2024 was het jaar van de popmuziek. Op de Grammy’s werd dat vorige maand nog eens feilloos onderlijnd. De hoogconjunctuur van het in hoofdzaak door vrouwen gedomineerde genre werd ook in ons land een ongeziene zegetocht van Pommelien Thijs die MIA na MIA won. De Belgische muziekfan zou – abstractie makende van de decennialange suprematie van Clouseau – vergeten dat er nog Belgische popmuziek popelt om op grote schaal de erkenning te krijgen die ze verdient. In Trix weten ze dat en ze programmeerden een avondje pop voor jong en oud. Toeval of niet, twee oud-kandidates van The Voice Vlaanderen vormden voorprogramma en hoofdact. Eerst Charline D’Hoore en haar Archie X en nadien Olivia Trappeniers die haar net nog niet uitgebrachte debuutplaat kwam voorstellen.
In de aardig gevulde maar lang niet volgelopen Trix Club was het al een half uur vóór aanvang dringen op de eerste rijen door in hoofdzaak jonge fans. Maar vergis je niet, alle leeftijden waren vertegenwoordigd. We wijten dit eerder aan het Pommelien Thijs effect want haar gitariste, Charline D’Hoore (ook Mayorga), stond op het podium in een gedecimeerde variant van haar band Archie X. Ze had enkel Tom Lodewyckx bij. Die zat met gitaar neer achter zijn laptop en pedalentrein om zo het nodige volle geluid te creëren. Een kolfje naar de hand van de MIA-genomineerde muzikant die al imponeerde bij K’s Choice en Clouseau.
Archie X opende met rustige songs en Charline achter de synthesizer. Het leek wel een warming-up want het was pas als ze bevrijd van instrumenten wandelend het podium verkende, dat de performer in zich greep kreeg op de gebeurtenissen. Niet echt op het publiek dat eigenlijk een avond lang bevreemdend kalm bleef. Er stond een samengetroept deel vooraan alles te filmen, wat natuurlijk de groepsbeleving drukt. Het kan ook zijn dat de adoratie te groot was. We houden het op een meer voor de hand liggende verklaring. Zowel Archie X als Olivia hebben het nadeel dat hun songs grotendeels onbekend en dus lichtjes onbemind zijn. Archie X was door de randprojecten van Charline een paar jaar verdwaald in het muzikale bos.
Een nummer als Karma Sucks is echter koren op de molen van fans want het is dartel, het snijdt thematisch de leefwereld van jongeren aan en het is geweldig gezongen. Fight Me en All The Bad Things zetten we met plezier bij de hoogtepunten want ritmisch, riffmatig en vocaal waren dit echte knallers. De popsongs klonken volwaardig en volwassen, en dat paste uitstekend bij twee ervaren producers en in het geval van Charline nog eens een multi-instrumentaliste ook. Loud Boy toont aan dat Archie X best wat ernstiger mag genomen worden, want het is niet omdat het pop is dat het niet geniaal kan zijn. De vonken in de ogen van Charline spraken voor zich. Haar band is potentieel gewoon “archie goe”.
Heart-Shaped Scars. Zo zal vrijdag 14 maart klinken in onze woonkamer. Dan komt het debuut uit van Olivia Trappeniers, als artieste mogen we gewoon Olivia zeggen. Op zowat 18-jarige leeftijd een paar rondes ver geraakt in The Voice om dan nummers in te zingen voor Regi en dan zo goed als finaal stil te vallen. Olivia is een beeldschone 27-jarige zangeres – en wat voor één – die ondanks al het talent en de tonnen goede wil geen succesvolle loopbaan leek te kunnen uitbouwen. Na te zijn gedumpt door haar platenfirma had ze het uiteraard erg zwaar en ook een plek in de preselecties voor Eurosong 2025 was haar niet gegund. Veel huilen en chocolade eten was haar korte termijn plan. Terugslaan met een debuutplaat in eigen beheer de ultieme lange termijn zet. We hopen voor haar dat het lukt.
Ze is niet alleen. Iedereen heeft de alarmbellen van Laura Tesoro en Luka al horen rinkelen. Op het einde van 2025 wil Olivia de handdoek die klaarligt om te werpen terug in haar kast leggen. Wil Vlaanderen mee? Willen ze haar grote podia gunnen, gaan ze haar draaien? Vallen de puzzelstukken eindelijk in elkaar? “I’m a bit of a mess”, zong ze in Can’t Break A Broken Heart. Hoge tonen die ze moeiteloos aankan. Als Tate McRae een wereldtopper in het genre kan worden, dan zeker Olivia op nationaal vlak want dit is gewoon een heel goeie popsong. En als het nieuwe Vlammen – want Olivia wisselt af tussen Engels en Nederlands – door Pommelien wordt uitgebracht dan staat dat meteen op 1 in de Ultratop. We snappen de frustratie.
Favorite Goodbye was heerlijke nineties indiepop uit de schrijfstal van pakweg Natalie Imbruglia. Niets om stijl van achterover te vallen dus maar wel heel goed gedaan. Met de ballad Easier To Love kwam ze ook feilloos weg. We waren al een tijdje aan het wachten op eenheidsworst of nummers die het optreden in elkaar zouden doen zakken, maar dat gebeurde niet. Olivia wist het niveau hoog genoeg te houden om langer dan de voorziene duur van het concert door te gaan, alsof haar leven ervan afhing. Ze leek tijdens de bindteksten – die overvloedig aanwezig waren – best wel zenuwachtig, alsof ze een druk voelde. Een soort “nu of nooit”. Op dat vlak stond Charline een stuk zelfzekerder op het podium.
Haar met Luca en Judith zelfontworpen trui mocht aan de kant en we zagen een wit topje met een uitgesneden hartje op de rug. Een litteken in hartvorm. Olivia zette dan 21st Century in waarin ze een haat-liefde verhouding met Instagram bezong. Het nieuwe Joke’s On You was om diverse redenen een hoogtepunt. Ze zocht opnieuw interactie met het publiek dat ze de titelwoorden liet instuderen en hier klonk ze best wel als Olivia Rodrigo. Het is een kantje dat ze aankan en een richting die ze niet hoeft te schuwen. Snelle pop met guitige, pikante teksten en een gezwind ritme. Het viel op dat de zaal ook meteen mee was met dit verhaal. De vorig jaar uitgebrachte single Go Now borduurde verder op het succesvolle thema. En hoe mooi is haar stem wel niet? We dachten meermaals aan Sabrina Carpenter want het nummer heeft zeker Juno-vibes bij de popvleet.
Paper Hearts zette de finale in en dat was best wel Bad News. Olivia had het over mentale problemen, over ADHD en was ondanks de ernstige boodschap ongewild schattig. De reguliere set werd afgerond met de sterke voorloper van de nieuwe plaat, Ulterior Motives. Een nummer in de lijn van Chappell Roan en dus onweerstaanbare poppy en dansbaar.
De bisronde werd afgerond met het oudere Elektriciteit. Paul Sinha ontbrak natuurlijk maar daar waren we eigenlijk blij om. Het nummer klinkt gewoon sterker als zij alleen het licht aansteekt. We hadden voor dit concert zelfs nog niet van Olivia gehoord maar ze heeft onze vooroordelen keihard de grond in geboord. Als ze met de nieuwe plaat geen plaats in de hitlijsten kan verzilveren, begrijpen we er niets meer van. Van onze sokken blies Olivia ons nooit maar er zijn toch weinig artiesten die 80 minuten lang niveau kunnen vasthouden. Zij deed dit zonder ‘ulterior motives’.
