Erik Stein en Jon Boux blijven aan hoog tempo produceren. Ook op het nieuwe album X Into I van het Londense duo vinden we elf sterke, elektronische postpunkballades. De heren drukten hiermee een onvervalste Cult With No Name-stempel op hun werk, dat magische arrangementen laat horen in elke track.
Een sterke hook, zuiver klare synths die funky ingezet worden… All-In The Mind start rustig vertellend, over geestelijke gezondheid, het dis- en misfunctioneren daarbinnen, evenals het mis-informeren daarrond. “How can it be real? How can it control how you feel? You may think it is all in the mind… the fear is real.” Een ingetogen nummer, dat toch hoopvol klinkt, ondanks de tristesse achter de realistische woorden.
Scars sluit daar qua geluidssfeer knap op aan, en hoewel het iets bitterzoets in de vocals meedraagt, is de track voorzien van een lading glinsteringen, die de littekens flankeren.
Met een stoer, stuurse intro start Not Afraid, waarna er een wijd uitlopende, dromerige soundscape aan toegevoegd wordt, terwijl elektronische tintelingen voortgezet worden, naast zuivere pianotoetsen. Kraftwerk meets Air? Voor beiden net iets té zacht en toch zijn het de eerste namen die bij ons op komen.
Waar ben jij niét bang van? Deze zin sloeg alvast in als een bom en blijft wellicht enkele dagen onder ons vel vastgekleefd: “Not afraid to drown, like you did.”
Voor de inwoners van Londen, geen onbekende uitspraak. Alleen regent het niet letterlijk, maar hebben ze het over “heersen” in Reigning Cats And Dogs. Of hoe mentale onrust soms andere proporties kan krijgen van paranoia tot psychoses. Een wervelend nummer met een bepaalde dreiging in zijn geluid, vol prachtige metaforen.
Als we de purrrrrfecte kater zouden tegenkomen, twijfelden we geen seconde: I’ll Spend 9 Lives With You. Een muzikaal eenvoudige, streelzachte song, met niet veel meer dan Eriks melancholisch knappe zang, strijkers en piano.
In (P.S. And P.P.S. The Prospect Of) PTSD is het dan weer vooral de magie van Jon Boux die met terechte eer gaat lopen. Het ietwat bluesy sfeertje wordt in het refrein al snel flink overgenomen door knap gelaagde synths, als ‘reminders’ voor posttraumatische stressstoornissen.
Funky ritmes en iets wat op Larino-snaren lijkt, maken Carriages At Midnight het knappe buitenbeentje van het album, met een filmisch karakter.
Leugens die als kruipolie het leven binnensluipen… Snake Oils pakt ons wel in met de tekst, die vertellend in een open en klaar klankkader gebracht wordt.
“Truth, it’s all about control
far down that rabbit hole
For all the people I troll
For all the lies that I sold
I’m not accountable, though”
Qua tekst grijpt deze onze het minst vast – of misschien is dat een weerstandige leugen – wegens nogal vingerwijzend over hoe je eetgewoontes de geestelijke gezondheid weerspiegelen en beïnvloeden. You Are What You Eat zit vol met ernstige sonische klemtonen, strijkers en piano, die het nogal zwaarmoedig maakt. De zin “You are what you eat, but maybe not for long”, verzwaart het allemaal nog wat meer. You Are What You Eat vertraagt de beat naar meer simplistische begeleiding, zang op de voorgrond, met de tekst “Je bent wat je eet, maar misschien niet voor lang”, gericht op (zoals de titel suggereert) hoe je dieet je geestelijke gezondheid beïnvloedt. Het nummer bouwt vervolgens op met strijkers en piano tot een korte stilte, voordat het met enthousiasme terugkeert en de bovengenoemde tekst benadrukt.
If You Were Here opent met enkele theatrale akkoorden, die evengoed de opener van een Queen-nummer konden zijn, maar dat gevoel verdwijnt meteen met de noisy, grimmige elementen die opduiken en ons meenemen in de daarop volgende urgente sound.
Gelukzalige “happiness” (“gelukzaligheid” klinkt minder goed…) overheerst qua sfeer in You’re On The Run (Not On The Move), hoewel het inhoudelijke thema van deze afsluiter niet zo onschuldig is als het geluid: “Maar we komen vlak achter je aan. Je bent op de vlucht, niet onderweg.”
De teksten zijn veelzeggend, gevuld met echtheid uit het leven: angsten, psychische kronkels, passies, frustraties. Qua geluid leveren ze eenzelfde hoogstaande kwaliteit als wat bijvoorbeeld Pet Shop Boys binnen eenzelfde genre doen. Met dát essentiële verschil dat Cult With No Name perfect weet te doseren waar de Pet Shop Boys in overdrive gaan (laat het onze woke beleefdheid zijn, die het beschrijft als “overgeacteerd enthousiasme”). Een aanrader!
X Into I is digitaal verschenen en vanaf 21 april ook op cd verkrijgbaar.
(Her)lees hier ook de review van het vorige Cult With No Name-album Nights In North Sentinel (2021).
