Foto’s: Hans Vermeulen
We mogen eens een beetje chauvinistisch zijn want het Dunk!Festival is toch wel een toonaangevend postrock festival in Europa. Misschien wel het strafste postrock festival dat er bestaat. Ook dit jaar heeft het festival heel wat topnamen en boeiende nieuwkomers uit binnen- en buitenland weten te strikken. Het resultaat is een heel gevarieerde line-up. Met hoge verwachtingen trokken we donderdag (de openingsdag) richting Gent om ons volledig onder te dompelen in de postrock wereld.
De dag begon stevig met het Chileense trio La Bestia de Gevaudan dat een combinatie bracht van sludge, postmetal, shoegaze en postrock en die dit jaar hun tweede langspeler uitbrachten. Zanger, brulboei en gitarist Diego Yañez Aguillera vermelde dat ze drie dagen bijna niet geslapen hadden maar er enorm veel zin in hadden. Dat merkten we dan ook aan zijn geschreeuw tijdens het openingsnummer. Het trio etaleerde een geluid vol power waarbij af en toe een stevige shoegaze muur werd op getrokken. In de rustige stukken declameerde Diego de teksten waardoor alles mooi in balans bleef. Het trio trok het festival perfect op gang met een weinig subtiele en stevige set.
Vervolgens trokken we naar de Domzaal waar het Oostenrijkse duo le_mol al klaarstond. Deze kerels uit Wenen noemen zichzelf een “loop orchestra” en brengen al muziek uit sinds 2011. Sebastian Götzendorfer nam de drums voor zijn rekening terwijl Raimund Schlager verantwoordelijk was voor de gitaar-, keyboards, samplerpartijen terwijl hij af en toe ook met een grote lading effectpedalen speelde. Achter het duo werden prachtige animaties geprojecteerd die synchroon liepen met de muziek. De animaties waren van de hand van Claudia Virginia Dimoiu, die wordt aanzien als derde bandlid aangezien daar de beelden echt wel bij de muziek horen. Le_Mol maakt een avontuurlijke combinatie van postrock, elektronica en shoegaze met veel diepgang. Het laatste nummer van de set droeg het trio op aan de net overleden producer Steve Albini, iemand die een grote invloed uitoefende op de band.
In de grote zaal was het de beurt aan het Brusselse psychedelische doom en blackmetal gezelschap Wolvennest dat vorig jaar het album The Dark Path To The Light uitbracht. Het is ondertussen al de vijfde langspeler van dit bijzondere zestal. Tijdens het optreden hing de geur van wierook in de zaal. Die paste helemaal bij de donkere sound van Wolvennest die super luid speelden. De stem van zangeres Shazzula kwam de eerste nummers dan ook een nauwelijks uit boven het geluid van de band. Gelukkig werd het volume uiteindelijk aangepast waardoor we een knap en indrukwekkend geheel kregen. Het publiek knikte of headbangde goedkeurend met elk nummer mee. Wij hoorden veel gothic invloeden die deden denken aan The Fields Of Nephilim. Zeker met de occulte knipoog en duistere video’s was de vergelijking nooit ver weg.
Aansluitend trokken we naar de theaterzaal naar The Ivonne Van Cleef Orquesta. Dit “orkest” bestaat uit muzikanten uit Argentinië en Frankrijk en brengt instrumentale postrock met elementen uit psychedelica, woestijnblues en donkere ambient. Het vijfkoppig orkest leek een soundtrack te maken voor een ingebeelde mysterieuze film van David Lynch. De strakke ritmesectie, vreemde soundscapes, gitaar en trompet brachten een aanstekelijk geheel waarbij af en toe een vleug psychedelische postrock om de hoek kwam kijken. Tegelijk klonken de nummers super groovy wat het heel uniek maakte.
Nog meer instrumentale postrock kregen we van Din Of Celestial Birds uit de U.K. Deze vrij jonge band bracht vorig jaar hun debuut The Night Is For Dreamers uit die veel aandacht kreeg. Dat merkten we ook toen we in de Balzaal aankwamen die zo goed als vol stond. De energie van het vijftal spatte er dan ook vanaf. Alle nummers kwamen krachtig binnen al was er ook veel plaats voor subtiliteit en variatie terwijl alles super strak klonk. Door het perfecte samenspel klonk hun geluid overweldigend.
Dit jaar viert de Chinese postrock band Wang Wen hun 25ste verjaardag. De band mocht dan ook niet ontbreken in de line-up van Dunk!Festival. Het is vijf jaar geleden dat de Chinezen naar Europa kwamen er ze hadden er veel zin in. Helaas moesten ze hun tweede gitarist in China achterlaten omdat hij blijkbaar niet over de grens mocht, al merkten we totaal niet dat er een bandlid ontbrak. Wang Wen streeft naar perfectie en dat merkten we aan alles, de live set in Gent klonk zo mooi en intens als op de studioplaten. Daar komt nog bij dat ze binnen het postrock genre spelen met afwisseling door het gebruik van trompet, sousafoon, xylofoon, extra percussie en twee keyboardspelers die er af en toe wat kraut invloeden ingooien.
