Schrijf het maar op. Dit was het laatste concert in een klein zaaltje in ons land van Naïka. Ze kwam in de Rotonde van de Brusselse Botanique haar laatste concert geven van een korte maar hopeloos uitverkochte Europese Transitions-tour die haar in Parijs, Londen, Berlijn en Amsterdam bracht. U leest het, enkel grote steden passeerden de revue en dat is omdat alles aan haar, ver boven de middelmaat uitstijgt. De Rotonde voelde uitverkochter dan uitverkocht aan, het was echt beklemmend druk en we merkten op het – niet publiek toegankelijke – balkon achteraan een voor de rest totaal niet opgemerkte gast op. Hij leek niet te zijn ‘gespot’ want iedereen had enkel oog voor de ravissante dame op het podium, maar wij reviewers hebben een zesde zintuig voor dat soort zaken. Stromae in hoogsteigen persoon kwam Naïka beoordelen. Hierover straks meer. De Amerikaanse had een heel balorkest meegenomen uit de States. Dit zevenkoppig ensemble paste net op het podium en begon aan een energieke set.
LowDown Brass Band uit Chicago, Illinois koos voor een naam die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. Op het podium lagen veel bruikbare instrumenten maar de twee trompetten, de twee trombones en de sousafoon vielen voor een keer harder op dan het drumstel. Veel blaaskaken waren dus nodig op het podium om deze 5 blaasinstrumenten vol lucht te blazen. Ondanks de alomtegenwoordigheid van een ‘full monty” brass band geluid waren het de 2 heel verschillende zangers die voor de saus zorgden. Shane Jonas, naast zanger ook trompettist, leek te zijn weggeplukt uit een succesvolle boysband en deed ons aan Wet Wet Wet denken. De andere zanger was MC Anthoy Billa Camp, die heerlijk over de koperen instrumenten heen rapte, meestal met een pint in de hand.
De andere trompettist, Sam Johnson, bevond zich vooraan en het vaste duo op trombone, Matthew Davis en Andrew Zellm, was gehalveerd. We meenden enkel Matthew te herkennen. Helemaal achteraan in het donkere deel van het podium zaten drummer John Barbush en ‘sousafonist’ Lance Loisel verscholen. De 5 omsingelden beide zangers en waren de sterren tijdens het tweede nummer dat ze in bruikleen kregen van The Specials. We stelden ons de vraag hoeveel Naïka-fans ook maar enig benul hadden dat Ghost Town geen LowDown nummer was. We vonden dit nummer té voor de handliggend en wijzen hier meteen op een euvel dat ons een optreden lang stoorde. Ondanks de uitmuntende technische vaardigheden en de uitstekende zangers lag de nadruk te vaak op de ambitie om zich als partyband te profileren. We hadden graag minder trombonesolo’s gehoord en een meer uitgebalanceerd geluid.
Middenin het eerste nummer liet Jonas al voor de tweede keer vallen dat ze van Chicago, Illinois afkomstig zijn en de ‘party people had to make some noise’. Het leek al te vaak op een all-star-band die op de Korenmarkt tijdens de Gentse Feesten bij 35 graden stond te spelen. Dat is toch leuk horen we je denken? Jazeker en het is tegelijk ook een reden om wél vrolijk te worden van dit soort band. De work-out tijdens het laatste nummer waarop de band met de rug naar het publiek stond en wij hun boysband-danspasjes mochten nabootsen was wel grappig. Wij vonden vooral de funky groovy songs met de rappende Billa Camp heerlijk. MC Miker G en Grandmaster Flash vibes vulden de rotonde. Drie platen hebben ze al uit. We gaan ze niet kopen maar we willen hen ongetwijfeld nog terug live aan het blaaswerk zien.
