Foto’s: Hannelore Dieleman
Vorig jaar bracht Tindersticks hun 14de langspeler Soft Tissue uit waarop de band rond Stuart A. Staples zichzelf overtrof. Dit melancholische pareltje had de band al vorig jaar voorgesteld in het Koninklijk Circus in Brussel en dit kwamen ze in Antwerpen nog eens overdoen, deze keer met een strijkersensemble en speciale gasten. Het was dan ook niet verwonderlijk dat dit concert vrij snel uitverkocht was, want daar wil iedereen toch bij zijn? Dat dachten wij dus ook en trokken daarom naar de Scheldestad voor een melancholisch avondje.
Het voorprogramma werd verzorgd door de Ierse singer-songwriter Oisin Leech, hij maakt ook samen met Mark McCausland deel uit van het duo The Lost Brothers. Leech bracht vorig jaar zijn solodebuut Cold Sea uit waarbij hij ondersteuning kreeg van onder andere Steve Gunn, M Ward en Tony Garnier en combineert daarbij folk en ambient in één uniek magisch geheel.
Ook al stond de foyer van de Koningin Elisabethzaal reeds bomvol, was er nauwelijks volk in de zaal voor de set van Leech. Zelf op akoestische gitaar met de ondersteuning van Graham Heaney op contrabas. Dat zorgde ervoor dat we het ambient-randje er zelf maar moesten bij bedenken, want dit was gewoon pure folk.
Wat op zich niets slecht is, want zijn songs zijn zeker boeiend genoeg zodat we af en toe de vergelijking maakten met Nick Drake. Het instrumentale Cold Sea bracht de Ier op mondharmonica, maar hier misten we toch wel de synthesizerlaagjes en het subtiele gitaarwerk. Maar voor de rest was dit een heel knappe set. Het was Leech zijn eerste optreden in ons land en we hopen dat hij toch nog eens terugkomt, maar dan misschien met meer muzikanten zodat we zijn songs ten volle kunnen horen.
Tindersticks had niet enkel een achtkoppige strijkersensemble bij maar ook twee blazers en zangeres Gina Foster (ABC, Swing Out Sister, Sinead O’Connor). Dat was het dan ook wat betreft de “speciale gasten”. Maar meer heeft deze vijfkoppige band ook niet nodig om indruk te maken.
Stuart A. Staples bouwen hun songs op subtiele arrangementen, de strijkers en blazers waren dan ook de perfecte ingetogen aanvulling. Misschien mocht Foster met haar prachtige soulstem Staples misschien iets meer bijstaan, maar dat is maar een detail.
Bij het openingsnummer How He Entered merkten we al op dat de blazers en strijkers echt wel machtig mooi klonken, toch koos Tindersticks er voor om niet elk nummer met deze gasten te spelen. A Night So Still brachten ze heel ingetogen zoals ze het ook in de studio opgenomen hebben op het album The Something Rain.
Trees Fall en Falling, The Light klonken nog melancholischer dankzij de strijkers en Nancy was echt wel overweldigend mooi. De Dory Previn-cover Lady With The Braid leek nu wel iets meer op het origineel dankzij de strijkers, maar de fuzzy bassolo van Dan Mckinna gaf de versie toch wel een uniek randje.Het sprookjesachtige Willow en het donker dreigende The Bough Bends bracht de band heel puur zonder aanvullingen en dat klonk zo ook weer perfect. Bij het bloedmooie Always A Stranger schoot het publiek pas wakker met een luid applaus, terwijl de vorige songs ook al zo knap klonken. Daarna volgde het prachtige The Secret Of Breathing waar het strijkersensemble echt wel een meerwaarde was, net zoals bij publiekslieveling Another Night In.
Gina Foster mocht dan voor het eerst het podium op om Turned My Back een soul-randje te geven. Bij het groovy Don’t Walk, Run moest Foster terug al van het podium en mochten de strijkers en blazers het nummer een funky soul-vibe geven en bij Slippin’ Shoes mochten de blazers dat enkel doen.
Foster verscheenterug op het podium voor het retro-soulachtige Show Me Everything wat een valse start had, maar daarna prima klonk. Voor het soulvolle New World sprak Staples voor het eerst het publiek aan om te zeggen dat dit het de laatste nummer was en dat het altijd een plezier is om in Antwerpen te spelen.
Na deze geweldige song verliet de band het podium onder een luid applaus waarop een staande ovatie volgde. Waarop de band natuurlijk nog eens terug kwam voor een mooie bisronde. Eerst met het ingetogen Stars At Noon, daarna volgde het romantische Pinky In The Daylight waarbij de strijkers het nummer een heel melig kantje gaven. Voor de klassieker Travelling Light mocht Foster eindelijk schitteren met haar stem en zong ze dit in duet prachtig met Stuart en was zelfs beter dan het origineel, dat ingezongen was door Carla Torgerson van The Walkabouts. Hoe kan je zo’n subliem optreden beter afsluiten als met het kippenvelnummer For The Beauty dat heel mooi werd opgebouwd tot een intens pakkend geheel?
Heel dit concert zat het publiek muisstil te luisteren, buiten af en toe een kuch of een hoest, want het was dan ook twee uur lang genieten van al het moois dat Tindersticks met de extra gasten brachten. Dat ze na de bisronde terug een staande ovatie kregen zegt genoeg…
Oisin Leech: Facebook – Instagram
Tindersticks: Facebook – Instagram
