Als je vanavond naar de Museumzaal van de Botanique in Brussel was afgezakt om met een opgewekt en vrolijk gevoel de zaal te verlaten, dan was je eraan voor de moeite. Kwam je echter voor dreunende beats die zo konden dienen als soundtrack voor één of andere nihilistische film, dan was je op het concert van The Soft Moon net wél op het juiste adres.
Deze band is oorspronkelijk gestart in Oakland, Californië, maar heeft zeker niet de ambitie om de zo typische zuiderse beachy klanken te exporteren vanuit de Golden State. De exacte sound die ze brengen is echter moeilijk in één vakje thuis te brengen, maar je kan er elementen in terugvinden van dark wave, post en synthpunk en zelfs hier en daar een snuifje noise en psychedelica. Niet echt de muziek dus om op een zomerse BBQ in de tuin te spelen. Misschien ook net daarom dat hij momenteel sinds een jaar resideert in het koelere maar hippe Berlijn.
Enige vaste man, en tevens oprichter van The Soft Moon, is producer, singer-songwriter, synth- en gitaarman Luis Vasquez die met het project is gestart in 2009. Vasquez heeft nooit de ambitie gehad om de grote massa te bereiken of te “pleasen”. Het artistieke stond steeds op het voorplan, maar progressief is deze man er wel in geslaagd om dé revelatie te worden binnen de donkere en moody muziek.
Na het uitbrengen van 2 singles (“Breathe The Fire” en “Parallels”) bracht Vasquez in 2010 een self-titled debuutalbum uit die in de pers ook zeer terecht behoorlijke goede recensies kreeg. In 2012 volgde “Zeros” als tweede album en op 30 maart jongstleden volgde het tot nog toe meest introspectieve en emotionele album “Deeper” dat hij in alle rust maakte in Venetië in een samenwerking met Maurizio Baggio. Tussendoor werden nog een aantal EP’s uitgebracht en zelfs een samenwerking in 2012 met John Foxx was aan de orde.
Live laat Luis Vasquez zich bijstaan door een wisselende formatie die de begeleiding van drums en basgitaar voor hun rekening nemen.
Een vaste waarde in zowel de platen als de live optredens van The Soft Moon zijn de erg typerende zware basgitaar voorzien van zeer veel choruseffect, mechanische drums, klagende synthesizergeluiden en vaak griezelig aanvoelende gitaarklanken die zich als een oorworm in je geheugen planten. Giet daar nog een sausje over van galm, en zang die varieert tussen zwaar paranoïde gevoelens en een intens diepe kwaadheid, en je weet wat je kan verwachten bij deze band.
Verwijzingen voor bepaalde nummers naar Depeche Mode, NIN en gelijkgezinden worden in de pers vaak aangehaald, maar mij persoonlijk laat The Soft Moon (en dan vooral de tracks uit de eerste 2 albums) me vaag aan bepaalde nummers denken van Joy Division en het eerste album van New Order (“Movement”). Zelfs de begindagen van The Cure zijn nooit veraf. In elk geval is het gevoel van nihilisme en dreiging alom troef.
Diezelfde sfeer was ook weer terug te vinden tijdens het concert op Les Nuits Botanique, versie 2015, en dat kon de relatief beperkte maar erg enthousiaste groep aanwezigen duidelijk wel bekoren.
Het concert bestond uit een soort van “best off”, en nummers uit de 3 albums kwamen in een haast evenredige verdeling aan bod. Titels als “Dead Love”, “Sewer Sickness” en “Die Life” doen op zich misschien sommigen een beetje wanhopen, maar de sfeer zat er wel al gauw in.
Luis Vasquez is een frontman die eerder klein is van gestalte, maar wat kan die man zijn ziel in zang en muziek overbrengen! Al vanaf het eerste nummer “Black” voelde je een niet nader te bepalen dreiging zich meester nemen van de zaal. De kenmerkende donkere synthesizerklanken en de dreunende begeleiding van bas en drum waren daaraan zeker niet vreemd. Tijdens dit nummer was het aanwezige publiek aanvankelijk nog wat afwachtend en voorzichtig in zijn bewegingen, maar bij het tweede nummer “Alive” van de EP “Total Decay” begonnen de eerste mensen zich toch schoorvoetend in beweging te zetten. En tegen de tijd van het vijfde nummer “Far” (één van de nieuwere tracks uit “Deeper”), en vooral bij topper “Circles” uit het eerste album stonden nog maar weinig toeschouwers stil. De bekende postpunkklanken die door Luis in een origineel en aardedonker jasje werden gestoken (maar zeer aanstekelijk werden gebracht) deden de aanwezigen ten volle genieten. Vrolijk werd je er niet van, maar een moeilijk te beschrijven, doch bekend aangenaam gevoel had zich intussen meester van je gemaakt.
Heel atypisch voor deze muziek, maar aan de andere kant dan toch weer heel erg passend, was het galmende „surfy” gitaargeluidje dat Vasquez in bepaalde nummers hanteerde, alsook het gebruik van percussie-elementen zoals bongo’s en maracas die dan kortstondig een soort van “world music- sfeertje” creëerden. Heel even was het dan schijnbaar iets minder donker tot al gauw de drummer via een soort van militaire marsmuziek de drumroffels als een artillerievuur opnieuw op je liet afkomen.