Naïka is officieel Naïka Richard, een 26-jarige beeldschone Amerikaanse uit Miami, Florida. Ze is een heus ‘third culture kid’ want haar mama is afkomstig uit de Caraïben en haar papa is van Madagascar. Omwille van het beroep van papa reisde ze de wereld rond en woonde behalve in Afrika ook op Haïti, de eilandengroep in de Stille Zuidzee en in Frankrijk. Overal plukte ze haar invloeden mee en dit levert vandaag een heel erg boeiende cocktail van diverse invloeden op. Vaak versmolten deze zelfs binnen één lied. Ze zingt alternerend in het Engels, Frans en Haïtiaans. Westerse pop was haar ding als tiener en ze wilde zijn zoals Britney Spears en dus sensuele dansbare electropop maken met een tot de verbeelding sprekende live performance als extraatje. Haar songs zijn derhalve pure wereldmuziek in een sexy popkleedje met veel uitstapjes richting Franse chanson en r&b. Voor het overige is Naïka een nieuwe telg aan de tiktokboom en haar videoclips gingen voor miljoenen fans viraal.
Ze is afgestudeerd in de beeldende kunsten op de universiteit van Boston en weet derhalve als geen ander hoe ze haar schoonheid en hitgevoeligheid kan extrapoleren in superleuke videoclips. Naïka heeft immers een aangeboren talent om kwinkslagen en opwindende teksten in haar nummers te verwerken. Live is dat nog een stuk meer ‘wow’ omdat ze ook een raspaardverteller bleek te zijn en dus kon teren op heerlijke bindteksten. Haar dubbele ep Lost In Paradise ging viraal tijdens covid en de Young T & Bugsy-cover van Don’t Rush zorgde voor ruim 20 miljoen streams. Apple Music ondersteunde haar campagne voor een nieuwe Iphone met haar geweldige hit Sauce. En zo was een ster geboren.
Het meest recente materiaal dat ze uitbracht is ondertussen wel al 2,5 jaar oud, haar Transitions ep. Die werd terecht wel integraal gespeeld want deze is Naïka pur sang en dus onweerstaanbaar. Ze kwam als een topmodel de catwalk opgelopen en de minisleepjes van haar ultra kort kleedje leken wel over te gaan in de versiering aan het microstatief. Golvende haren, ogen om in te verdrinken en sensuele nagels zorgden voor een heerlijke mix aan gevoelens bij de overwegend vrouwelijke fans rond ons op de eerste rijen. Linkerogen dropen van de jaloezie en rechterogen fonkelden van bewondering. Bad Bitch opende als een archetypische r&b-hit en liet al meteen haar vocale perfectie horen. Laag, hoog, springerig, wat maakt het haar ook uit? “This the sequel, desigual, on my me mode, sticky lethal”. Ze zong ‘it feels so good to be back’.
Guava was een latino-vervolg dat met feilloos en perfect gedoseerd ‘twerken’ werd ondersteund. Reggaeton op het hoogste niveau werd dan aan Franse chanson gelinkt tijdens Belle, Belle! dat een ode was aan alle prachtige vrouwen in de Rotonde. En ze waren met velen! Een hoogtepunt was wat ze zelf als een “cheeky song” aankondigde. Milkman is niet altijd een heerlijk niemandelletje op gitaar maar de tekst is ronduit hilarisch. “I fell for thе milkman. Gives me a love no onе else can. Leaves a bowl for the kitty cat. Oh, I fell for the milkman. I’ve been giving him my whole heart, though he only gave me 2%. Oh, I still let him in.” Voor de laatste zin liet ze een korte pauze vallen en keek ondeugend de zaal in: “I should be intolerant voor this milk…man”. Het eerste deel van de set was ondeugend en funky.
Het tweede deel was echte grand cru singersongwriter met een Naïka die af en toe zong vanop een tabourette. Let Me Always Love You en Down For Me waren beiden pareltjes waarbij de eerste echte lowprofile indierock knuffelde in de stijl van Rahill en het tweede was poppy r&b met grote hitgevoeligheid. Het valt op dat haar nummers op plaat afgekorte slangterminologie hebben en op de setlist gewoon voluit geschreven werden. M&M’s For Breakfast was een nieuw hoogtepunt. Het nummer zette in als crooner en ontketende plots een pompende r&b groove zoals Little Mix het al mooi heeft voorgetoond in Wasabi. Koppel deze groove aan een zuiderse zanglijn en sensuele dans en laat Naïka dan in het tweede deel flink hoog zingen en we zitten met een absolute topper.