Terug naar de Domzaal voor Ulmus dat eigenlijk een soloproject is van de Spaanse multimuzikant Xavi Forné. Tien jaar geleden had hij nog last van pleinvrees waardoor hij in een soort van vrijwillige lockdown ging en zijn eerste ep opnam met zijn smartphone. Zijn muziek sloeg aan en hij betrok zijn muzikale vrienden bassist Elias Egido en gitarist Eugeni Pulido bij het project. In april verscheen hun debuutplaat Light/darkness die het trio nu voor het eerst live brengt in Europa. De sound van Ulmus kan omschreven worden als neo-folk of dark-folk. Forné gebruikt af en toe effecten op zijn akoestische gitaar die voor een drone effecten zorgen. Zijn kompanen vullen subtiel aan. Het trio bracht een bloedmooie set vol depressieve pareltjes. Het publiek luisterde stil en aandachtig. Na al die stevige gitaren was de set van Ulmus een prachtig rustpunt.
Dunk! probeert al jaren de Zuid-Koreaanse postrock iconen van Jambinai te pakken te krijgen en dit jaar is dat eindelijk gelukt. Drie jaar geleden stond deze band al ingepland voor Dunk! maar toen was er corona… Jambinai mixt postrock met postmetal en gebruikt door ook traditionele Zuid-Koreaanse volksinstrumenten bij. De set werd geopend door Eunyong Sim die met veel overtuiging en power de geomungo bespeelde, een instrument dat een heel uniek geluid voortbrengt dat mede de sound van de band bepaald. Toen Bomi Kum met haar haegum (soort viool) inviel samen met de rest van de band, kregen we iets magisch. We werden meegesleept in een intense vurige set waarbij Lee II-woo met veel overgave zijn tekst uitschreeuwde terwijl Kum en Sim met hun backings voor wat subtiliteit zorgden met de mooie samenzang. Het geheel klonk intens en krachtig ook al speelde de band zittend. Van ons mocht de set van Jambinai nog veel langer duren op een festival is daar geen tijd voor.
Terug naar de theaterzaal voor het nieuwe project van Jason Köhnen, de vader van de “darkjazz”. Met The Lovecraft Sextet combineert hij synthklanken uit de jaren ’80, saxsolo’s, operazang en hardcore screams… Vorig jaar bracht dit “orkest” het boeiende horror audioboek The Horror Cosmic uit. We waren dan ook benieuwd naar wat ze in Gent gingen brengen. Köhen haalde uit zijn synths vaak het typische orgeltje uit jaren ’70 en ’80 griezelfilms naar boven, hij wisselde dat af met klanken die weggelopen leken uit de soundtracks van John Carpenter. De ritmesectie en de saxofonist voegden een jazzy laagje toe dat meestal uitmondde in freaky free jazz. Wij dachten dat het gezelschap ook een soort van horrorfilm liet zien, maar dat was niet het geval. Eerst toonden ze animaties die erg leken op de kunstwerken van HR Giger. Vervolgens toonden ze stukken uit een horrorfilm uit de jaren ’70 die er eerder lachwekkend uitzagen eerder dan boeiend. Het was best een bijzondere combinatie die echter geen uur kon blijven boeien.
Met Emma Ruth Rundle had het festival voor een rustige afsluiter gezorgd. Rundle maakte vroeger deel uit van The Nocturnes, Red Sparowes en Marriages. Haar solo werk varieert van doommetal tot darkwave, drone en noise tot mooie, ingetogen dark folk. Dit jaar viert ze de tiende verjaardag van het prachtige album Some Heavy Ocean dat ze onder andere in augustus in het OLT Rivierenhof komt spelen. Wat ze in petto had voor het Dunk!Festival wisten we niet. Vorig jaar had Rundle een soort van inzinking waardoor ze dacht dat ze nooit meer op een podium kon staan of muziek kon maken. Gelukkig heeft ze die inzinking overwonnen. Haar optreden in Gent was het eerste sinds augustus vorig jaar. Bij Emma’s opkomst riep iemand uit het publiek: Slayer, waarop ze met een knipoog reageerde dat ze een set vol covers van Slayer in gedachte had voor deze avond maar door deze reactie werd dat idee opgeborgen, ze gaf ook toe dat ze eigenlijk geen songs van Slayer kon spelen. Maar dat was echt niet erg, we kregen een set uit twee delen, eerst met songs van haar recentste plaat Engine Of Hell op piano en akoestische gitaar. Daarna stond ze recht en pakte ze haar andere gitaar met stalen snaren die het geluid van de nummers een edgy kantje gaven. Daarmee bracht ze songs uit Marked For Death, On Dark Horses en Some Heavy Ocean in een akoestische versie, iets wat ze al heel lang niet meer had gedaan maar het klonk fantastisch.
Het was een dag vol hoogtepunten en veel afwisseling. Dunk! Festival mag tevreden terugblikken op de heerlijke openingsdag en een geweldige organisatie.
Dunk!Festival: Facebook – Instagram
La Bestia de Gevaudan: Facebook – Instagram
Le_Mol: Facebook – Instagram
Wolvennest: Facebook – Instagram
The Van Cleef Orquesta: Facebook – Instagram
Din Of Celestial Birds: Facebook – Instagram
Wang Wen: Facebook – Instagram
Ulmus: Facebook – Instagram
Jambinai: Facebook – Instagram
The Lovecraft Sextet: Facebook
Emma Ruth Rundle: Facebook – Instagram
