De 5de en laatste dag van W-Fest startte met hoogzomerzon en dat leek ons de ideale setting voor een knallende start van wat toch de hoogdag van het festival moest worden. Zeg nu zelf, we kregen een headlinerstrio met duizelingwekkende adelbrieven voorgeschoteld.
Hoe stevig de zandstormen waren bij Holly, Belinda en Sheila lees je straks maar onze onverdeelde aandacht ging eerst naar een klok van een stem uit toen New York en nu Georgia, die van Robin Stone aka Robin S. Een artiest heeft soms genoeg aan twee albums om zelfs een kwarteeuw later nog “oooh ja” en “sjuust” reacties op te wekken. Bij Robin S is daarvoor hoofdzakelijk de monsterhit Show Me Love verantwoordelijk. Het zou nogal wat zijn als ze die niet zou zingen. Robin S ‘believes she can do everything’ en ze houdt van ons. Ze concentreerde zich op haar stembanden en was niet de rondhuppelende 35 jarige van weleer.
De set leek vooral een lange sfeervolle in de wind meewiegende aanloop naar welja Show Me Loooooove. Haar stem is nog steeds ruitenverbrijzelend en het strand was volop aan het grooven, of hoe een souldiva ook in statische modus een soort beach fitness video leek te leiden. Nice one Robin!
De backingvocals stonden net als alle grooves op tape wat onbehaaglijk aanvoelde als Robin een zwijgzaam momentje kende, benieuwd of die andere nineties hitsensatie Blackbox ook uit hetzelfde vaatje zou tappen. Dit Italiaanse dj-trio bracht de wereld in 1989 in vervoering met hun mix van Eurodance en Italohouse. Ride On Time leverde hen dé grootste hit van het jaar ‘89 op in the UK. Benieuwd wie Daniele Davoli, Valerio Semplici en Mirko Limoni als zangeres meebrachten. Martha Walsh zong indertijd studiotracks in maar had niet door dat die volop zouden dienen als wereldwijd verspreid singlemateriaal waarvoor ze geen credits kreeg. Het oog wilde ook wat dus werden haar zanglijnen live geplaybackt door het Franse fotomodel Katrin Quinol.
Everybody Everybody en Strike It Up zijn 32 jaar oud maar nog steeds ‘groovy as ever’. Dat was zo mogelijk nog meer het geval bij de Earth Wind & Fire dance-interpretatie Fantasy.
De naam van de zangeres achterhalen is moeilijker dan stilstaan op dit nummer. Maar het is ons gelukt, ze heet Celestine Walcott-Gordon en zingt prachtig. Limoni jutte de strandjutters op met de woorden ‘get down’. Not Anyone kan moeilijk méér de groovy tophits-feel van het vergane glorietijdperk weerspiegelen maar Blackbox stond er live wel. De zangeres is een podiumdiva die zich onder de douche met soulzeep wast en het perfecte uithangbord vormde voor de sunshiny grooves van de Italianen. En kijk eens aan, The White Stripes waren in da house en het was een verdomd lekkere meezinger. 14u30 is ‘medley-middagsiësta- uurtje’ want Seven Nation Army kreeg een streep Eurythmics mee. Een makkelijke manier om het volk mee te krijgen maar het enthousiasme van de zangeres was te aanstekelijk om de kniesoor uit te hangen. En stampen met de voetjes. “All together now”.
Limoni vroeg ons dan de lunch uit te persen om uit volle borst mee te brullen voor de onsterfelijke megahit Ride On Time dat drijft op een sample van Loleatta Holloways Love Sensation. De Italianen verstonden Right On Time verkeerd en de rest is geschiedenis. Er stonden warempel Italianen te brullen naast ons op duin 1. En kunnen we nu het zand weer effen leggen dankjewel? Celestine bracht ons even in de zevende hemel en brengt ons meteen – knipoog knipoog – naar Heaven 17. Dat is maar 10 hemels verderop.
Martyn Ware en Glenn Gregory uit Sheffield brengen hemelse new wave en synthwave en brachten twee zangeressen mee die de tijd van hun leven leken te hebben. Crushed By The Wheels Of History en hun allereerste TOTP hitje Play To Win uit 1981 moesten het publiek opwarmen voor een batterij eighties classics. Ware zag eruit als een levende discobal en Gregory met Ford-petje was nog steeds erg goed bij stem. Hun versie van Bowies Let’s Dance was een ode aan Gregory’s held zonder wie er nooit sprake zou zijn geweest van Heaven 17. Meerwaarde nul maar natuurlijk een meesterlijke zet om het publiek warm te houden zonder eigen songs in het strandvuur te moeten gooien.
