Deze zomer staat de legendarische punkster (dat mogen we toch wel zeggen) Lene Lovich op het podium van W-Fest. We hadden een gesprekje met dit icoon.
Dag Lene, ik denk wel dat ik mag zeggen dat jij een echte punkhouding hebt, je begon je carrière als straatartiest. Wat betekende punk voor jou en wanneer kreeg je het idee dat je je leven anders wilde?
De punkrevolutie was geweldig omdat het de gevestigde muziekindustrie in de war stuurde, voor het eerst verloren de majors de controle. Er was een fantastisch gevoel van vrijheid. Bands konden succesvol zijn zonder dat ze op de radio of op de televisie kwamen, maar gewoon omdat mensen ze live leuk vonden.
Je hebt in die tijd veel dingen gedaan. Je was een zangeres, een actrice en een danseres. Wat was je grootste passie?
Twee dingen maken me opgewonden als ik het over muziek heb: live spelen en tijdens het opnemen experimenteren met ideeën.
Op een zeer jonge leeftijd kwam je in contact met mensen als Salvador Dali, je schreef teksten voor de discoster Cerrone. Hoe kwam die mensen in contact met de vreemde wereld van Lene Lovich?
Ik had een moeilijke tijd op kunstschool. Ik was geïnteresseerd in kunst uit mentale beelden en gevoelens. Het surrealisme trok me aan, maar dit vonden mijn leraren niet leuk. Dus ik besloot dan maar om Salvador Dali zelf te gaan opzoeken. In het begin probeerde ik mijn ervaring van gelijk waar te krijgen. Het werken met Cerrone was een toeval, maar ik was erg blij met deze kans omdat ik er veel studio-ervaring mee heb opgedaan.
Daarna raakte je vrij vlug op Stiff Records en in geen tijd werd Lucky Number een wereldwijde hit. Ik denk dat jouw wereld daarmee plotseling veranderde, niet?
De begindagen bij Stiff Records waren de beste. Ik kreeg totale vrijheid, zolang het niet te veel kostte. En voor het eerst in mijn leven werd ik geaccepteerd.
Ineens werd je een popster, iedereen kende jou. Hoe makkelijk is het leven als je een popster bent?
Ik wilde nooit een popster zijn. Ik wilde gewoon mijn stem vinden en plezier hebben met mijn muziek. Het was goed in het begin, maar hoe langer je in de belangstelling staat, des te meer men het verkeerde in je ziet. Vrijheid is zo’n kostbaar ding. Als je in die popwereld zit, moet je je leven met die wereld delen, en je verliest je vrijheid.
Net als Adam Ant had je iconische looks. Was dat jouw eigen creatie?
Wat ik op het podium doe is een onderdeel van mijn identiteit. Als ik andere mensen zou toestaan om mijn look te ontwerpen, dan zou ik ook mijn identiteit verliezen.
Had je in alle eerlijkheid gedacht dat Lucky Number in de hitparade zou belanden, ik bedoel het is toch geen hitparademuziek…
Ik heb nooit wakker gelegen van de hitparade, het label wel. Lucky Number werd als single geselecteerd omdat het publiek dit leuk vond toen we het live speelden. Het label wilde dat ik er een echt refrein zou aan toevoegen, maar ik weigerde dat.
Ik heb je altijd een beetje gezien als de Britse versie van Nina Hagen, en tja, je speelde met haar in de Herman Brood-film Cha Cha. Had jij al contact met haar voor Cha Cha?
Nina en ik zijn tegelijkertijd opgekomen. Ik zag een videoclip van haar op de Nederlandse tv en ik dacht dat ze geweldig was. Maar we hebben elkaar niet ontmoet voordat ik naar Amsterdam trok voor de film.
In 1990 verdween je bijna vijftien jaar uit het muziekwereldje, je wilde er uit weg en nu ben je terug, waarom?
Na een lange tijd van toeren, opnames maken en de vele tv-shows, was ik klaar voor een verandering in mijn leven. Het label wilde dat ik een hit zou scoren en ik hield niet van de druk die men mij oplegde, voor mij was het hebben van een familie veel belangrijker en meer interessant.
Je hebt je eigen platenlabel Flex Music opgericht, blijkbaar is het belangrijk voor jou om onafhankelijk te zijn, niet?
De muziekindustrie was niet lief met mij en ik had geen geld. Ik had het geluk om mensen te ontmoeten waarmee ik een nieuwe band kon oprichten en dus weer het podium op kon.
Kunnen we nieuw materiaal van je verwachten?
Ik weet het niet. Ik hoop het natuurlijk, afwachten dus.
Deze zomer speel je op W-Fest, een festival waar je naar uitkijkt?
Het gaat leuk worden, ik ben er volledig opgewonden door.
Welke acts wil je op W-Fest zien?
Backstage is het altijd een beetje gek op festivals en ik mis veel, je maakt je klaar om het podium op te gaan. Het duurt een tijdje om af te koelen als ik heb opgetreden, dus eigenlijk zie ik meestal geen bands.
Wat heb je liever op een festival: ijs, bier of friet?
Frieten, of chips zoals we in het Verenigd Koninkrijk zeggen. Het is goed voor de stem en waarschijnlijk het enige veganistische wat beschikbaar is.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom.
