Bij het verlaten van het Trefpunt-café leek het wel of een zondvloed zich net geen meester over het Gentse stadscentrum had gemaakt. Het regende wel nog geen kikkers, alles zag er donker en verlaten uit, en de soundtrack van de avond zorgde ook niet meteen voor blije gezichten. Nou ja, misschien ontstond er wel vrolijkheid door het feit dat de bezoekers van het volgepropte café beseften dat ze met Marching Church getuige waren van één van de bands die zich tot de toekomst van de muziek mag rekenen, maar de Denen blijven treurwilgen van het zuiverste water.
Dat hoeft niemand te verwonderen, Marching Church heeft niet alleen als frontman Elias Bender Rønnenfeld van Iceage (Deense doempunkers die net als Cocaine Piss vinden dat een optreden niet langer dan 20 minuten dient te duren) en ander schoon volk uit de Scandinavische muziekscène (Lower, Choir of Young Believers, Hand of Dust en Dirty Beaches).
Will the dust ever settle on us? Net zoals op de fenomenale tweede plaat Telling It Like It Is, zijn dit ook de eerste woorden die we uit de mond van Rønnenfelt horen rollen. Het startsein voor een uurtje zwartgalligheid.
De band stelde zichzelf niet voor. Hoeft ook niet, iedere aanwezige (ten minste dat hopen we voor hun toch) weet dat Marching Church op het podium staat, klaar om de kijklustigen mee te sleuren in een weltschmerzcocktail die zowel iets van The Doors (die uitstraling), The Birthday Party (die stem) en Leonard Cohen (poëzie die hoop wordt) bevat.
Het optreden was zeker niet perfect, en door de nonchalance van Elias Bender Rønnenfelt zal dit ook nooit kunnen, maar het is ook net dat wat hun shoegazepunkgothgeluid (of zoiets) net zo aangrijpend maakt. Marching Church speelt vanuit het hart, het publiek is niet meer dan de toeschouwer die uitgenodigd wordt om een kijkje te nemen in het meest donkere van deze Deense zielen.
Onbeschaamd staren naar de getormenteerde geest van je medemens, Marching Murch biedt je deze unieke kans. Je rilt en beeft, maar net als een voyeur blijf je ervan genieten.
