Donderdagavond werd een verdachte concentratie mensen tussen de 45 en 60 jaar waargenomen ter hoogte van concertzaal De Casino in Sint-Niklaas. Verder onderzoek wees uit dat die allemaal fan zijn van de band Kyuss. Nog verder onderzoek leerde ons dat dit geen toeval was want de drummer van het al lang ter ziele gegane moederschip van de planeet stonerrock zou vanavond als zanger/gitarist het podium innemen voor een klassiek recital voor zware gitaar.
Sinds het songfestival is het ‘bon ton’ om Zwitserland onder de muziekloep te nemen en kijk eens aan, een psychedelische instrumentale progrockband uit Lausanne, genaamd Monkey3, mocht het voorprogramma vertolken.
Monkey3 gaat al een twintigtal jaren en acht albums mee, een paar ep’s niet meegeteld. Ze hebben net een nieuwe plaat uit, Welcome To The Machine. En het dient gezegd te worden, ze klonken als een geoliede machine en speelden ruim drie kwartier een erg beklijvende set doordrongen van veel psychedelica, grote happen stevige progrock en breed uitwaaierende rustpunten om het geheel behapbaar en dus verteerbaar te houden.
We stonden in de buurt van de vrij recent ingelijfde bassist Jalil opgesteld en die leek zich goed te amuseren, net als de headbangende toetsenist met de raadselachtige naam dB. Het is niet de afkorting van ‘der Boris’ want Boris De Piante is de gitarist.
Drummer Walter was behoorlijk zichtbaar achter zijn doorzichtige drumtrommels en hij zat bovendien de hele tijd in de spotlights van een psychedelische backdrop met videoprojecties waarvan we nooit echt konden achterhalen wat we precies te zien kregen. En als we het antwoord niet weten dan vinden we zoiets erg psychedelisch nietwaar?
Het samenstellen van een setlist is voor dit type bands kinderlijk eenvoudig want ze hoeven maar tot vier te kunnen schrijven. Icarus van het album The Fifth Sun duurde met een kwartier het langst. Ervoor en erna kwam de nieuwe plaat langs. Collapse opende de debatten en deed meteen menig Pink Floyd-mijmering door de zaal glooien. Geen moment zakte de set in en het gebrek aan zang was nooit een gespreksonderwerp. De nummers klonken allen episch en lekker doorbloed.
Het waren alle vier topmuzikanten die zonder daarin te overdrijven hun kunstjes naar hartenlust konden etaleren. Ook Kali Yuga maakte danig indruk.
Natuurlijk was er een link met stonerrock maar de boventoon was absoluut seventies progrock. Through The Desert was de afsluiter en werd geplukt uit het 13 jaar oude Beyond The Black Sky, meteen ook het oudste en tevens kortste nummer van de set. Eerlijk is eerlijk, we hadden nog nooit van de band gehoord, maar aarzel niet om ze te gaan bekijken op Alcatraz in augustus, ze zijn het méér dan waard.
Het Brant Björk Trio slofte op rustige wijze het podium op, opperhoofd Björk zelfs op zijn pantoffels. Het voorstellen en kaderen van de drie heren neemt makkelijk driekwart review in beslag, we proberen het iets korter te houden.
Drummer Ryan Gut speelt al 8 jaar met Brant samen, onder meer bij zijn andere band Stöner. Mario Lalli speelt bas en is zowat gekend als de ‘gothfather of stonerrock’. De bijna 57-jarige veteraan richtte oerbands Yawning Man en Fatso Jetson op, een paar jaar voordat Kyuss wereldwijd furore maakte. Want de kruisbestuiving binnen dit genre is behoorlijk ‘jawdropping’. Brant Björk, die we hier verder op Bardot-wijze gaan afkorten tot BB, heeft zelf een drumstock en een gitaarsnaar in ruim 30 albums. Zowat de helft solo en wat de andere helft betreft hebben we een mooie verdeling tussen Fu Manchu en Kyuss.
De helft van Kyuss richtte dan Queens Of The Stone Age (QOTSA) op. Beide bands staan al een dertigtal jaren geboekstaafd als de vaandeldragers van de stonerrockscene, meer bepaald de Palm Desert Scene. Onder die vlag ontstonden ook de Desert Sessions die resulteerden in een zestal albums en samenwerkingen met Dave Grohl, Mark Lanegan en PJ Harvey.