Ik heb veel favorieten om veel redenen. Maar vandaag zou ik Purple Haze van Jimi Hendrix kiezen. Zijn onvoorspelbare gitaarspel was een openbaring toen ik dat voor het eerst hoorde, ik wilde ook zo zingen.
Met wie zou je 8 uur alleen in een lift willen zitten en wat zou je dan doen?
Met Ingrid Newkirk de oprichter van PeTA zou ik dat wel zien zitten, dat zijn mensen die zorgen voor de ethische behandeling van dieren. Ze heeft een geweldige energie, echt goede ideeën om dieren te redden en een geweldig gevoel voor humor. We kunnen samen leuke plannen maken voor de volgende stap in de menselijke evolutie.
Het laatste woord is aan jou …
Ik ben niet zo’n prater, meer een zinger. Er is iets speciaals in de trillingen van de menselijke stem. Ik ben klaar om vocaal te communiceren tijdens het W Festival!
ENGLISH VERSION
Hello Lene, I guess I can say you have a real punk-attitude as after all you started your career on the street. What did punk mean for you and how did you got the idea that you wanted to have your life differently?
The punk revolution was great because it confused the established music business. Probably for the first time the major record companies were not in control. There was a fantastic feeling of freedom. Bands could be successful, not because they were played on the radio or the TV, but because people liked to see them play live.
You did lots of things in those days. You were a singer, an actress and a dancer. What was your biggest passion?
Twothings excite me about music, playing live and experimenting with ideas when I record.
At a very young age you came in touch with some giants like Salvador Dali, you even wrote lyrics fort he disco star Cerrone. How did the world got in touch with the quite weird world of Lene Lovich?
I had a difficult time at art school. I was interested in creating art from mental images and feelings. I was curious about surrealism and this wasn’t liked by my teachers. So I decided to find Salvador Dali. In the beginning, I tried to get experience from anywhere possible. Working with Cerrone was an accident, but I was very happy to have a chance to have lots of studio experience and to be a part of a very talented team.
You soon were picked up by STIFF Records and in no time Lucky Number was a world wide hit. I guess your world suddenly changed?
The early days at Stiff Records were the best. I was allowed total freedom as long as it didn’t cost too much. And for the first time in my life I was accepted.
I guess I can say you are/were a pop star as everybody knows you. How easy is life to be a pop star?
I never wanted to be a pop star. I just wanted to find my voice and have fun with music. It was good in the beginning but the longer you are in the public eye, the more they see things that are wrong with you. Freedom is such a precious thing. When you are in that pop world, you have to share your life with that world. And you lose some of that freedom.
Just like say Adam Ant you created a whole legendary image. Was this your own creation?
What I look like on stage is part of my identity. It’s me, in my most concentrated form. If I allowed other people to design my look, I would lose some of my identity.
In all honesty, did you thought Lucky Number would enter the charts as after all it’s not exactly what you’d call chart music!
I never cared about the charts, but the record company cared very much. Lucky Number was selected as a single because the audience liked it when we played live. The record company wanted me to add a ‘real’ chorus, but I refused.
I always saw you as the British version of Nina Hagen, and so it happened you were with her in the Herman Brood-movie. Was the Nina Hagen-link a coincidence or were you in touch with each other before Cha Cha?
Nina and I appeared at the same time. I saw a video clip of her on Dutch TV and I thought she was great. But we didn’t meet until I went to Amsterdam for the movie.
From 1990 on you almost disappeared for fifteen years from the music scene, I guess you wanted to be away from it and why exactly did you return?
After a long time of touring, recording and making TV shows, I think I was ready for a change in my life. The record company wanted me to have a hit record and I didn’t like the pressure to change myself for commercial reasons. Having a family was more important and more interesting.
You set up your own record label Flex Music. I guess this is quite important for you to be independent, not?
I was badly wounded by the music business and I had no money. It was only because I was lucky enough to meet the people in my band that I thought it would be possible to be on stage again.
In fact, can we expect some new material soon?
I don’t know. I hope so, we’ll just have to wait and see.
This summer you will be playing at W-Fest in Belgium, I guess you’re looking forward to that?
It’s going to be fun. I’m 100% excited.
Any acts you want to see yourself at W-Festival?
It’s always a bit crazy backstage at festivals and I miss a lot, getting ready to go on stage. It takes me a while to cool down when I come off stage so I usually don’t see any bands.
What do you prefer on a festival : ice cream, beer or French fries?
French fries, or chips as we say in the UK. Good for the voice and probably the only vegan thing available.
What is your favourite record of all time and please state why.
I’ve got lots of favourites for lots of reasons. But today I will choose Purple Haze by Jimi Hendrix. It was an inspiration when I first heard his unpredictable guitar playing. I wanted to sing like that.
With who would you want to be alone in an elevator for 8 hours and what would you do then?
I’d like to be with Ingrid Newkirk the founder of PeTA, people for the ethical treatment of animals. She has amazing energy, really good ideas for saving animals and a great sense of humour. We could make some cool plans for the next step in human evolution.
The last words are yours…
I don’t like to talk, but I love to sing. There’s something special in the vibrations of the human voice. I’m ready to communicate vocally at W Festival, ready and waiting.