Na een erg behoorlijke set van 14 duistere nummers brachten Vasquez en de zijnen nog 3 bisnummers om dan vervolgens een grote horde van de toeschouwers te zien afstormen richting merchandise-tafel. Een praatje kunnen maken met de 3 bandleden (zoals zo vaak in de Botanique kan) was opnieuw een aangenaam surplus.
Nee, echt vrolijk wordt je niet van The Soft Moon, maar ze brengen wel verdomd goede muziek! Naar mijn bescheiden gevoel zijn ze momenteel bij het beste wat dit genre te bieden heeft.
MT – Luminous Dash
If you came down to the beautiful “Museum Room” at the Botanique Venue in Brussels with the intention on leaving with a bright and lively feeling, you could have been a bit disappointed.
However if you came for the sound of droning beats which could easily serve as the soundtrack for a nihilistic film, then you were on the right spot at the gig of The soft Moon.
This band initially started in Oakland, California, but didn’t have the ambition to export the typical southern beachy tunes from the Golden State. However, defining the exact sound which they bring isn’ t that easy. You simply cannot pinpoint a certain musical style for The Soft Moon, but you can retrieve elements of dark wave, post- and synth punk and even some noise and psychedelica influences. Therefore not really that kind of music to play on the average summery BBQ in the garden. Maybe that could possibly have been one of the reasons for this band to reside for about one year in the somehow colder, but trendy Berlin.
The only permanent member, and also founder of The soft Moon, is producer, singer-songwriter, synth- and guitar man Luis Vasquez who started the project in 2009. Vasquez has never had the ambition to reach large crowds in big venues, nor wanted to “please” with his music. It was simply the art of making music which was much more of his interest. But beware, on this very moment tThe Soft Moon proved to be the latest revelation within dark and moody music.
After releasing 2 singles (“Breathe The Fire” and “Parallels”) Vasquez brought out a self-titled debut album in 2010 which got considerable good reviews in the press. In 2012 “Zeros” followed as his sophomore album and more recently “Deeper”, his most introspective and emotional album until now, was released on March the 30th. The latter was made (almost in complete solitude) near Venice in a coöperation with Maurizio Baggio.
Meanwhile a number of EP’s were released and in 2012 there was even a one time coöperation with John Foxx.
Live, Vasquez is assisted by a drummer and bass player, but the formation changes from time to time.
A constant in both recordings and live performances of The soft Moon is the very typifying heavy bass guitar with lots of chorus, mechanical drums, a wailing synthesizer and eerie guitar tunes which plant themselves as an earworm in your head. Add reverb and some singing that sounds like a mixture off heavy paranoid feelings and an intensely deep anger, and you know what to expect from this band.
In press articles The Soft Moon is often compared to Depeche Mode, NIN and like-minded. To me, they remind me vaguely to certain numbers of Joy Division and “Movement”, New Order’s first album. And even the early Cure is not that far away, particularly when they’re playing tracks from “The Soft Moon” and „Zeros”. Anyway the feeling of nihilism and threat is never far away.
This same atmosphere was present during the concert at Les Nuits Botanique, version 2015, this much to the satisfaction of a relative limited but very enthusiastic crowd.
The show sounded like a “best off” and tracks from all 3 albums were played in a nearly equal ratio. Song titles like “Dead Love”, “Sewer Sickness” and “Die Life” may bring up despair to most people but the atmosphere was soon enough quite enjoyable and comfortable.
Morphologically front man Luis Vasquez is rather small, but the way this man transmits his soul in his songs and music is huge! From the very first number “Black” there was some undefined darkness taking over the venue.
Characteristic dark synthesizer sounds and droning bass and drums were prominent from the very beginning.
Initially the audience was a bit reserved and awaiting, but when they played their second number” Alive” of the EP “Total Decay “ pretty soon the first people started to move carefully.
But by the time of the fifth number “Far” (one of the newer tracks from “Deeper”), and especially during “Circles” from the first album, the crowd was ablazed. Well known post-punk sounds from the past were brought in an original contemporary dark version, much to the peoples delight. This all didn’t make you feel cheerful, but strangely enough the atmosphere was great and pleasant.
Very atypical for this kind of music (but in this case surprisingly enjoyable) was the reverberating „surfy” guitar tune played by Vasquez in certain numbers. Also the brief use of percussion elements such as bongo and maracas created a small but appropriate touch of world music. At those moments the music sounded a bit less dark, but soon enough this was taken over by nearly militaristic drum rolls who sounded like artillery fire.
The Soft Moon gave a considerable set of 14 ominous numbers and 3 encores, soon enough to be followed by large numbers of people running towards the merchandise table. At the same time a chat with Luis Vasquez made this all even more enjoyable.
Attending a gig of The Soft Moon doesn’t make you joyous, but they give you a fantastic show and definitely some great dark music. To my opinion, this band gives us some of the best things what this genre has to offer. To be continued