De Belgische Florence Sabeva, achteraan op de synths, zorgde wel voor een heerlijke groove en in feite bracht zelfs Gregory het er vocaal mooi vanaf. Onze vrees bleek dus ongegrond. Come Live With Me haalde het tempo uit de set hoewel Gregory vocaal feilloos overeind bleef, geruggensteund door zijn backings. Let Me Go bleek de favoriete song van Gregory en Ware te zijn en was meteen de eerste classic die de band bracht. “Change of heart, change of mind” kwam overtuigd uit de backingmicro’s van Kelly Barnes en Rachel Mosleh.
Ware was de man die tijdens zijn Human League jaren Being Boiled in 1978 schreef. Het werd in Heaven 17-jasje met veel Kraftwerkflair gebracht. Massaal gingen de handen op elkaar. Ware voegde ‘spaced out’ effecten toe aan de diepe groovy sound en de zangeressen smeten gospelkruiden op de bbq. Een lichtjes geniale versie die meer deining veroorzaakte dan Robin en Celestine samen.
Hun debuutplaat en de titeltrack eruit volgde en verwees naar een nachtclub in Sheffield, Penthouse And Pavement. De verleiding werd te groot en Temptation werd in een breed uitgesponnen Editoriaans opgefokte versie ingeleid door Rachel (met de zwarte haren voor wie de foto’s checkt) en Kelly. Florence pompte de song geweldig op onder aanvoering van Ware. Heaven 17 waren hemels en ere wie ere toekomt, live staan ze vooral ijzersterk door de drie jongste vrouwelijke telgen. Kelly en Rachel brachten elke song naar level 17 en hadden een groot aandeel in het succesvolle optreden in een zalige augustuszon.
Thomas Alexander Bailey werd 40 jaar geleden onsterfelijk als leadzanger van The Thompson Twins die met vijf UK top 10-hits best wat verwezenlijkt hebben. De man uit Chesterfield is al bijna 69 en we verwachtten niet meteen nummers van zijn later project Babble. Logisch natuurlijk want hij kwam hier speciaal de reïncarnatie van The Thompson Twins concretiseren. Het was meteen koekenbak met Love On Your Side en You Take Me Up. The Gap is geplukt uit Into The Gap uit ‘84. ‘East is East and West is West’ werd met een elektronische cello begeleid. Charlotte Raven maakte enorm indruk op dit instrument waar bassiste Alice Offley dit vooral bij You Take Me Up deed.
De volledige band, Bailey liet zich door drie mooie vrouwen omringen, was in piekfijn wit uitgedost. Dat was ook zo voor de felle drummer Paulina Szczepaniak, een piano- en drumlerares uit Londen. Charlotte en Alice verzorgden de backingvocals bij het leuke Lies uit 1983.
Bailey presenteerde zich als een volleerd orkestleider en won met vingers in de neus de aandacht en appreciatie van het strand. Ook hij coverde een klassieker van een andere band, Talking Heads kwamen voorbij met Psycho Killer. De finale was ingezet en het onsterfelijke Doctor Doctor en Hold Me Now zorgden er voor dat Bailey en zijn witte deernes op een witte wolk het podium mochten verlaten. Knap optreden. We zijn verwend vandaag.
En dan moest het grote funkfeest nog op gang gefloten worden. Sheila Cecilia Escovedo is 65 jaar en verwierf wereldfaam met haar indrukwekkende drumprestaties bij Prince met wie ze samenwerkte op Parade, en voor wie ze 3 jaar drumde tijdens de Sign O’ The Times jaren 87-89. Prince vroeg haar tijdens een concert ten huwelijk maar trouwen kwam er nooit van. Prince stampte haar solo carrière in 1984 al uit de grond met het geweldige album The Glamorous Life.
