcamp
ENGLISH
Last week we were pleased to hear her debut single and her first ep Vultures is also coming soon. She found her place and her love in Belgium, but comes from Texas. Musically she found shelter at the nice label Consouling Sounds. Plenty of questions, which we gladly served Thelma Ramon.
You are an American artist from Texas, but currently residing in Belgium. How did you end up here?
It was when I was 21 going on 22 when I noticed that I tried to control my life more instead of being more spontaneous and allowing myself to be satisfied. I’d been dumbfounded and disappointed, in a repetitive cycle throughout my life until I realized that the common factor was myself and my decisions.
I had planned to visit Baltimore for a music festival but began to get cold feet just days prior and was about to cancel my flight because there was a certain knot in my gut that I couldn’t overcome. I’ve had such a horrible sense of judgment and didn’t feel these knots every time before disappointment, so I took the flight that I didn’t really want to take and it literally changed my life. A week before my 22nd birthday, I met the love of my life through our enjoyment of music. He had traveled from Ghent where he lived at the time to Baltimore with a friend.
We were introduced to each other on the first evening, which happened to be the only rainy, stormy night. On the second day, we met up for breakfast and I set my sunglasses on the table.. with a broken lens that had suddenly broken that morning. He took out his sunglasses, with the exact broken lens that had suddenly broken that same morning too. The first kind of contact I had with him, was wiping the sauce from his gyros off his face because it was just annoying to watch it hang there, letting the sun dry it on his beard. We spent almost every moment of that festival by each others’ side, he didn’t want to leave my side and we agreed to go to more festivals together in Europe that summer. I came to Belgium and after five months of being together, we ended up getting married in our leather jackets, without any friends and family present. We thought about moving to Texas years ago, but seven years later, we’re now settled down in the countryside of West-Flanders. He’s now playing live guitar in my band. In summary: The existence of music, romance, broken sunglasses, and gyros have led me here.
Is this an ep of yours, as a solo artist? Or did you collaborate with other musicians?
On Vultures, I’ve written all of the music and recorded everything for the exception of the drums. I can also play drums for songwriting and had played on and off since I was 13 years old but I wouldn’t call myself a drummer. Drummer Dani Ben-Haim, based in London, recorded the drums for four of the tracks (Relics, The Shot, Willingly Smothered and Endless Connive), along with helping me with some arrangements. Dani has a spectacular musical taste, is multi-talented, and has experience in other genres of music where he also composes. The additional new track, titled Splinters was a track that I arranged completely on my own. For this new track, and for further material, I’m joined by Brussels based drummer, Jonas Sanders. His style of playing is unique and he’s a great, multi-talented musician that I’m really looking forward to furtherly record with in the future.
What can we expect from your EP?
Something familiar yet unfamiliar.
How is a track created?
The beginning of the songwriting process has mostly started with a vocal line or from a hum that suddenly gets stuck in my brain. I begin to sing out loud, and I often need to record my humming while I’m not near an instrument so that it doesn’t get lost in my head somewhere. I’ve probably hummed to my phone during breaks at jobs, sounding like a complete lunatic, but to myself, I’ve felt like I’d sounded productive. While at the comfort of my home or near musical instruments, I’ve transferred those hums and musical ideas to the piano, guitar or bass. For the first four tracks that were recorded in 2017, most of the songs and arrangements were already done, along with an example of what I wanted for the drums before sending it to Dani, and he’d suggest making certain sections longer, for example. I’ve traveled to London a couple of times during the songwriting to rehearse and sit down together and go over the arrangements for four of these tracks. For the newest track, Splinters, I had everything ready for Jonas and he “Jonas-fied” it at the studio, exceeding my expectations. I had already sent him the home demo of the song about a month prior to recording the drums and it only took one take for him to nail it after a quick review and giving him some guidelines on how I wanted the sections to be.
How do you prefer to describe your style of the music you make yourself?
The music became as it is without thinking of any particular style or genre. I’d describe it as alternative music, influenced and molded by my personality along with various musical genres that I’d been exposed to in my lifetime.
Which record is the most overestimated? Underestimated?
I won’t choose any records in particular. There are plenty of records that have been overestimated and underestimated, from all genres worldwide. It’s a matter of taste, and in a world where some people don’t even know why they have taste buds on their tongues, I suppose it’s an expectation to have this overestimation. The path of a deadly mountain’s peak is our lifetime, and many underestimated records are like treasures that you’d be surprised to find at the very top. Many people don’t have the time nor dare to even climb higher where their bodies and ears can’t survive. Being exposed to something different in the air could shut them down, and leave them in the cold. It’s easier to find comfort in the same camp, where familiarity sleeps. Many people are daring, but are left breathless, die from thirst and hunger before they even get to know that those records ever existed. Just how every step in life keeps leading to plenty of others for as long as we’re daring, it’s the same with discovering records. The deeper you go on, the more you’ll find, and then you could often wonder how far you needed to seek to find what had just blown your mind, even if it had already existed there.. even at times before your own birth.
Thank you for the interview, Thelma!
