De organisatoren kiezen enkel voor Belgische bands uit de hedendaagse elektronische muziekscene en dat vinden wij altijd een perfecte basis voor een festival. Voor ons – en wellicht ook voor vele andere bezoekers – is Indietronic Fest in Lede daardoor ook dé plek om nieuwe artiesten te ontdekken. De ‘elektronische scene’ nemen ze ook in zijn volle, ruime betekenis op, want ze vullen het podium met acts die beïnvloed zijn door verschillende stromingen; van wave tot techno, pop, ambient tot industrial. Ook voor hun vijfde editie wisten ze het podium in GC Volkskring in Lede te vullen met een knappe programmatie. Daarnaast wisten de organisatoren ook in tijden van mondmaskerplicht en covid safe tickets een zeer aangenaam, sfeervol warm festival te organiseren. Dik in orde!
Uit de lokale scene, verscheen Trillosta. Zoals de naam van het project deed vermoeden, gaat het om een project uit Aalst. Het is eenzaam vooraan, als we dj/producer Gust Timmerman zien staan op dat grote podium, weinig verbinding vindend met het publiek dat al van bij de start talrijk aanwezig was. Gelukkig is er op Indietronic altijd ook de mogelijkheid om met ferme visuals als backdrop uit te pakken. Qua geluid staat dit misschien minder goed op een festivalletje en werd het publiek er niet meteen door bewogen, hoewel we er vrij zeker van zijn dat deze tracks het in clubs en discotheken de dansvloer laten vol lopen met de trillende bastonen in een ambient-/technosfeer. Niets verrassend vernieuwends, waardoor we weinig ‘geraakt’ werden. Tot op dat ogenblik dat een jonge gastvocaliste Timmerman komt bijstaan en een warm melancholische laag zang over dat geluid komt leggen. Ook hiermee zijn de niet de eersten uiteraard, want we denken meteen aan – het ondertussen stopgezette – Fär, maar ook aan het opkomende project Boshra. Maar de combinatie van deze twee doet zijn werk!
Net voor de lockdown konden we hun eerste live-optredens meemaken. Het Gentse electrotrio The Rescue gaat eerder de synthwave-/synthpoprichting uit, met knap snaarwerk van gitarist / toetsenist / componist Philippe Gunst (Fragment, ex-Curtis) en bassist Dominiek Vandenberghe in de hoofdrol. Aan de micro staat zangeres Sofie Peperstraete, die we op twee jaar tijd toch een mooie vocale evolutie horen maken. Instrumentaal klinkt het helemaal perfect en de bijna volledig instrumentale opener Inhale zette de toon daarmee meteen sterk in. Toch blijft de zang vrij vlak en ‘braafjes’ klinken. Dat viel vooral op bij You Know. Daar mochten de woorden “You know I love you everyday. I think about you every day…” gerust pittiger binnenkomen. Tijdens Dream werden we helemaal afgeleid door het eenvoudige, maar prachtige effect die de visuals brachten op het podium: de schaduwcontouren van het trio die zich aftekenen tegen de zwart/witbeelden van het ruisende bos. Ook de andere visuals op de achtergrond trokken meermaals onze aandacht, met natuurlijke soberheid van danseressen die de zorgvuldig gebruikte beats, die – aanwezig maar niet dominerend – bijna leken aan te raken. Die beats horen we ook in nummers als als Mayday en In Here en bleven meer op de achtergrond, bij het warm omarmende Voices en Surrender, waarbij de elektronica knap hand in hand ging met heel wat akoestische elementen.
Life Is A Dancefloor. Een sublieme levenstitel, met al even sublieme synths en bubbelende ritmes, die het dansen meteen in zetten. Afsluiten deden ze met het minder donkere Luminescence.
(Her)lees ook onze kennismaking met The Rescue en over de lockdownactiviteiten van de band.
Wie duisternis zocht, die vond dat vooral bij Bolt Ruin. Laat ons zeggen dat wij er ons alvast bevredigend konden in wentelen. De superlatieven schieten tekort om te beschrijven wat het Gentse Consouling-kind Brecht Linden die, net als Trillosta, enkel met een tafel vol elektro op het podium staat, maar toch een heel ander staaltje elektronische weelde neerzet.
