Tannhauser Orchestra bestaat al sinds 2007, eerst als Tannhauser en sinds 2013 in de huidige naam. De line-up van de band is door de jaren heen vaak veranderd. Erick de Deyn is het enige nog overgebleven originele lid. Hij laat zich tegenwoordig bijstaan door Geert Janssens (synths, vocals, gitaar, bas) en Loes Besieux (vocals en synths, ze zorgt al sinds 2013 voor het artwork). Spring Rites is ondertussen de zesde langspeler van Tannhauser Orchestra en het wordt door het trio omschreven als een dreampunkplaat, met razende tempo’s, agressieve gitaren, verstilde vocale harmonieën en spelonkachtige synths.
Het thema van de langspeler is de jaarlijkse wederopstanding van onze planeet die op spectaculaire wijze ontwaakt uit haar slaap. Het is een viering van de brutaliteit van de natuur, met een gewelddadige dood als voorwaarde voor nieuw leven. Volgens de band is het een soort ritueel dat bestaat sinds het begin van de mensheid. Dat klinkt best zwaar als thema, maar zo zwaar ligt de plaat nu ook weer niet op de maag.
Het trio gaat van begin tot eind stevig te keer met heel weinig rustpauzes. Opener White Breath zet de standaard voor de rest van de plaat. Er wordt een stevig blik wall of sound opengetrokken terwijl de zang vrij dromerig en gemoedelijk klinkt en de gitaren en drums alles uit de kast halen om tegen die zang op te boksen. Datzelfde recept horen we ook in Green Horn, terwijl April Part 1 en Tremolyre iets gemoedelijker klinken. In Spring Reverb grijpt het trio terug naar het recept van de eerste twee songs.
Halverwege het album laat Insight ons voor het eerst even op adem komen. De geluidsmuuraanpak wordt kort achterwege gelaten. Maar toch maar voor heel even, want een volledig nummer lang houden ze dat niet vol.
Alesis Dream Punk doet zijn titel alle eer aan en ook hier komt het trio aandraven met het vertrouwde recept. In April Part 2 klinkt Tannhauser Orchestra het meeste poppy zonder echt poppy te zijn, want in het tweede deel vallen de gitaren weer uit de kast en weg is de poppy vibe. Tijdens Blue Jeans lukt het dan toch om een volledig nummer lang echt ingetogen te klinken, we krijgen een zweverige Cocteau Twins sfeer. Ook in de afsluiters The Savage Rites en Summer Reverb zit meer afwisseling dan in de meeste andere tracks. Het maakt het allemaal iets gemoedelijker.
Tannhauser Orchestra blijft op deze plaat verbluffende shoegaze tracks afleveren, alleen worden ze soms wat voorspelbaar en is het wat zoeken naar variatie. Voorganger The Fade zat evenwichtiger in mekaar. Maar dat maakt Spring Rites zeker geen slechte plaat, alleen zijn we misschien wat meer gewoon van dit trio.
