Oorspronkelijk stond Heartworms in de Witloofbar van de Botanique geprogrammeerd, maar door de vele lovende woorden en daardoor de ontloken nieuwsgierigheid, werd het concert van de Londenaars verplaatst naar de Rotonde. Pech voor hun stadsgenoten PC World die door externe omstandigheden als support act ingeruild werden door Mai Mai Mai.
Het waarom daarvan – laat staan het nut – begrijpen we niet, want muzikaal is er geen enkel raakvlak tussen beiden te bespeuren. Niet dat dat per se moest, maar algauw werd duidelijk dat de meeste concertbezoekers deze tijd zouden benutten om een drankje te bestellen. Hun ongelijk geven kon je niet, want de experimentele indus-elektronica van Toni Cutrone bleek een te lange en vooral vervelende zit. De man mengt allerlei instrumenten zoals een accordeon, bouzouki of ney met zware elektronische beats waarbij hij naar eigen zeggen de luisteraars uitnodigt om een reis door tijd en ruimte te maken. Voor de meesten werd het eerder staren naar het plafond, want er viel niets te zien, behalve een man gedrapeerd in één of ander badkamerjas die zonder de minste interactie aan wat knopjes stond te draaien. Of industriële klanken dan niet mogen? Natuurlijk wel, maar maak het visueel interessant en wat meer gevarieerd, want meer dan wat achtergrondmuziek werd het niet.
Wel werd het behoorlijk drummen voor Heartworms, want ondanks de uitbreiding van de concertzaal werd ook hier het kaartje met “Uitverkocht” bovengehaald. Heartworms is dan ook een van dé Britse hypes van het moment, zo kreeg hun eerste plaat Glutton For Punishment bij de NME de vijf volle sterren. Volledig van de pot gerukt als je het ons vraagt, maar tegelijkertijd wel een zeer goede lp.
Na een uurtje – langer duurde het optreden niet – kregen we exact hetzelfde gevoel. Een zeer aangenaam tot bij momenten zelfs briljant concert dat wat traag op gang kwam en geregeld door de niet altijd even geloofwaardige theatraliteit zijn schwung verloor. Maar goed, het is een Britse band en de pers aldaar doet het daar al decennialang een beetje op zijn Trumpiaans, grote woorden om daarna op kousenvoeten terug te moeten krabbelen met de vaststelling dat het allemaal net iets te overdreven was. De reden voor de hype ligt ongetwijfeld – naast de briljante stem van frontvrouw Jojo Orme – ook bij sterproducer Dan Carey die achter de knoppen zat voor baanbrekende albums als Schlagenheim van Black Midi of Dogrel van Fontaines D.C. Hij gaf Heartworms een plaatsje op zijn eigen label Speedy Wunderground.
Om klokslag negen uur werd letterlijk de lont aangestoken, net zoals de plaat Glutton For Punishment ook begint. Zoals verwacht werd het optreden, alweer net als de plaat, geopend met Just Ask To Dance. Je zag het niet alleen aan de gitzwarte outfit van Jojo of bij het horen van de donkere (voorgeprogrameerde) synthklanken, maar eigenlijk is Heartworms gewoon gerecycleerde synthwave die netjes balanceert op de verdiensten van de postpunk. Niets mis mee, maar naast de Britse speelsheid horen we er evenveel van Hante of SPECTRA*paris in. Twee acts waarvan de Britse pers waarschijnlijk nog nooit heeft gehoord, steek het dus maar op onze fantasie!
Feit is wel dat Just Ask To Dance een keigoede song is en dat meteen duidelijk werd wat voor een straffe zangeres Jojo wel is. Onmiddellijk na Retributions of an Awful Life, dat uit de eerste ep komt waarmee de Britse zich in haar thuisland op de kaart zette, werd snel duidelijk dat Heartworms in de eerste plaats het project is van Jojo en dat de andere twee niet meer dan een noodzakelijk kwaad zijn. Jojo dartelt over het podium als een ongrijpbare heks een samengetrekking lijkt te zijn van de boze koningin die het leven van Sneeuwwitje zuur maakte en Siouxsie Sioux.
Uit diezelfde ep werd het rustigere Consistent Dedication opgediept, gevolgd door May I Comply. Dat het trio sterk uit de hoek komt, kon je horen met oorwurm Jacked waarin de postpunkgitaren je om de oren vlogen, verpakt in een psychedelisch sausje met Jojo klonk als de droomdochter van Kate Bush en Grace Slick. Bij Mad Catch werden we nog eens herinnerd aan SPECTRA*paris – zoek de naam eens op – om daarna met het overbodige Beat Poem een groot deel van hun geloofwaardigheid te verliezen. Niet dat we een afkeer hebben van gedichten, maar het was net iets te veel in scène gezet waardoor de authenticiteit te grabbel werd gegooid. Veel tijd om te klagen of te zuchten was er niet meer, want het concert was eigenlijk zo goed als afgelopen. Extraordinary Wings blijft nog altijd één van de mooiste nummers van het jaar, terwijl Warplane het schluss-moment inluidde en ons overviel als gecontroleerde hysterie.
Gelukkig kwam de band nog terug voor drie nummers. De goth-outfit werd ingeruild voor een topje en we kregen na het intieme Glutton for Punishment, met het innemende Celebrate en Smugglers Adventure alsnog de echte hoogtepunten van het concert.
Band van het jaar? Nah! Band om te volgen? Absoluut!
Heartworms: Facebook – Instagram
