Terrasjesfans zullen in het centrum van Gent wel raar hebben opgekeken toen ze horden muziekfans in zwarte t-shirts richting VierNulVier zagen oprukken. Blackmetal fans van allerlei leeftijden verzamelden inderdaad in de concertzaal voor de komst van een 39-jarige Deense actrice, fotomodel en muzikante. Amalie Bruun richtte 10 jaar geleden haar solo-project Myrkur op nadat haar band Ex-Cops op non-actief werd gezet. Voordien had ze onder eigen naam al ep’s uitgebracht. Het duurde tot een paar maand na de release van de zelfgetitelde ep Myrkur vooraleer Bruun bekendmaakte dat zij de bezieler was van Myrkur. Amalie kwam in Gent langs voor de derde passage in haar Europese tour om de in oktober uitgebrachte derde langspeler Spine voor te stellen. Ze bracht een Zweedse blackmetalzanger mee als voorprogramma.
Jonathan Hultén is de gitarist van de gothic deathmetal band Tribulation en grafisch ontwerper onder de naam Necromantic Art. Zijn eerste soloplaat onder zijn naam, Chants From Another Place, is al bijna vier jaar oud maar niettemin kwam hij indruk maken met zijn solo-inspanning en teksten over zelfreflectie. Als het zijn fabelachtige stem al niet was, dan waren het alvast zeker zijn performance skills die opzien baarden. Hij kwam het podium op in een vreemdsoortige setting die wat weg had van een verwilderd met planten overgroeid kerkhof met veel kleur en hijzelf zag er uit als een mimespeler die in een heks was veranderd. Blijkbaar heb je nu voor alles flightcases want hij posteerde vooraan op het podium een opengeklapte schattige mini flightcase waarin brandende wierookstaafjes hun geur verspreidden.
Zijn statief was verbonden met een resem effectenpedalen waarmee hij zijn stem aanstuurde of in een echo of een loop stuurde, wat de dramatiek nog verhoogde. De schaarse electro bediende hij met een mengpaneeltje maar het was vooral zijn stem die als zowat enig instrument dienst deed, op een paar rustige akoestische gitaaraanslagen na. Na het optreden vroegen we hem naar het taaltje waarin hij zong. Het antwoord was eerder pijnlijk. “It actually was English, but I have to work on it. I focus too much on the pitch instead of a proper articulation”. Omdat we de tekst niet verstonden was het boeiendste voorbij na een kwartier en dat was jammer want we waren erg gecharmeerd door zijn unieke podiumprestatie en uitstekende zang.
Even zwaar op de hand zou het worden bij Myrukur. De bandnaam is overigens Deens voor duisternis. Sfeervolle belichting maar een al even ijzingwekkend donkere setting tekende zich af tijdens de lugubere intro voor opener Bålfærd, wat ook het recente Spine opende. Drummer en gitarist speelden grotendeels in de donkere diepten van de krochten die Amalie Bruun had uitgetekend. Een optreden lang lag de focus – en dat leek maar logisch – op haar en haar even bevallige pianiste/bassiste Maja Shining. Ze is frontvrouw bij de Deense hardrockband Forever Still.
Bruun zelf kwam het podium opgestapt in beheerste kadans, getooid in een lang gewaad en haar oogkassen zwartgeblakerd. Ze nam plaats op een prachtige ondergrond. Het was een tapijt dat door de belichting net leek op een kiezelpadje langswaar de plantentuin zich een weg baande over het podium. Af en toe nam ze een wandeling doorheen haar tuin bij ingevallen duisternis om uit te komen aan haar piano.
De helft van het optreden was aan de nieuwe plaat gewijd, zonder wijwater weliswaar. Die plaat werd bijna integraal gespeeld. Like Humans dreef op metalgitaren en legde meteen de ultieme reden bloot waarom Myrkur een fabelachtig mooi optreden speelde. Amalie liet zich vocaal ondersteunen door Maja die een even begenadigde zangeres bleek te zijn. Het gevolg liet zich raden. Bloedstollend mooie harmonieën brachten de fans in de zevende hemel en de zware gitaren voelden eerder aan als een warm dekentje en niemand voelde de drang opborrelen om te headbangen.
Amalie loste om de paar jaar een nieuw album en telkens werden we verrast. Mareridt kwam uit in 2017 en was een nachtmerrie vol blackmetalsongs met grunts en screams. In 2020 was er Folkesange dat – de naam zegt het al – grossierde in traditioneel Scandinavische folksongs en er was van blackmetal geen spoor meer.
Spine werd een oefening die de blackmetal opnieuw op de voorgrond deed treden, weliswaar zonder de grunts. Het is hier dat de rol van Maja van belang is. De zanglijnen klonken nu buitenaards mooi in een soort canon waardoor de metalsongs episch klonken en hoop leken te schenken in donkere tijden. Mothlike begon met een solo zingende Amalie waarna Maja inviel toen de synths gierden. Het is één van de vele songs met een perfecte melodie die steeds maar leek aan te zwellen. Het middenstuk met de onmiskenbaar meedogenloze metalsound was al een aanzet voor wat zou volgen.
