Het was al een hele tijd geleden dat we konden genieten van de eigenzinnige maar razend interessante concertavonden in Magasin4. Dat lag vooral aan de zoektocht naar een gepaste locatie ter vervanging van de vorige aan de Havenlaan vlakbij Tour & Taxis. Het magazijn vond een nieuw onderkomen in de industriezone van Anderlecht maar toen we binnenstapten was alles herkenbaar. Alsof ze de vorige zaal met een kraan hadden opgetild en gewoon elders gedropt. Briljante zet want de donkere, legendarische sfeer is mee verhuisd. We kwamen luisteren naar één van de talloze projecten van Dominique Van Cappellen-Waldock, zijnde Fleur De Feu dat met Weep net een tweede plaat heeft uitgebracht.
De bevreemdende noise/ambient met jazz-infusie van Systers opende de avond. De met pupiter en felle leeslamp uitgeruste Muzah presteerde het om lugubere gedichten af te wisselen met felle verstoorde rapteksten en ‘Swansiaanse’ mantra’s. Dat laatste resulteerde in iets als Morphine dat drugs neemt in een regenwoud, niet in het minst omwille van de saxofoniste die helemaal vrij spel leek te hebben. Dat gold in wezen ook voor Mandrill Kin die als bezeten sleurde aan zijn ambientsynths. We hoorden zo donkere bassen en krakende composities die zweefden tussen Moor Mother en Onmens. Het bleef ten alle tijde zware kost maar het bouwde geweldig op en zat eigenlijk heel ingenieus in elkaar. Free ambient voor durvers!
Ook Marc De Backer kwam langs. De Brusselse gitarist van onder meer Wolvennest deed in geen geval licht in de duisternis schijnen. Marc, een zittende gitarist met onafscheidelijke zonnebril en hoed, bracht redelijk bevlogen puur instrumentale gitaarsongs die veel warmer klonken dan op voorhand verwacht. Er sloop veel noise in de met blues verzwaarde nummers en dan kom je al gauw bij Thurston Moore uit als ijkpunt. De pedalentrein aan zijn voeten kreeg natuurlijk veel werk waardoor het geheel een vrijblijvend karakter moeiteloos oversteeg. De hoed en zonnebril vormden in deze met kampvuursfeer opgesmukte setting een perfect outbackdecor. Op het eind werd de gitaar ‘gemetaliseerd’ en werd de wolf in zijn nest gelegd. De Backer manifesteerde zich al eerder als begenadigd gitarist maar op zijn eentje maakte hij grote sier.
De bandnaam Fleur De Feu heeft Dominique afgeleid van een nummer van het drie jaar oude Grace van haar andere band Baby Fire. Je kan haar voorts ook kennen als bezieler van Von Stroheim en Veda. Als Veda haar rustigste project is, dan is Fleur De Feu het donkerste. Is het om die reden dat de band niet op het podium wilde spelen, maar in de zaal, in het donker? Enkel een streepje rood licht dat vanaf het podium neer dwarrelde in de zaal vermeed dat de concertgangers over elkaars voeten struikelden. Neen dat was niet de reden. Die diende te worden gezocht in wat zich zou afspelen tijdens slotnummer See The Sun. Maar laten we niet op de feiten vooruitlopen.
Dominique werkte ooit samen met Mike Moya van Godspeed You! Black Emperor (GY!BE). Net als die band vaak opereert door het vormen van een halve cirkel op het podium in een zee van duisternis, namen de vier muzikanten plaats op een stoel in de halve cirkel in de zaal met vooraan de twee microfoon statieven voor Dominique en haar vocale steun Déhà. Natuurlijk heeft de Brusselse met Britse roots aan moederskant al flink wat adelbrieven verzameld in alternatief Franstalig België. Zo zijn al haar projecten op de één of andere manier wel met elkaar verweven. Ze wreef zich in Magasin4 zeker in de handen met de geweldige muzikanten die ze toch weer bij elkaar bracht. Zo zagen we cellist Matthieu Safatly, gitarist Teuk HenrI van onder meer IH8 Camera en James De Backer op lapsteel zitten.
De nummers van Fleur De Feu rijpten tijdens covid, dé periode bij uitstek waarin mensen afscheid moesten nemen van dierbaren en dat soms niet eens konden omwille van de restricties. How Shall I Begin My Song? opent de nieuwe plaat en zat ook vroeg in de setlist. Het deed ons denken aan A Short Term Effect van The Cure omwille van de dissonantie tussen lapsteel en cello. Het desolate landschap dat hieruit werd gedistilleerd paste wonderwel bij de klagerige zangpartijen van Dominique. Het ademt best ook wel de sfeer van een Amenra-plaat uit waarbij de metal vervangen is door postrock. Fleur De Feu mag wat ons betreft eens openen voor het reeds vermeldde GY!BE.
In The Great Night klonk als Anna Von Hausswolff met een cello in de plaats van een orgel en natuurlijk is het stembereik van Anna buitenaards, maar Dominique counterde dit door tristesse en drama te laten doorschemeren in haar stem. Weep was een lugubere uitstap in de omgeving van de zaal. Angst regeert en de stem van Déhà vormde een extra instrument. Ingetogen hoog en repetitief klonk hij bedwelmend. Zo vormden zijn zanglijnen een zeer geslaagde combinatie met de grillige uithalen van Dominique. De nummers waren aangrijpend en beklemmend. Vreemd genoeg slaagden een paar concertgangers er al taterend in om het opgebouwd spanningsveld te doorprikken.
Gelukkig was er dan nog Mother, een ziedende brok Swans en samen met Tout Est Vivant de aanzet naar de apotheose genaamd See The Sun. De boodschap die Dominique uitdroeg, deed ons meteen denken aan een verhaal dat Corinne Bailey-Rae vorige zomer vertelde tijdens Put It Down. Mensen werden op een technofuif in Chicago gevraagd de miserie uit hun leven van zich af te schrijven in een boek. Dat boek werd dan later ritueel verbrand met als doel de zorgen voorgoed af te schudden en verder te gaan met een schone lei. Hier had Dominique potlood en laurierblaadjes waarop iets kon worden gekrabbeld klaargelegd. Deze blaadjes werden dan verbrand in de vlam van een kaars. Ze verwees hier opnieuw naar het tijdperk waarin de Fleur De Feu-songs tot rijping kwamen. Het was aangrijpend om te zien hoe haar verzoek op veel enthousiasme kon rekenen.
Ondertussen stond Déhà met zijn rug naar de zaal gekeerd en nam de band mee in een aangrijpende klaagzang. Donker en luguber maar tegelijk intrigerend mooi. Met deze vier adjectieven kunnen we de passage van Fleur De Feu misschien wel het best onder woorden brengen. De lente was ver weg maar met Dominique Van Cappellen-Waldock biedt de winter gelukkig veel comfort en soelaas.
