Bandnamen zijn een beetje als hits van Niels Destadsbader: je moet er niet altijd veel achter zoeken. Dat geldt zeker voor SPOOK, een bandnaam die heel wat associaties oproept maar eigenlijk puur toevallig tot stand kwam.
Filip Wauters (BackBack, Het Zesde Metaal), Nicolas Rombouts (Dez Mona, Zita Swoon) en Simon Segers (De Beren Gieren) begonnen de band onder impuls van Wauters toen die in 2019 een ‘wild card’ kreeg van het Gentse Citadelic festival. Al tijdens de eerste repetitie werd snel duidelijk welke richting SPOOK uit wilde gaan. Het werd die van de ‘postwestern’. Country muziek voor niet-country liefhebbers. Americana voor de vrije ziel. Pedal steel gecenterde psychedelica met een lichte afdronk van gedroogde paddo’s.
Neem nu opener Fire; een spannend epos vol verrassende wendingen, met een pedal steel die twijfelt tussen uithalen en inhouden, Segers die zichzelf nauwelijks kan bedwingen op de drums en een bas die eerst nog mooi in de pas loopt om daarna stevig tegen de haren te wrijven. Een barre tocht door woestijnlandschappen die even stilhoudt bij Area 51 om wat later terug de luwte op te zoeken en te eindigen waar het verhaal 13 minuten eerder begon. Machtig!
Iets klassieker klinkt Pink dat heel vaag wat heeft van wat SUMI deed op hun eerste album. Het meeste ‘out there’ klinkt ongetwijfeld 1-1,5 dat door zijn spookachtige klankpalet ook het dichts aansluit bij de bandnaam. Een nummer dat het moet hebben van stemming eerder dan van verhaal.
Black Tape is opgebouwd rond bezwerend slagwerk dat al snel wordt vervoegd door al even bezwerend snaargepukkeld waar een stevig opzettende woestijnwind overheen waait. Een nummer dat live best wel eens potten zou kunnen breken.
Rommelmarkt is het meest experimentele nummer van de plaat. Het roept associaties op met chaotische stadstaferelen, overvolle straten, fietsers en voetgangers die zich, op gevaar van eigen leven, een weg proberen banen tussen het verkeer. Al kan je je er, gemakshalve, ook een drukke rommelmarkt bij voorstellen natuurlijk.
Afsluiten doet SPOOK met gevoel voor drama in SteelGIO. Wat het nummer – tegenover opener Fire – inboet aan epiek wint het aan een gevoel van ongeremde vrijheid en ingehouden spanning. Wanneer de band zich halverwege het nummer terugtrekt voel je de impliciete dreiging die evenwel nooit leidt tot een explosie. Een beetje zoals tantrische seks maar dan op een pedal steel.
Vrijheid door improvisatie en fun, daar draait het om bij SPOOK. Drie mannen van stand verenigd in een muzikaal vehikel waar de zin voor avontuur en vrijheid vanaf spat. En wij kunnen daar gewoon om het even wanneer naar luisteren, gelukzakken die we zijn!