Eerst werd het ijzingwekkend stil in de zaal en iedereen luisterde ademloos naar de piano-intro van My Blood Is Gold en de zinsnede “all is fair in love and war”. Zonder overdrijven kunnen we stellen dat dit op één been het Songfestival kan winnen. Bijzonder dramatische strofes met op plaat door viool en hier door piano gestuurde klanken, deden iedereen wegdromen en dan kwam de samenzang voor pure ontreddering zorgen in het refrein.
We keken rond ons en zagen een unieke mix van gelukzaligheid en diepe ontroering op ieders lippen. Het titelnummer Spine sloeg dan weer de brug naar de volkszangplaat waarbij de typische folk werd aangevuld met hardere passages. Opmerkelijk hoe de setlist was opgebouwd op een manier dat de nummers over de lengte van het optreden mooi bij elkaar pasten en de kleine nuances in de textuur van de songs elk nummer deden excelleren en emotioneel ontsporen. “The one I love the most, in the waters. Our sons and daughters.” klonk zowat als een nationaal volkslied.
Hoog tijd dan voor Amalie om haar metalgitaar te omgorden en voor Maja om vooraan in slagorde post te vatten voor een ziedende versie van Valkyriernes Sang. Dit is een nummer dat de Walkuren, strijdgodinnen uit de Noordse mythologie, bezingt. Initieel stroopten ze de slagvelden af op de rug van hellehonden om uiteindelijk in de overlevering te evolueren van lelijke heksen naar schone maagden. Het waren modellen met mooie harnassen en speren en zaten op paarden met vleugels.
Ook het nummer zelf gaf het optreden vleugels. Amalie en Maja leken wel de strijd aan te gaan, gewapend met grof gitaargeweld, hoewel de drummer hier ook maniakaal tekeer ging. Als je het podium inneemt met twee zangeressen die bijna zo hoog uithalen als Anna Von Hausswollf dan kan geen dubbele gitaarmuur hier een antwoord op bieden. De metalinjectie na de break en de hoge ‘belts’ van Amalie maakten indruk. Het was de aanzet voor een blackmetal-strook met oudere songs van vooral Mareridt. Zo kwam de tandem The Serpent / Crown langs met een typisch logge sludge sound en een stempatroon dat eerder deed denken aan Laura-Mary Carter en Chelsea Wolfe. Nummers die nog steeds stonden als een huis. Dat kon ook gezegd worden over de laatste nummers van Spine. Blazing Sky was minder donker dan de Mareridt-saga maar niettemin overheerlijke metal.
Een nieuw hoogtepunt was echter een persoonlijk favorietje genaamd Devil In The Detail. Dit nummer schreeuwt gewoon om een samenwerking tussen Amalie en Lana Del Rey. Dat de naar Lana verwijzende tweede stem van Maja kwam is geen toeval want Shining heeft Video Games immers al gecovered. Als My Blood Is Gold goud wint op het Songfestival dan mag Devil In The Detail een grammy winnen. De woeste eruptie aan het eind met de uitdovende gitaarfeedback legde het niveau van dit concert nog een dimensie hoger. En dan werd het optreden beslecht met een fenomenaal folk-luik. Sire, er zijn geen dimensies meer over! Er hingen wel nog bladeren aan de Yggdrasil. Dat is de levensboom en kennisboom, het symbool van de eindeloos vertakte vorm van dat wat is. Leaves Of Yggdrasil was een bloedstollend mooie duo-zang met duo-piano. Van dezelfde plaat werd Tor I Helheim de wel erg rustige afsluiter.
Een uitzinnige concertzaal wilde meer en kreeg meer. Ulvinde was de blackmetal-apotheose waarbij het dramatische van Sigur Ròs vermengd werd met het epische van Anna Von Hausswolff en de grunts door nog steviger gitaren vervangen werden. Het kan toch geen toeval zijn dat we bij het schrijven van deze review verrast werden door een hevig onweer met bakken regen en een tiental spectaculaire bliksemschichten? De Scandinavische goden lezen mee. De ultieme afsluiter was het zeldzame Death Of Days. Zeldzaam omdat het slechts de zevende keer was dat het nummer live werd gespeeld. Het is nochtans zeven jaar oud maar werd dus opgespaard om de ruggengraat in 2024 mee vorm te geven.
Myrkur maakte een abrupt einde aan een zomerse lentedag en de regen daalde neer over Gent. Myrkur was – en dat is Amalie altijd – onweerstaanbaar mooi en de toevoeging van Maja bleek een schot in de gothische roos want ‘their blood is gold’.
JONATHAN HULTÉN: instagram – facebook
MYRKUR: website – instagram – facebook
