Een sausje van elektronica aangevuurd door tegentijdse ritmes, heerlijk in het gehoor liggende jangle pop, rijk georkestreerd en romantisch, een harmonieuze mix van rap en 80s synthpop en engelen die al eens iets hebben meegemaakt, want ‘grain’ genoeg om de main court op Roland Garros van een nieuwe ondergrond te voorzien.
Alles te horen deze week in onze Luminous Belge. De artiesten van deze week zijn Yúrt, Bluai, Douglas Firs, Steven H en Sam De Nef met Camille Camille.
Yúrt is het geesteskind van toetsenist en podcast wizard Brecht Plasschaert. Je ziet hem soms rondhangen in de studio met zanger Thomas Oosterlinck die aandachtige lezers nog wel kennen van zijn band Amongster.
De muziek van Yúrt drijft in 2023 net als vanouds in een sausje van elektronica aangevuurd door tegentijdse ritmes. Dat is niet anders in Cool, de nieuwe single waarvoor Plasschaert beroep deed op Gentse stadgenote Eefje De Visser die ook niet vies is van wat elektronisch toetsenwerk.
Gezongen in het Nederlands al verstaan we, zoals dat wel eens gaat bij Eefje De Visser, nauwelijks wat er gezegd wordt. Veel verder dan de vaststelling dat er iemand staat te wachten op Cool zijn we niet geraakt. Maar dat maakt ook allemaal niet zoveel uit. De muziek van Yúrt brengt warmte in tijden waarin de wereld een steeds koudere plek lijkt te worden. Laat dat album nu maar komen, we hebben er lang genoeg op moeten wachten!
BLUAI heeft in haar korte bestaan al heel wat watertjes doorzwommen. Eerst was het een slaapkamerproject van Catherine Smet, dat al snel uitgroeide tot een vierkoppige band met Ilayda Cicek aan de gitaar. Cicek was met haar eigen band ILA echter zo succesvol dat ze zich dáár vooral op wilde focussen. Catherine moest samen met Cailtlin Talbut en Mo Govaerts op zoek naar vervanging. Algauw vonden ze in Amina Pargo de perfecte aanwinst, maar helaas duurde dat verhaal ook niet erg lang. Niet getreurd, sinds dit jaar is BLUAI een trio en ze klinken nog steeds even aanstekelijk.
In het voorjaar van 2024 mogen we hun debuutplaat verwachten. BLUAI blikte die in met Willem Ardui van blackwave. en Tobie Speleman achter de knoppen. Het album zal verschijnen bij Unday Records. My Kinda Woman is na Over My Head de tweede teaser uit de plaat. Ze ontstond toen Catherine genoeg kreeg van haar eigen afkeurende meningen over zichzelf. Ze besefte dat veel jonge vrouwen met een negatief zelfbeeld worstelen en wilde een liedje schrijven dat deze zelfverklaarde “tekortkomingen” niet alleen zou aanvaarden, maar ook vieren.
Het nummer pakt uit met een heel breed klankenpalet met veel leuke invalshoeken. In het refrein horen we in de achtergrond bijvoorbeeld een vrolijke banjo. Het nummers heeft een zalige break waarin BLUAI eens lekker buiten de lijntjes kleurt. Het is heerlijk in het gehoor liggende jangle pop die je vanaf de eerste noot meepakt en niet meer loslaat. Dit smaakt naar meer, veel meer!
Twee jaar geleden bracht Douglas Firs album nummer vier Heart Of A Mother uit. Daarop bracht Gertjan Van Hellemont een prachtige ode uit aan twee moeders: zijn moeder die overleed aan de gevolgen van kanker en zijn vriendin die in diezelfde periode beviel van hun zoon. Als je zo’n intens album aflevert is het niet evident om een opvolger uit te brengen die even straf is. Van Hellemont deed een poging en het resultaat krijgen we te horen op 30 augustus 2024 op het album Happy Pt. 2.
