Eén van de exponenten van de indrukwekkende opmars van de elektronische dansmuziek in de jaren negentig, naast bands als Underworld, Chemical Brothers en Orbital was zeker en vast het Londense duo The Orb, opgericht door Alex Paterson en Jimmy Cauty.
Geen idee of Paterson een moeilijke mens is, maar Cauty hield het nog geen jaar vol en na hem volgden nog 7 pogingen tot duo-vorming die geen te lang leven beschoren bleken. Michael Rendall is zijn huidige sidekick en het leek bijzonder goed te sidekicken tussen beiden in een aardig volgelopen Orangerie van de Brusselse Botanique. Er was veel interactie en Paterson ruilde zijn ernstig gezicht vaak in voor een lachje.
Met het publiek zelf werd geen praatje gemaakt, dat hoefde en kon niet trouwens. De fans hadden het veel te druk met dansen. The Orb was hét dansfeest van 2024 tot dusver, en dat hadden we op voorhand toch niet zien aankomen.
The Orb’s Adventures Beyond The Ultraworld was in het jaar van de oprichting, 1991, al meteen een bijzonder invloedrijk ambient house album. De plaat is toen in 6 studio’s en met 20 muzikanten opgenomen. We kregen behoorlijk wat werk uit dit album te horen overigens. U.F.Orb was de opvolger daarvan en leverde het grootste commerciële succes op.
Paterson heeft ondertussen al 17 platen gemaakt. Prism is een jaartje oud. Ondanks invloeden van Brian Eno en Kraftwerk wezen de kleurrijke psychedelisch beeldprojecties eerder naar Pink Floyd. Niet zo verwonderlijk want diens David Gilmour werkte in 2010 met The Orb samen op Metallic Spheres. De Floyd klassieker One Of These Days was de samplerkapstok waaraan het slot van het optreden werd opgehangen.
Fun fact wat Paterson betreft is dat de man in de muziekwereld als roadie is begonnen bij Killing Joke. The Orb was van in het begin erg populair in de clubscene want ze deden iets uniek. Ze gebruikten multitrackopnames die ze aan een mengpaneel en veel platentafels linkten. Het was nog de tijd van cd’s en cassettes. Hun geluid verrijkten ze met BBC geluidsopnames maar ze vermeden harde drums om zo een ambient sfeertje te creëren.
Ook in Brussel hoorden we vooral dub en chill-out muziek die pas in het tweede deel wat meer opgefokt klonk. Blue Room, van U.F.Orb, duurde niet de 40 minuten van de plaat maar was groovy as hell en een ideale opener om bij de fans de dansbeentjes al helemaal los te krijgen. Ondertussen werden we met knotsgekke visuals bestookt. Reptielen in een vergaderzaal, aliens, close ups van katten en een landschap dat vliegensvlug in een grootstad transformeert.
Toxygene van Orblivion uit 1996 kregen we jammer genoeg niet te horen.
Wat wel opviel is dat de dansmuziek van The Orb helemaal anders binnenkwam dan alle voorgaande electro concerten die we al bijwoonden. Voorheen leken we in feite op een grote fuif te staan, nu kwamen de nummers precies van binnenuit, alsof we in onze living stonden te dansen met de boxen op volle kracht, we onze ogen openden en onze woonkamer vol onbekende mensen met lachende gezichten stond. Het gaf een magisch gevoel en we zagen steeds meer mensen die de danslustigen rond zich opzochten en zich overgaven aan een uitzinnig dansfestijn.
The Orb live klonk daarom dwingend, pulserend en hypnotiserend. Er waren voortdurend ambient stukken die temporiserend werkten maar het tempo werd steeds uitdrukkelijker in tal van genres op sublieme wijze de hoogte in gejaagd.
Reggaedub kregen we te horen maar ook drum-’n-bass en hiphop. Het werd het soort dansavond waarbij we de hele tijd vol spanning de volgende plottwist wilden meemaken. Het zegt genoeg dat we niemand rond ons zagen vertrekken, en zelfs niet verdwijnen om drankjes te halen. Het leek bij momenten op een moshpit voor ambient dansers. Waar een techno- of ambientshow vaak te zwaar is, zorgde Paterson voor voldoende lucht door de ambient met herkenbare dub en hiphop te verlichten. Dit resulteerde in een verteerbaar maar tegelijk opzwepend gevoel dat de fans steeds meer in een gelukzalige trance bracht. En ze hadden er niet eens erg in.
Towers Of Dub, met de mondharmonica samples, de beste dub-grooves aller tijden, de welnessgeluiden en de interview sample van iemand die de Egyptische langeafstandsloper Haile Gebrselassie wil spreken ademde een chill-out zaligheid uit.
A Huge Ever Growing Pulsating Brain That Rules From the Centre of the Ultraworld, een 20 minuten durende Peel Sessions klassieker combineerde geluidseffecten en samples van science fiction radioprogramma’s (bestaat zoiets nog?), natuurgeluiden en de stem van Minnie Riperton uit Lovin’ You.
Paterson is dus anno 2024 niet die eigenzinnigaard die zijn klassiekers ‘the light of day’ niet meer gunt. Culthit Little Fluffy Clouds volgde en de fans werden half hysterisch. Het epische nummer was zelfs op Studio Brussel een ware monsterhit en herhaalt een sample van singer-songwriter Rickie Lee Jones die op kinderlijke wijze ratelt op een promotie-cd van Geffen Records voor haar plaat Flying Cowboys.
Er werd stevig gesampled want naast Beatles en Sergio Leone kwam ook Bowie langs met een flard This Is Not America. Lee Scratch Perry dubte mee op The Observer In The Star House in 2012, wat resulteerde in Golden Clouds dat eigenlijk een vroege ambient demo van Little Fluffy Clouds was en in de Botanique aan het origineel gekoppeld werd om zo een briljant slot aan het optreden te breien.
Paterson bracht een doldwaas Orbidabel undergroundsfeertje naar de Botanique. Zo eentje van het soort dat we zonder discussie nog een keer willen verOrberen in de toekomst. Misschien komen we dan Taylor Swift tegen, want zij is grote fan.
THE ORB: instagram – website – facebook
