We geven het maar al te graag toe: sinds we Willem Heylen aan het werk zagen met WHexp, in diens thuisstad bij Jazzzolder Mechelen, die bewuste vrijdagavond, 15 maart 2016, zijn we fan deze Mechelse gitaarvirtuoos en componist. De Mechelse muzikant toonde zich sindsdien een duivel-doet-al in diverse projecten, teveel om allemaal op te sommen, werkte met veel schoon muzikaal volk samen en is zélf ook enorm gegroeid.
Na het optreden van aki, één van de vele huidige bands waar Heylen bij actief is, spraken we de gitarist nog kort; dat hij toen al op iets redelijk fantastisch zat te broeden, konden we niet vermoeden natuurlijk. En toen was er eind februari The Rising Moon, het album waarmee Heylen ons omver blies, samen met compagnons de route Hanne De Backer (baritonsax en basklarinet), Stan Maris (accordeon), Jonas Boutsen (percussie en drums) én oudgediende Ruben De Maesschalk (basgitaar). Laatstgenoemde was trouwens ook al van de partij bij WHexp destijds. Het kwartet noemt zich net als het album The Rising Moon. Dat we lichtjes van onze melk waren van The Rising Moon, is een understatement, want wat een feest van intensiteit.
Zondag 9 maart stond The Rising Moon geprogrammeerd in de De Casino Jazzclub in Sint-Niklaas, een moment waar we eerlijk gezegd enorm naar hadden uitgekeken, met heel erg hoge verwachtingen zelfs. Je raadt het al: die verwachtingen werden meer dan ingelost. Immers: live kwamen de magische composities Pendulum en Flashback eens zo hard binnen, zoals vermoed en verhoopt. Want wat een ongelooflijk intense onontkoombare immersie in de magische wereld van The Rising Moon.
We besloten goed op tijd te komen voor dit concert en ons te verzekeren van een goed plaatsje. Maar wat was nu het beste plaatsje? We positioneerden ons voor de spot waar Heylen zou plaatsnemen, en niet ver van de plaats waar Hanne De Backer mooie noten zou blazen. Maar voor de totaalbeleving zou dat gekozen plaatsje niet echt veel uitmaken. De stoelen voor het publiek stonden centraal in de zaal, rondom waren de instrumenten van de muzikanten opgesteld, The Rising Moon zou een heuse energiecirkel zijn die ons warm en liefdevol zou omarmen. Stipt om 16 uur namen de muzikanten plaats en waren we als het ware omsingeld. Klaar om liefdevol meegezogen te worden in en door The Rising Moon. De lichten doofden en de magie ging van start.
Een drone-klank, Heylen die subtiel aan de snaren plukte, De Backer die voorzichtig en zuinig lucht door de sax blies, zuinige percussie kwam ons tegemoet vanaf de andere kant van de zaal, De Backer die nog meer fenomenale dingen met de sax deed, voorzichtige tonen blies, die eerste zalige gitaar-scape van Heylen die ons tegemoet kwam, een zacht croonende sax.
Via Ohm belandden we al snel in de hoofdbrok Pendulum, terwijl Heylens gitaarspel steeds voller, warmer en intenser werd, vergezeld gaand van hemelse saxklanken, subtiele percussie en basspel. En toen kwam die passage waarin Heylen zo passioneel speelde, ons omwikkelend met melancholie en deemoed, zo oprecht goed dat het haast pijn deed. Een ijzingwekkende sax, een frivool basloopje, een kort percussiefestijn en dan weer heerlijk gitaargegroezel van Heylen. Dan gingen alle instrumenten de confrontatie aan, werd naar een catharsis toegewerkt, om dan vervolgens helemaal te verstillen.
De percussie tikte het geheel weer op gang, terwijl stemmige accordeonklanken door de zaal klonken, waarop Heylen met heerlijke fingerpicking een bijzondere stemmige typisch jazztune inzette, met loepzuiver spel, terwijl ook de sax zich liet gelden, ons samen in de mooie melodie loodsend, waarop deze zou stil dreigen te vallen, ons nog eerst mits Texture, een uitloper van Pendulum met dreigende basklarinet- en gitaarklanken in een beklemmende wurggreep te houden.
Wow!
Flashback werd fenomenaal ingezet door de accordeon van Maris en de basklarinet van De Backer. Geweldig hoe Hanne de emotie uit haar instrument blies, terwijl Heylen machtig op de gitaar tokkelde en ons, toe humde door de microfoon.
In no time ruilde De Backer de basklarinet voor de baritonsax, deed die zachtjes huilen en zingen, waarop Maris’ accordeon beklemmend aanwezig klonk, met ook bijzondere atonale klanken die Heylen uit diens gitaar tevoorschijn wist te toveren. Luider, dystopischer, intenser ging het dan, waarop het geheel mits –Ohm Fade enigszins verstilde en plots tot stilstand kwam.
Willem Wow, wat was dat?!!!
Niet écht iedereen bleek helemaal mee in het verhaal na afloop, maar het merendeel van de aanwezige jazzcats en melomanen overduidelijk wel. Mocht onze agenda het toelaten, we pikten nog een of meer data mee op de album release tour van The Rising Moon. Dra in Nova Express in Mechelen (20/03) is het, net als in Sint-Niklaas een zitconcert, maar er staan ook ligconcerten op stapel, onder meer bij Ha Concerts in Gent (13/03).
Check zeker het album, of ga dit geweldige kwartet zien op hun tour. Dit zijn alle nog resterende data:
13/03 – Ha Concerts, Gent
14/03 – CC Ter Vesten, Beveren
15/03 – Rataplan, Borgerhout
18/03 – 30CC, Leuven
20/03 – Nova Express, Mechelen
28/03 – De Muze, Heusden-Zolder
01/04 – CC De Muze van Meise, Meise
10/04 – Z33, Hasselt
