Fotografie: Hannelore Dieleman
“Old age should burn and rave at the close of day”, klinkt het in Do Not Go Gentle Into That Good Night, het gedicht van Dylan Thomas dat John Cale op muziek zette eind de jaren tachtig. De song werd op het einde van zijn set gebracht in het Koninklijk Circus. In de week van zijn 83e verjaardag ging de Welshman niet meer tekeer als weleer, maar een pleaser zal Cale ook niet meer worden.
Nochtans kennen we weinig andere tachtigers van zijn kaliber: de man bracht twee nieuwe platen uit in 2 jaar tijd: Mercy en Poptical Illusion. Twee platen uit het begin van zijn solo-carrière, The Academy In Peril en Paris 1919, vielen nog maar net een prachtige vinyl-reissue bij Domino Records te beurt.
Het concert uit de Poptical Illusion tour vatte aan met nieuwe nummers onder een videomuur met verticale stroken met animaties en kleuren die onwillekeurig aan peetvader Andy Warhol deden denken. Bij het derde nummer, Company Commander, kwam onder een dreigend en aanhoudend ritme, Cale gevaarlijk uit de hoek. “Give him all he wants”, werd ons bevolen. Meteen een hoogtepunt als je het ons vraagt.
Voor Cable Hogue kwam Cale éénmaal van achter de statische keyboards vandaan en omgorde de gitaar for old times sake. Meteen erna volgde Frozen Warnings, een song van Nico, beklijvend gezongen op een zwevend geluidslandschap. Ook sterk.
De set zakte dan wel wat in. Do Not Go Gentle Into That Good Night, op een vreemd bossanova-achtig ritme, kon het tij niet keren. Barracuda wel. Cale hamerde tijdens deze song zo op zijn keyboard, dat je zou gaan twijfelen aan zijn klassieke opleiding en denken dat Jerry Lee Lewis hem piano had geleerd. Helaas werd de outro van het nummer (nieuwe song?) zodanig uitgesponnen, dat de spankracht weer verdween.
Na de terugkeer op het podium werd The Velvets I’m Waiting For The Man als enige encore gebracht in een gestripte versie. Akkoorden vielen nauwelijks te bespeuren, de tekst werd gedeclameerd op een beukend en hamerend ritme op de piano van Cale en op drums door Joey Maramba, terwijl Alex Thomas (bas) en Dustin Boyer (gitaar) en Cale zelf (vocaal) atonaal freewheelden.
Cale levert niet altijd wat je wil of verwacht. Tot de toegift hoorden we geen enkele classic Cale-song, zijn beste albums bleven in de kast. De man doet nog steeds zijn zin zoals hij dat zijn hele carrière deed. Dat levert soms memorabele concerten op, zoals twee jaar geleden in De Roma, soms wisselvallige concerten zoals vandaag in het Koninklijk Circus.
Het zadelt ons niet met twijfel op, maar is eerder een bevestiging van zijn status. Een rusteloze vernieuwer, steeds op zoek naar andere invalshoeken, houdt het liefst voor zichzelf boeiend. Leeftijd speelt geen rol.
Emmy d’Arc mocht aan het begin van de avond de zaal opwarmen. Leeftijd speelt geen rol. Eerder een mismatch qua genre, maar wel één die nog goed uitdraaide. Aan de vooravond van de release van haar debuut-elpee (in maart nog) bracht de singer-songwriter solo een pittige korte set mét présence, haar goede stem in de verf zettend, zoals in haar recentste In The Shadow. Afwachten of dat op plaat even sterk uitpakt als op het podium.
John Cale | Facebook | Instagram
Emmy d’Arc | Facebook | Instagram
