Een betoverende wereld van sonische verkenning en cinematografische soundscapes, een lekkere groovy song met ingehouden funk, in de lijn van Talking Heads.
Loeiharde elektropunk, denk aan Atari Sound System, denk aan iets, denk aan tijden waarin de welvaart weg was gaan waaien. Zo rond de jaren tachtig. Subtiele gitaarakkoorden en een gedreven Dylaneske countrysong. Dit is allemaal te horen deze week in onze Luminous Belge. Artiesten van dienst zijn Elefan, Galan Galan, Momoyo, N.E.L. & J.P. en Equinox, The Peacekeeper.
Het Brusselse duo Elefan deelt hun nieuwste single Ground, in aanloop naar de ep Notes die later deze maand zal verschijnen.
Elefan zijn bassist/ toetsenist Brieuc en pianist/ componist Lionel. Samen hebben ze een uniek geluid gecreëerd door elementen van neo-klassieke en elektronische muziek te combineren, wat resulteert in betoverende en cinematografische tracks. Hun muziek wordt gekenmerkt door complexe synthtexturen, weelderige orkestrale arrangementen en meeslepende melodieën die luisteraars uitnodigen om zich volledig onder te dompelen in de muziek.
En ook in de nieuwste single Ground worden we meegesleept in een betoverende wereld van sonische verkenning en cinematografische soundscapes, die ons meenemen op een intrigerende muzikale reis.
Eind januari kregen we de eerste single van het Brussels/Gents gezelschap Galan Galan in onze mailbox. De band gaf niet meer informatie over zichzelf of over hun muziek maar Illusions Perdues was wel een straffe debuutsingle met een boeiende mix van dromerige lo-fi, jazz en een beetje Talk Talk om het geheel af te maken.
Met opvolger Foregone Roses gaat het zestal een volledige andere weg op.
Zelf kondigen ze het nummer aan als een grungy hiphop single, maar zelf horen we vooral een lekkere groovy song met ingehouden funk, in de lijn van Talking Heads. Als het nummer over halfweg is, verandert de vibe volledig en krijgen we eerder sfeervolle jazzy postrock. Het klinkt allemaal heel lekker en na een beluistering zijn we al serieus verslaafd.
We kijken nu al uit naar wat deze bende de volgende keer voor ons in petto heeft. Ze hebben ons met deze nieuwe track, net zoals met de vorige, weer volledig ingepakt.
Ze gaan het maken, die twee. Maar wat maken ze? Loeiharde elektropunk, denk aan Atari Sound System, denk aan iets, denk aan tijden waarin de welvaart weg was gaan waaien. Zo rond de jaren tachtig.
Huidhonger is hun tweede en doet wat denken aan de eerste van Rammstein. Maar dan sneller, directer, nog een pijl in het hart van een vastgebonden heilige erbij. Die later zalig zou verklaard worden. Dus alles komt, zoals in soaps, allemaal goed.
Komt dit ooit goed? Aan toegankelijke optredens te zien best wel. Ze spelen binnenkort overal en jij niet maar zij dan weer wel op 31 maart in Café Café, Hasselt en op Verzenderkesdag in De Kelk in Brugge en – er worden hier grenzen overschreden, landen binnengevallen – in De Bunker van het Nederlandse Gemert en we gaan er hier geen opsomming van maken, check hun site. We hebben wel wat anders te doen. Zoals: vergelijkingen met dingen van vroeger (Anne Clark) te ontwijken. Zoals: dichteres Nel Mertens haar stem en teksten delen. Ooit zal ze krijsen, rijper en ouder. Zoals: je geen fuck aantrekken. Zoals: luisteren naar dit.
Na hun naamloze debuutep uit 2020 bracht momoyo vorig jaar het prachtige debuutalbum Gaps In Time uit. Daarop smelt het vijftal nachtelijke beats samen met vintage synths, bezwerende strijkers en de warme stem van Frie Mechele. Veins kreeg zonet een nieuwe, ingetogen bewerking.
Het nummer ontstond aan de oevers van het Duitse Edersee, waar je over de gebarsten ondergrond van de ene oever naar de andere kon wandelen. Bootjes lagen gebonden aan de bijbehorende aanlegsteiger, op de bodem van het opgedroogde meer. Het is dan ook een Tristan en Isolde verhaal geworden in tijden van klimaatopwarming: met het water droogt het verlangen op.
De originele versie was vooral gebouwd rond synths, op de nieuwe versie blijven die synths op de achtergrond en vullen ze Frie eerder subtiel aan. Jonas Bruyneel bouwt het nummer vooral op rond subtiele gitaarakkoorden. Op die manier klinkt het allemaal een stuk puurder en intenser, zeker wanneer Esther Coorevits het geheel op gevoelige wijze aanvult met haar viool.
Een schitterende bewerking dus van een prachtnummer dat nu nog dieper gaat waardoor de boodschap nog beter binnen komt: laat het ons behapbaar houden, voor alles opdroogt en verkruimelt…
In 2009 debuteerde Wouter Buyst onder de naam Equinox, The Peacekeeper met het wondermooie album We Could Wake Each Other Up waarop dertien pure singer-songwriter parels staan met folk en country invloeden waar we ook wat Eels in hoorden. Vier jaar later verscheen Birdsongs On The Waste Land waarin Buyst dezelfde weg opgaat en weer straffe songs uit zijn hoed toverde. Daarna trok Wouter naar La Palma om te werken in een vluchtelingencentrum. Na tien jaar is hij nu terug met nieuw werk.
Eind september verschijnt het derde Equinox, The Peacekeeper-album Make Amends dat Wouter heeft ingeblikt met Pascal Deweze die de opname en de mix voor zijn rekening nam.
The Urge To Kill is de eerste single uit die plaat. Het is een anti-ode aan Buysts travelling partner Bill, waarmee hij de halve aardbol afreisde. Op zijn vorige album kreeg Bill nog een ode onder de naam Bill’s Song, maar op de laatste roadtrip langs de Amerikaanse Westkust irriteerde diezelfde persoon hem behoorlijk. Vandaar dus een haat/liefde nummer, dat bij uitbreiding ook gewoon over het eigen ego zou kunnen gaan.
The Urge To Kill begint als een gedreven Dylaneske countrysong, maar in de laatste minuut valt het tempo wat terug en krijgt het aanstekelijke lied een New Orleans straatmuziekkantje. Nog nooit kregen we zo’n catchy anti-ode die zo zoet klonk.
Veel luisterplezier!