Deel drie van de set haalde het tempo van de songs naar beneden maar gelukkig het tempo niet uit de set want Claustrophobic is een geweldige ballad. ‘I’ve got all my options open but still stay claustrophobic”. African Sun bood haar de kans in het Haïtiaans te zingen, weliswaar met Engels gecombineerd. Het is ook een hommage aan Haïti. Naughty Girl was breed georchestreerde zuiderse lekkernij op zijn Hindi Zahra’s. Het meeste van de songs stond op tape maar de live drums en de live gitaar zorgden voor rijke lagen instrumentatie. Ma Chérie werd aan de koppeltjes in de zaal opgedragen maar het was het verhaal erna dat met alle aandacht ging lopen.
Naïka vertelde over haar grootoom uit Haïti die ze nooit ontmoette maar waarvan ze het ongelooflijke verhaal hoorde dat die eens op zijn gezicht was gevallen en daardoor met tandgebrek kampte. Hij was zot van muziek en floot liedjes door zijn tanden of wat er van overbleef heen. Dat zorgde voor een heel opmerkelijk geluid. Lang na zijn dood vonden familieleden in Haïtie een vinylplaat die hij had opgenomen met zijn gefloten liedjes. Ze kon die plaat bemachtigen en samplede een deel ervan als intro voor het nummer dat zijn naam draagt. For Gerard opende derhalve als een early blues opname uit de jaren ’30 dat ook weer rijkelijk verfraaid werd met veel drums en tot een leuke song ontpopte.
De ultieme finale zorgde voor een geweldige apotheose. 1+1 liet de Caraïben door de kieren van de gesloten deur waaien en was gewoon een onweerstaanbare popparel met een tekst die clichématig lijkt maar bij Naïka volledig geloofwaardig klonk: “you’re the water of my life, you’re the essence of my tribe. I know that one plus one is three with you”. En dan weer de typische Naïka-humor met de verrassende zin ‘I love you like you love Liverpool, the way you call me, “mon amour”!’
De Rotonde ging collectief aan het armzwaaien en dan moest prijsbeest Sauce nog komen. Dit nummer is gewoon briljant, zowel qua ritmes, grooves en teksten. Pompende r&b met de heel pikante en bedwelmend gezongen ‘Who brought the sauce? (I brought the sauce). Who made the sauce? (I made the sauce). What’s in the sauce? (I am the sauce)’ waarbij Naïka de tekst tussen haakjes voor haar rekening nam en het optreden met opgestoken arm afsloot met de woorden I AM THE SAUCE.
We kregen één bisnummer en het werd een grandioos moment. Shane Jonas kwam met trompet het podium op, de rest van de LowDowners volgde en La Naïka vervoegde de bonte bende als laatste voor een big band versie van het daarnet gespeelde 1+1. Even terugspoelen naar de passage over de geheime gast op het balkon. Waarom Stromae daar zat? We lazen in een interview met Naïka dat ze dol is op samenwerkingen met andere artiesten en dat er 2 namen bovenaan haar lijstje staan, Stromae en Beyoncé. Het kan dus geen toeval zijn dat hij daar zat. Als ze nu nog geen ster is, dan kan ze dat één samenwerking later doodleuk wel al zijn.
Er waren na afloop al veel sterallures merkbaar. De vinylplaten aan de merchtafel waren vóórgesigneerd en een klein half uurtje na de show mocht een schare fans met VIP-badges terug de zaal in onder begeleiding voor een meet & greet. Wie weet was het gewoon een rondleiding in de Rotonde…. Samenvattend waren we best fel onder de indruk. Naïka heeft alles, ze is oogverblindend op een podium, zingt als een engelenkoor en windt iedereen om haar vingers. Ondanks de uiterlijke pracht heeft ze een echt geloofwaardig verhaal te vertellen en de songs gaan ergens over, met veel aandacht voor diepgang en humor. Maar wat wil je dan ook, ze is de saus.
LOWDOWN BRASS BAND – website – instagram
NAÏKA – website – instagram – facebook