Drie jaar geleden verzorgde ze een heuglijk feestje met veel Prince-fragmenten in De Casino. Wat werd het hier op een boogscheut van die andere casino? Een lang uitgesponnen medley met ondermeer Shortberry, Olivers Rock en Holly Rock liet meteen een Sheila in grootse doen het volledige strand inpakken met een spervuur aan percussie. Sheila was ook geweldig bij stem en bij 17 Days kwam ze vooraan zingen en entertainen met aansluitend een spelletje “audience participation” van hoog niveau. The girl slayed !!!
Haar monsterhit met Prince, A Love Bizarre volgde en werd een uitgesponnen spelletje ‘funk-publiek plagen-soul-publiek plagen-funk’. Dit was het deel waarin je denkt, speel eens verder, maar het is zo stijlvol, zo grappig en zo zonnig en ‘larger than life’ uitgevoerd, dat ze uren mag verder fantaseren. Sheila kreeg het strand dat in volle avondzon baadde aan het gieren met de dwingende smeekbede “turn the lights down”.
Ze heeft het jammen van geen vreemden natuurlijk. Haar papa Pete heeft Cherokee roots en mama E is creools en dat was de aanzet voor een rondje The Saints Go Marching In. Het verhaal van drummer Daniel is bijna te mooi om waar te zijn. Hij ontmoette Sheila gisteren op weg naar hier want ze had dringend een stand-in nodig voor de vaste drummer. De man repeteerde exact nul songs met Sheila. Straf! Ze vroeg zijn familienaam tijdens het concert, ‘I even don’t know your last name’.
Michael Gabriel is haar petekind op gitaar en zijn eerste plaat kwam gisteren uit, Lynn stelde ze voor als backing vocaliste gevolgd door “my name is Lucy.” Oakland bound musicians allemaal en deze band introductie leidde Oakland In Da House in, wat makkelijk werd veranderd in Belgium In Da House.
De Rockstar in haar kwam dan boven met de vraag om met gitaar in de middengang tussen het publiek te mogen spelen wat voor een erg emotioneel geladen moment zorgde. Rockstar is eigenlijk haar knap verbouwde versie van Purple Rain. En op het moment dat zakdoeken dreigden te worden bovengehaald smeet Sheila er weer een grapje tussen. Maar The World Needs Love en dat leidde naar een dol funk-slot met Erotic City, U Got The Look, America in een medley. Het onvermijdelijke slotakkoord The Glamorous Life sloot een indrukwekkend concert af en Sheila sloeg haar instrumenten half aan gort om er uiteindelijk mee te gooien ook.
Episch! Wat een vrouw! Wat een optreden. Backstage liep het wel goed fout want een flightcase donderde van de helling op iemand van de crew én op Sheila. Beiden werden met de ziekenwagen weggebracht voor verzorging. Sheila loopt vandaag in alle geval rond met een steunverband rond de linkerarm maar ze kan spelen in Nederland. Een onvergetelijk concert met een geschift slot.
We keken er al dááágen naar uit, Belinda Carlisle live zien. Vorig jaar nog werd ze met haar vroegere punkband The Go Go’s opgenomen in de Rock ’n Roll Hall Of Fame. Midden de jaren ’80 werd de band opgeheven en ontvouwde ze een heel succesvolle popcarrière. Het was zover en Belinda kwam met een full band het podium opgerend in een beeldig jurkje en stak meteen van wal met het nummer Runaway Horses van de gelijknamige plaat, waaruit ook We Want The Same Thing volgde.
De band speelde strak en de nummers kwamen heerlijk stevig binnen maar Belinda was verre van toonvast. Nobody Owns was vervolgens één van de vele songs uit Heaven On Earth die nog zouden volgen. Aan haar professionele overgave zal het niet gelegen hebben en Carlisle leek er wel zin in te hebben.
De eerste grote respons golfde door de eerste rijen bij de eerste noten van Circles In The Sand. Overmand door koude rillingen van de jeugdnostalgie omarmden we haar grote hit en maakten we met onze voeten cirkeltjes in het zand. Een paar Runaway Horses-songs volgden.