BB werkte in nog 2 projecten samen met zijn Kyuss-maten. BB, Nick Oliveiri en John Garcia richtten Vista Chino op, dat eigenlijk een anti-Josh Homme-statement was, doch dit terzijde. Daarnaast was er nog de band Mondo Generator van Oliveiri waarmee BB drie albums maakte. BB speelde overal drums, behalve in zijn solo werk dus. Mooi verdeeld met andere woorden.
De backdrop was een foto van een doorsnee woestijnlandschap en voor de rest waren belichting en enige vorm van communicatie met de fans niet meteen topprioriteit. Wat wel volgde was een klein anderhalf uur klassieke stonerrock met de heilige drievuldigheid bas-gitaar-drums in de spotlights.
Wat viel nog op? Waar Living Colour een paar maand geleden een halve tourbus aan effectenpedalen op het podium posteerde, leken de effectenpedalen van BB en Lalli, dit klinkt als de Teletubbies, heel erg amateuristisch. Zo zie je maar dat de grootte er echt niet toe doet. Wat zeker opviel was de glimlach bij Gut. Drummen leek voor hem een bodemloos vat van genot. En wij konden mooi meegenieten.
In 2014 maakte BB een plaat onder de naam Low Desert Punk Band. Buddha Time van die plaat opende het optreden en we merkten al gauw op dat de solo sound meer aanleunt bij wat QOTSA deden waardoor we concluderen dat het typische moerasgeluid van Kyuss voornamelijk te danken lijkt aan John Garcia, zanger en gitarist. De vettige sound van Kyuss durven wij wel eens gewoon woestijnmetal noemen.
Bread For Butter van de vrij recente plaat Bougainvillea Suite leunde al iets meer aan bij de tekening op de backdrop. BB is een geweldige gitarist en liet zijn gitaar de ene keer als typische sologitaar klinken en de andere keer kwam daar net een tweede basgeluid uit. Cleaning Out The Ashtray was één van de songs van de naar hemzelf vernoemde plaat uit het vermaledijde Covid-jaar. Vintage stonerrock dat wel héél erg Rated R (QOTSA) klonk, maar niemand protesteerde.
De plaat Saved By Magic gaat al 19 jaar mee maar een nummer als Let The Truth Be Known klonk nog steeds niet verkeerd. Het klonk zelfs met gemak 50 jaar oud want de seventies waren plots heel dichtbij en dat was niet omdat we even de zaal in keken. Ondertussen was zijn stem al veel beter hoorbaar dan tijdens het eerste half uur toen we vooral zijn gitaar in de mix hoorden galmen.
In 2002 heette zijn begeleidingsband The Operators en goede wijn behoeft geen krans. Zelfs Cheap Wine kan smaken en dat deed het gelijknamige nummer zeker, het met voorsprong meest pure rocknummer van de ganse avond. Een kwarteeuw geleden schreef hij de plaat Jalamanta. Het slot van het optreden slingerde ons dus 25 jaar terug in de tijd, de hoogdagen van de stonerrock.
Too Many Chiefs… Not Enough Indians heeft naast een geweldige titel ook een zalige groove en was de geniale voorzet voor het ronduit fantastische Low Desert Punk. Als je één nummer van BB in je playlist wil, doe deze dan maar.
BB heeft ondertussen een bril nodig maar wordt nog steeds door de gigantische haardos gekenmerkt. De baard kleurt al aardig grijs maar zijn old school nummers blijven heerlijk gekleurd. Het duo Lazy Bones / Automatic Fantastic zorgde ervoor dat we ons avondje hevig ge’brant’merkt konden afronden. We konden bijna zandkorrels uit onze mond halen, zoooo dicht waren we bij de woestijn beland. Brant Björk Trio zijn dan ook Freaks Of Nature en het gelijkaardige nummer van de plaat Somera Sól was het laatste bisnummer en stuurde ons met een overtuigende ‘seventiesstonersiddering’ huiswaarts.
MONKEY3: instagram – facebook
BRANT BJÖRK: instagram – facebook
