De prachtige Zwartzusterkapel dient als decor voor deze gratis concertavond en daarmee heeft Inuit ongetwijfeld ‘de hemelpoorten opengezet’. Met een locatie als dit, zit de sfeer alvast hemels goed in de vroege avondschemering.
Op het voorprogramma staat Galine, de band rond de Belgisch-Nederlandse Galine Diana Kuyvenhoven, met Esther Coorevits en Wouter Vandersyppe van I Will, I Swear en Sven Sabbe van Uncle Wellington. Met Lapsley, Oh Wonder en Maggie Rogers als voorbeelden, mogen we ons aan dromerige indiepop verwachten. De band komt bescheiden het podium opgewandeld en met een pulserende beat, bass synthesizer en een jazzy-vibe in Endless wordt de avond ingezet. Zodra Galine begint te zingen weten we dat we gaan verwend worden.
Galine beschikt over een fluweelzachte maar tegelijk krachtige stem die haast feilloos van hoog naar laag overschakelt. Haast, want de zangeres sukkelt met een verkoudheid en dat resulteert af en toe in een hoestbui. Desondanks blijven we onder de indruk van haar vocale gave. In het minimalistische Lay Me Down demonstreert de zangeres de veelzijdigheid van haar stem. Het nummer heeft een hoog Maggie Rogers-gehalte. Naar het einde toe verandert het tempo en wordt de sfeer intenser. Live voelt het nummer voor ons nog iets te ‘kaal’ aan maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt met het schitterende Gravity dat een hoog indiefolk gehalte heeft. Een song uit boosheid geschreven zo vertelt ze ons. Als dat elke keer zulke krachtige, rijke composities oplevert, mag Galine van ons gerust wat meer boos worden. Het timbre van haar stemt klinkt alsof er een zilverdraad doorheen gaat. Een streling voor het oor. Het synthgedreven Oh Love is een fris en catchy popnummer dat een goede kanshebber is voor de hitlijsten.
Ondertussen excuseert de jonge Kortrijkse zich dat haar stem het af en toe begeeft vanwege een verkoudheid maar dat ze haar best doet. Ja, hier een daar merken we een kikker in de keel. Zangers zijn ook maar menselijk en ondanks dit euvel zet ze toch een sterke set neer. Onze favoriet van de avond is het feeërieke Paper Moon dat start als een rustige ballad. Een sobere melodie Galine en haar piano die halverwege met opzwepende drums die op hol slaan, een heerlijk dreunende synthriff, zware baslijn en voor extra dramatisch effect de majestueuze vioolgeluiden van Esther Coorevits. De perfecte afsluiter. Deze talentvolle jonge singersongwriter is een aangename ontdekking en eentje om in het oog te houden!
De kapel zit ondertussen goed vol voor de ster van de avond, de 20-jarige Hasseltse Louise alias Ruby Grace. De vergelijkingen qua stemgeluid met Amy Winehouse werden al dikwijls gemaakt en worden deze avond live alleen maar bevestigd. Qua muziekstijl zit ze mijlenver van de Britse legende. Dromerige electropop met een vleugje mystiek en dat wordt al bij aanvang duidelijk. Een donkere setting met enkel wat blauwe spots en een intro met onheilspellende synthbeat en dramatische soundeffecten. En dan de frisse verschijning van Ruby Grace met het witte haar in witte overal en witte baskets. Onmiddellijk valt op wat een jonge spring-in’t-veld de Hasseltse is. De PA-afregeling zit nog niet helemaal goed bij het openingsnummer. De zangeres is nauwelijks hoorbaar van waar wij staan en de backing tape toornt boven haar stem uit. Jammer. Muzikaal zit het poppy nummer met een catchy Dub beat zeker wel goed. Ook het tweede nummer zit er boenk op. Exotische R&B/triphop beats met funky geluidseffectjes en wat extra galm op de stem komen in deze kapel helemaal tot hun recht. De titel moeten we jullie spijtig genoeg schuldig blijven (Angel komt regelmatig terug in de tekst dus zou een goeie gok zijn). Qua bindteksten en interactie met het publiek beperkt het zich tot wat giechelende ‘enjoy’s’ en korte niet altijd even verstaanbare wistjedatjes .
Ook tweede single Baby Spice krijgen we te horen en is live een beetje teleurstellend. De soundeffecten, de slome jazzy beat, de vingerknips en de subtiele elektronische soundeffecten missen hun uitwerking. Live is de song minder indrukwekkend dan op cd, hetgeen niet kan gezegd worden van Cherry Cola. Een mengelmoes van muziekstijlen met een locomotief sample, ietwat donkere sound en industriële technobeats verraden Tsar B en Banks invloeden. Ook debuutsingle Lipgloss lijkt het publiek wel te smaken terwijl Ruby Grace als een dartele hinde van de ene kant naar de andere kant huppelt met haar arm glamoureus in het rond draaiend als een duizend-en-één-nacht Sheherazade. Nieuwe single Glitter zorgt voor een fonkelend einde aan deze avond.
Een donkere, exotische sound met veel glitter en glamour dat zijn zowat de kernwoorden voor dit live-optreden van Ruby Grace. Of in elk geval een aanzet tot. Want als we eerlijk zijn, we zijn niet helemaal overtuigd. De sound zit goed, Louise beschikt live wel over een toonvast stemgeluid en de sprankelende soms bombastische electronica van Pieter-Jan Theunis zijn heel catchy. Maar de backing tape overschaduwt soms haar stem teveel, terwijl ze dit helemaal niet nodig heeft. De bindteksten en interactie met het publiek daar is nog wat werk aan en de sfeer voelt soms een beetje te gemaakt aan. De jonge leeftijd en de weinige podiumervaring als solo-artieste zal hier ongetwijfeld mee te maken hebben en er is zeker nog groeipotentieel. Aan talent en enthousiasme ontbreekt het Ruby Grace alvast niet, nu de maturiteit op het podium nog.
Inuit weet elke keer weer interessante artiesten op het podium te zetten. Dat maakt ons benieuwd naar de volgende sessies. We houden jullie op de hoogte!
