Volgens Ronny Moorings, frontman van Clan Of Xymox, valt er in Waregem buiten een parkje met ronddobberende eendjes maar weinig te beleven. Woorden waar helaas maar weinig tegenin te brengen valt, behalve dan het complex van De Schakel. Als vreemdeling loop je er deels wat verloren rond, maar eens binnen ontdek je een perfecte concertzaal met een programma dat beslist de moeite waard is om in het oog te houden. Doen dus, eventueel in combinatie met een wandeling door het parkje. Op het appel: Clan Of Xymox. Moorings cynischer dan ooit, voegde er meteen aan toe dat het statisch bekeken wellicht de laatste keer zal zijn dat de darkwave-band er in Waregem zal staan, want het is ondertussen acht jaar geleden toen ze er stonden. Dingen die je nooit weet, hoewel we er zeker van zijn dat we in 2033 nog even nood zullen hebben aan Clan Of Xymox als in 2025…
Alvorens de legendarische band zijn set mocht starten, was het eerst de beurt aan D:Zine. Een band van eigen bodem die je wel regelmatig op gothpodia ziet, maar voor ons was dit te brave goth(?)pop met veel te flauwe teksten die ons maar weinig deden. En neen, die hommage, of wat het ook was, aan Putain Putain van T.C. Matic moest echt niet.
Maar we waren uiteraard in Waregem voor één van de bands – of zeg maar de band! – die darkwave uitvond. Melancholie speelt een rol bij deze van oorsprong Nederlandse band, maar ook het heden is aanwezig. Dat merkten we (gelukkig!) maar al te goed in De Schakel. Als je Jasmine & Rose, opener Stranger, A Day en Louise niet meerekent dan koos Clan Of Xymox voor een gedurfde set die vooral toonde dat er nog decennia leven was na Medusa, hun tweede baanbrekende album uit 1986. Of om het anders te zeggen: dit was een droomset voor wie de band al decennialang volgt…
Het werd noodgedwongen een beetje een lightversie van Clan Of Xymox, want bassist Mario Usai brak onlangs zijn arm. Vele bands zouden het concert gemakkelijkheidshalve afzeggen, maar Mario koos ervoor om via synths de basgitaren te laten weerklinken. Of je dat hoorde? Natuurlijk, zeggen van niet zou alleen maar het talent van Mario tenietdoen, wel kon het de pret – en de kwaliteit – niet drukken. Verder kon Moorings rekenen op Sean Goebel, die naast de synths duidelijk in zijn sas was met zijn nieuwste speelgoed. Daarmee trakteerde hij De Schakel meermaals op groene laserlichten.
Naar eigen zeggen had de band een setlist opgesteld die perfect aansluit bij de apocalyptische tijdsgeest waarin we beland zijn. There’s No Tomorrow klonk dan wel uiterst dansbaar in Waregem, maar het voelde tevens wat wrang aan, zeker als je beseft dat de toekomst van miljarden mensen in handen ligt van een handvol ziekelijke navelstaarders. Nu ja, ook al viert Ronny Moorings het hele jaar door carnaval – zijn woorden, niet de onze – ze waren nooit de vrolijkste Fransen in het muzikale landschap. Wel pijnlijk om vast te stellen dat ze het muzikale equivalent van Nostradamus benaderen…
Tussen de nummers gedroeg Ronny Moorings zich als een perfecte stand-upcomedian, waarbij de stedelingen – nou ja – van Waregem geregeld moesten horen dat hun thuisstad in feite niet meer is dan een boerengat. “I am just here to entertain you”, grapte Ronny, want hij weet als geen ander dat Waregem de bakermat is van het Vlaamse gothicleven. En dat is decennia later nog steeds zo, ook al moet je tegenwoordig met je zwarte pak in het park tussen de eendjes paraderen.
Weinig new-waveklassiekers zoals dat heet, maar who cares?, wel heerlijke versies van Your Kiss, She, Hail Mary, You’re The One dat opgedragen werd aan de Belgen vanwege van hun bier. Emily die naar het schijnt het zusje van Louise is of Loneliness waarbij Ronny onderstreepte dat hij zich kan voorstellen hoe eenzaamheid aanvoelt in Waregem. Tussen die eendjes dus!
Het werd een atypisch Clan Of Xymox-concert zoals dat heet. Compleet eigenzinnig omdat de band het vertikt om de jukebox te zijn die sommigen verwachten. Terecht, en dat verdient enorm respect, want luister gewoon naar hun laatste album Exodus en je weet dat herkauwen overbodig is. Sarcastisch, en dat na zo goed als ieder nummer. Gedurfd en zelden zagen we Ronny zo – behalve acht jaar geleden in jawel, Waregem! Maar na een optreden van twee uur werd met fluo onderstreept dat goth en alles wat daarrond hangt tegenwoordig zo goed als begraven is. Behalve Clan Of Xymox. Grootmeesters van de melancholische indus-synthpop of hoe je het ook wil noemen. Tot in 2033, Clan Of Xymox, op het podium of wie weet in dat parkje…
Archieffoto’s: Theo De Rycke, Karim Hamid
De Schakel
Clan Of Xymox Facebook – Instagram – Website