Over 1989 zei Belinda dat ze er zich niets van herinnert. Nuja wij evenmin. La Luna had een zuiderse synth-toets wat nogal afweek van de poprocksongs ervoor. Vocaal ging het goed in het refrein maar de strofes waren twijfelachtig. “Summer Rain (while the sun was out) is my favorite song I ever recorded”. Een boute uitspraak komende van iemand die al 44 jaar songs schrijft. Het is wel een heel aanstekelijk nummer en het refrein is vintage pirouettes draaiende Belinda. Even sippen van haar theetje en ze kon er weer tegenaan, herinneringen aan weleer ophalend met Mad About You, haar eerste solo single na The Go Go’s-split. Het was wellicht de meest overtuigende song van de set tot op dat moment. Carlisle kwam onder stoom.
Thee helpt kennelijk. Leave A Light On For Me en een gedurfd a capella ingezet Heaven Is A Place On Earth vormden de gedroomde apotheose van een trip down memory lane met een enthousiaste Belinda die niet meer de toonvaste diva bleek maar wat was het genieten van de mooie meezingmomenten. Geen ruimte voor Our Lips Are Sealed van The Go Go’s dus en backstage dook La Carlisle bliksemsnel in een klaarstaande auto. Ze kwam in tegenstelling tot Sheila heelhuids van het podium maar haalt het beoordelingspodium niet.
Franky Goes To Hollywood besloot W-Fest dit jaar. Eigenlijk bedoelen we Holly Johnson. De ex-zanger van de band verliet in een regelrechte vechtscheiding het moederschip in 1987 en speelt nu solo werk en FGTH hits. Zonder Holly geen Hollywood maar Holly is ook geen Franky waard zonder de band. Vanavond bracht hij gewoon zelf muzikanten mee. We vermoeden dat letterlijk alles op tape staat want de setlist is tot de seconde gedetailleerd beschreven.
Met een rookmachine in de hand wandelde hij het podium op alsof hij met een gieter de lelies van Heather Nova een scheutje water wilde geven. Een schriller contrast met de industrial sound van War/Warriors en het epische maar koud geserveerde Welcome To The Pleasure Dome is nauwelijks denkbaar. “My name is Holly, what’s yours?” Rage Hard ging in die sfeer verder maar Americanos maakte er een zuiderse cocktail van. Vermits Johnson een nogal creepy look etaleerde gaf dit ook weer een bizar contrast maar de fans gingen uit hun dak. Er volgden overbodige funky probeersels die het op schrijnende wijze moesten afleggen tegen de grandiose funky vibes bij Sheila E.
Kwa outfit was het nog steeds de in pure eighties gedrenkte glitterdas op een zwart hemd. In And Out Of Love van Europa uit 2014 is een zoutloze inspiratieloze song die vooral aangeeft dat ook eighties sterren maar mensen met hun gebreken zijn. Holly kwam met een 8-koppig ensemble aandraven dat wel degelijk live speelde.
Johnson zelf komt uit Liverpool en is met zijn 62 jaar zowat de jongste leadzanger vandaag. Oudje Heaven’s Here zou zijn favoriete festivalsong zijn maar wij kregen het er vooral koud van. De onverschilligheid was van korte duur. Watching The Wildlife was een pak interessanter en effende het pad voor een met hits volgepropte finale die een allesbehalve relaxerend effect had. Relax en Two Tribes waren toch iets minder de aardverschuiving die we hadden verwacht. Bisnummer The Power Of Love was wel heel beklijvend met een sterk zingende Johnson. Zijn optreden ging heel sterk van start maar zakte gaandeweg in het mulle zand door een gebrek aan kwalitatief sterke songs. De band en Johnson zelf hielden het niveau wel nog probleemloos boven zeespiegelniveau. W-Fest is abrupt tot een eind gekomen. Tijd dus voor de slotconclusie van dag 5.
De dansacts waren leuk. Headliners Belinda Carlisle en Holly Johnson gaven een vooral routineuze indruk maar het podium vandaag wordt verrassend genoeg ingepalmd door Heaven 17 en Tom Bailey met in beide gevallen charismatische en overtuigende frontmannen en drie jonge sprankelende muzikantes die het verschil hielpen maken.
Er gaat er eentje met goud aan de haal en het is niet zo verwonderlijk dat het gaat om Sheila E. die met een fabelachtige prestatie haar concert in Sint-Niklaas overtrof met een sprankelende mix van présence, muzikale branie, humor en de feeling te snappen wat een festivalpubliek verlangt. What The World Needs Now zong ze. Ze had het erg goed begrepen. W-Fest 2022 was zondermeer fantastisch.