Donkergeluimde soundscapes brengt hij met industrial beats. De visuals dreigden genegeerd te worden onder de kwaliteit van de muziek, maar ook deze waren zeer mooi. Dreunende lichtflitsen in drone-ambient die door iedere emotionele vezel van ons lijf zinderen. Zijn tracks zijn filmisch opgebouwd in een mystiek, sinistere schoonheid die verscholen zit in de fluisterende duisternis van elektronische zuchten tot de hartritmestoornissen veroorzakende, haakse ritmes. Volledig instrumentaal pakt hij het publiek bij zijn nekvel en lost niet. Geen woorden en die zijn ook niet nodig, want dit is muziek die geen vocals verdraagt. Wat ons betreft is Bolt Ruin de headliner van vanavond!
(Her)lees hier ook over het destructie-album Obriultn, maak kennis in de Beltoon en zoek gerust verder op onze site op Bolt Ruin, want er zijn ook al eerdere livereviews verschenen.
In koude electropop toch een bepaalde warmte integreren lijkt niet evident, maar het First-duo doet het alsof het hen weinig moeite kost. Muzikant Peter Vochten en zangeres/muzikante Jasmin Volders balanceren samen tussen ruige en fragiele elementen, van licht naar donker in een bezwerend dynamische zang. We horen meteen een sterke sound. Na enkele nummers overvalt de angst ons even dat we dreigen af te haken, omdat de tracks allemaal wel in dezelfde lijn liggen, maar desondanks liet hun geluid ons toch niet los. Het zijn de knap gelaagde synths die het hem doen, maar heeft ook te maken met de sterkte van Smolders als frontvrouw. Sober, in een lang zwart kleed, staat ze achter de micro. Met een betoverend breekbare stem die sterk en melancholisch klinkt, beweegt ze elegant doorheen de tracks. Tribaal donkere ritmes drijven het publiek tot beweging en hun eerste single Losing blijft nog steeds even mooi als de eerste keer.
(Her)lees hier onze review over Firsts ep’s First en Second, de single Restless en een interview met frontdame Jasmin.
De officiële headliner Fortress brengt een heel andere sfeer in de zaal, die meteen aanslaat. Een veel toegankelijker geluid, dat wat meer poppy elementen in zich draagt, wordt neergezet door het synthpoptrio, geleid door Hanne Torfs (School Is Cool). Ze wordt geflankeerd door haar partner in crime en in love Nils Tijtgat (Team William, Protection Patrol Pinkerton) op bas en synths en producer Ruben den Brok aan de toetsen. Er staat dan ook een (h)echte band op het podium. Kwalitatief en verbonden. Zowel auditief als visueel een plaatje dat klinkt alsof The SX een nachtje door deed met Eefje De Visscher. Ook de belichting deed ons zelfs denken aan die bij liveshows van The SX.
Met een unieke stem, die geen noot faalt, laat Torfs de nummers levendig binnenkomen. De ene keer zuiver klaar en af en toe met een hese kreun. Wanneer ze in samenzang gaat met Nils – die een indrukwekkend stembereik heeft – worden de zanglijnen nog intenser. Warme dubstepelementen duiken af en toe op, die met de intelligent ingezette toetsen zorgen voor een uitdagend geluid, meestal voorzien van een stevige beat, met als hoogtepunten (voor ons althans) Wanderlust, Need Your Love, Endless Roads en Do It Again.
“I’ll take you for a ride”, zingt ze. En het publiek ging maar al te graag in op dat dansritje, om met Midnight Sun de nacht af te sluiten!
(Her)lees hier onze reviews over de single Do It Again, Moonchild, Need Your Love en Palm Trees.
Bekijk zeker ook de volledige fotoreportage van Indietronic Fest #5 door onze fotograaf Hans Vermeulen.
INDIETRONIC / Trillosta / The Rescue / Bolt Ruin / First / Fortress
