In 2021 leerde zangeres/gitariste Rebecca ‘Dottie’ Corkram multi-instrumentalist Ben Easton kennen. Ze deelden een liefde voor de stem van ex-Cocteau Twins zangeres Elizabeth Frazer. Nadat ze hun muzikale helden gedeeld hadden via WhatsApp begon deary nummers te schrijven. In de eerste single Fairground wilden ze dicht aanleunen bij de shoegaze sound van My Bloody Valentine maar uiteindelijk werd het eerder een combinatie van Portishead, Goldfrapp – ten tijde van het album Felt Mountain – en de eerste platen van Saint Etienne. Het Engelse shoegaze/dreampop label Sonic Cathedral had er onmiddellijk interesse in en liet het nummer masteren door Simon Scott van Slowdive. Het resultaat was een indie hit in de VK en Saint Etienne die er een remix van maakte.
Ondertussen verscheen eind vorig jaar deary’s tweede ep Aurelia die ze opgenomen hebben in onder andere de 4AD studio in Londen en de Bella Union studio in Brighton. Deze ep was net zoals de debuutep in een paar maand volledig uitverkocht. Toevallig of niet hebben Cocteau Twins-bassist/Bella Union labelbaas Simon Raymonde en zijn vrouw Abbey het management van dit duo in handen en is de vergelijking met Simons vroegere band nooit ver weg. Trix nodigde de band uit voor hun eerste show in België.
Ook al is deary in de studio een duo, live is het een vierkoppige band met een geweldige strakke ritmesectie bestaande uit bassiste Havni Gohil en drummer Harry Catchpole . De kleine zaal van het Trix café was goed gevuld voor deze al bij al toch redelijk onbekende band uit Londen. Dottie kwam wat verlegen op het podium maar bloeide meer en meer open na elk nummer. Het publiek was super enthousiast. Ze zei dan ook dat de band in Europa beter werd verzorgd dan in hun thuisland.
Ze openden met de dromerige shoegazetrack Heaven en ja, we waanden ons inderdaad onmiddellijk in de hemel door de zang van Dottie, de zalige gitaar laagjes en de stuwende ritmesectie. De meer triphop-achtige Aurelia en The Moth klonken live nog mooier klonk dan in de studioversies, en die waren al zo straf.
Tijdens Selene kwam deary wel heel dicht in buurt van de magische sound van Cocteau Twins. Want You deed ons qua sfeer denken aan Mazzy Star en bij The Drift kregen we perfecte dreampop in de lijn van Lush. Het prachtige triphop-achtige Dream Of Me was live een schot in de roos en Dotties favoriete nummer Fairground zorgde voor intens kippenvel. Na drie kwartier volgde al de afsluiter met het wondermooie Beauty In All Blue Satin.
Het vurige applaus was meer dan verdiend en iedereen riep om een bisnummer. Dottie en Ben kwamen terug op het podium met de mededeling dat ze normaal nooit een bisronde speelden… Ze maakten een uitzondering en brachten in duo (na even zoeken naar de juiste akkoorden) een prachtige, intieme versie van Where You Are.
Wij hadden het gevoel dat we aanwezig waren op een concert dat achteraf wel eens legendarisch zou kunnen blijken. De band overtrof zichzelf op alle vlakken. We gunnen het deary dan ook dat ze mogen doorbreken want dit duo (of viertal zo je wil) heeft alles in huis om het te maken. De invloeden van Cocteau Twins, Slowdive, Curve etc. vallen niet te ontkennen maar wat ze ermee doen is echt wel uniek. Spijtig dat het een kort optreden was maar als je maar twee ep’s uit hebt kan dat niet anders. Van ons mogen ze snel terugkomen en dan dubbel zo lang spelen.