Lazy Heart is al een smaakmaker uit het album en werd opgenomen samen met bassist SimonCasier (Balthazar, Zimmerman), vaste drummer Laurens Billiet en Roos Denayer (RosaButsi) die sinds de laatste tournee ook deel uitmaakt van Douglas Firs. Van Hellemont en Denayer beginnen het nummer heel puur, ze begeleiden zichzelf op akoestische gitaar. Na het refrein vallen de bas en Roos terug in en vullen de zestien strijkers van het Budapest Art Orchestra het geheel mooi aan. Het resultaat is tegelijk heel overweldigend, subtiel en rijk georkestreerd.
Als alle songs op Happy Pt. 2 even indrukwekkend zijn als dit romantisch diamantje dan zal die nieuwe langspeler zeker het geweldig niveau evenaren van de vorige plaat.
Het is geen zeldzaamheid dat het leven onverwachte wendingen neemt en ons soms van onze koers af brengt. Steven H, de Gentse rapper met roots in West-Vlaanderen, weet dit maar al te goed en zijn nieuwste single en videoclip Van De Boan getuigen hiervan. Na zijn indrukwekkende release van de 23 nummers tellende compilatie Zijn allergrootste successen in februari, verrast hij opnieuw met fris werk dat diep ingaat op het onvoorspelbare van het leven.
De single, een harmonieuze mix van rap en 80s synthpop, verhaalt over hoe het leven soms genadeloze slagen uitdeelt. Verlies van werk, gestrande relaties of confrontatie met ziekte kunnen de toekomst plotseling in een mist van onzekerheid hullen, waardoor het pad vooruit onduidelijk lijkt en de weg zoek.
In de gelijknamige videoclip, een briljant concept van Steven H zelf, zien we hem letterlijk van de baan gaan. Als hardloper, wielrenner op een hometrainer en coureur belandt hij zelfs in de gracht. Maar te midden van dit alles laat de antiheld zich niet uit het veld slaan. Zelfs liggend in de gracht probeert hij van het leven te genieten, vooral van een eenvoudig genoegen als een stukje taart.
Met zijn nieuwe release raakt Steven H een gevoelige snaar door een boodschap van veerkracht en acceptatie te verspreiden. Hij herinnert ons eraan dat, zelfs als het leven ons uit koers brengt, er altijd ruimte is om te genieten van de kleine dingen, zelfs als je in de gracht belandt.
Steven H heeft een bijzondere gave om alledaagse ervaringen op een humoristische wijze te belichten, waardoor hij een frisse kijk op het leven biedt. Zijn vermogen om de alledaagse realiteit op een vermakelijke manier te vertalen is werkelijk verfrissend.
Sam De Nef en Camille Camille hebben iets met elkaar. De een speelde mee op de ander z’n ep en ook live zijn ze regelmatig op elkaars podia te spotten. Een gemeenschappelijke ep zat er dus aan te komen en ziedaar: welkom Waving.
Zes, uit het fijnste kristal geblazen liedjes sieren de 10″ vinyl. De Nef en Camille geven zich helemaal bloot terwijl hun stemmen zich onbeschaamd nestelen in je oor. Je kan het folk of singer-songwriter noemen, maar dan toch alleen als het echt moet. In de muziek moet er juist niets, dus laat het gewoon. Pas op, we snappen het wel: stem, akoestische gitaar, prachtige harmonieën… de link is er. Maar potten vol koffie nog aan toe, dit is toch wel iets anders dan de zoveelste folky, singer-songwriter plaat.
Tijdens de intro van opener Candy Cane moeten we even aan The Fear van Ben Howarddenken en da’s helemaal niet erg. Hoogtepunt nummer twee is niet geheel toevallig ook liedje nummer twee en meteen ook de titeltrack. Mooi mooi mooi.
En dat gaat zo maar door. Zes nummers lang grijpen de twee je naar de strot met hun engelenstemmen. Engelen die al eens iets hebben meegemaakt, want ‘grain’ genoeg om de main court op Roland Garros van een nieuwe ondergrond te voorzien. Kers op de taart is ongetwijfeld afsluiter Before We Die, zeker wanneer we haast letterlijk de zang van een engeltje ontwaren in de achtergrond.
Een speciale vermelding tenslotte voor het prachtige cello en vioolwerk van Frederik Daelemans (Tamino).
Veel luistergenot!
