De hittegolf en de festivals liggen achter ons. Het lijkt een eeuw geleden, en ook al klimmen de thermometers nog steeds naar aangename hoogtes, openen de concertzalen en de muziekcafés opnieuw hun deuren.
De Kleine Kunst deed dat met een verjaardagsfeestje. Niet zo maar eentje. Feestneus van dienst was de in Gent verblijvende Canadese Laura Lee Schultz die ook nog eens het brein is achter het slowcoretrio Down The Lees. Op je eigen feest spelen en een andere band uitnodigen. Een paar maanden geleden stond een zo goed als volslagen onbekende Peuk in de Gentse Afsnis te spelen. Laura Lee was daar en was meteen verkocht (wij ook) en vroeg de drie Limburgers om haar verjaardagsfeestje op te fleuren. Strak plan, goede keuze en dito beslissing, want mits wat geluk zou Peuk wel eens the talk of the day voor de komende maanden kunnen worden. In januari brengen ze op FONS Records hun debuut uit, en ja u kan het al raden: eentje waar we enorm naar uitkijken.
Peuk is de muzikale uitbarsting van Nele Janssens. Een frontvrouw die de twee uitersten van zichzelf toont, het introverte en de oerschreeuw die alle boosaardige demonen los katapulteert. Bijgestaan door drummer Dave Schroyen (een muzikale duizendpoot, zie Millionaire, Evil Superstars, The Shovels, Birds That Change Colour en Creature With The Atom Brain) en op bas Jacques Nomdefamille, die ook in dat andere Belgische wonderkind zit: Heisa.
Drie mensen die perfect op elkaar zijn ingespeeld. Bij Dave lijkt alles vanzelf te gaan (logisch ook met zo’n ervaring), Jacques die voor het knappe gitaarspel én de grappige interludes zorgt. Nele als gedreven frontvrouw die alle aandacht naar zich toe trekt.
Muzikale gelijkenissen met Sonic Youth dringen zich op, maar het is maar een fractie van het Peuk-geheel. Een wervelwind van eigentijdse noiserock met een flinke portie Riot Girl-elementen. Opener Drunk’n Caravan wringt zich tussen The Breeders en Throwing Muses. Melodieuze powernoise dat regelmatig onderbroken wordt door hoekige, opbouwende gitaarpartijen. Als gezegd emoties die diepgeworteld zitten, getuige de schreeuwklanken in Caveperson. Soms ronduit ontroerend, Koppijn bijvoorbeeld, als het aan ons ligt te omschrijven als het perfecte liefdesliedje. Wel eentje met gitaren, dat wel!
Peuk durft ook beuken (we moesten het een keer schrijven) zoals in Manipulated Rats. Adrenaline, een ander woord kunnen we er niet voor vinden. Doen ze iets nieuws? Bijlange niet, ze absorberen alleen hun invloeden en maken er een heerlijk eigen brouwsel van. En als bonus een band die live meer dan stevig in de schoenen staat. Noteer maar alvast in uw agenda dat ze op één van de volgende edities van Luminous Fest staan (op 31 oktober in AAP in Gent is dat, samen met Dead High Wire).
Down The Lees dan. Als gezegd de muzikale kapstok van de Canadese Laura Lee Schultz die al een tijdje Gent als verblijfplaats verkiest. Een beslissing waarin we ons kunnen vinden. Toen ze nog in Canada woonde speelde ze in allerlei bandjes en deelde ze podia met artiesten als Sleater-Kinney en Pansy Division. Maar nu al meer dan tien jaar solo, hoewel live geruggesteund door bassist Kwinten en op drums ene DW.
Ondertussen heeft deze artieste al twee albums en een ep uit. Voorlopig moet ze het nog stellen met undergroundsucces, maar dat is nu eenmaal het lot voor mensen die moeilijke muziekjes maken. Waarschijnlijk heeft het te maken met het feit dat de stem van Laura ons deed denken aan Thalia Zedek dat we de vergelijking met Come maken. Slowcore met diepe wortels in de 90’s. Voor fans die maar niet genoeg kunnen krijgen van slowcore was deze eerlijk gebrachte muziek zonder twijfel heerlijke oorsmeer.
Met Down The Lees en Peuk heeft De Kleine Kunst haar concertkalender meer dan goed in gang getrokken.
