Fotografie Hannelore Dieleman
Philemon mocht openen in het mooie Wintercircus op de vooravond van de release van hun kraakverse debuutalbum Waste. Waaslander Anton De Boes was hiervoor naar Gent gereisd in het gezelschap van Christophe Claeys op drums, Kim Van Elsen en broer Dennis De Boes op gitaren en Jonas Bruyneel op keys. De frontman nam zelf de bas voor zijn rekening. Een full band ter beschikking dus om het geluid van de plaat neer te zetten. Producer Bert Vliegen (onder andere van Whispering Sons) keek goedkeurend toe vanuit de zaal.
Back From The Start begon sober met stem en gitaar, waarna de piano binnendwarrelde en de band inviel. Met Try A Little Harder kreeg een wat ouder nummer een plek vooraan op de lijst, goed om de stress wat af te schudden. Staring At The Sun was een knap bochtig nummer, maar de zang ging in deze uitdagende track af en toe wel eens de vangrail in. Of lag dit aan de in-ear monitors, die misschien nog niet helemaal vertrouwd klonken?
Philemon zette live wel heel goed de sfeer en textuur van het nieuwe album Waste neer: zorgvuldig gemaakte zachte indie-folk met melodie en sfeervolle geluiden. The Mess klonk live iets pittiger, met de vet aangezette dreunende grondnoot. Just Like You was radiovriendelijk materiaal, maar schopte het niet tot single. Radiomakers, doe er uw voordeel mee! Hold On was wel een single, solo gebracht door Anton die zichzelf begeleidde op akoestische gitaar (zoals op de plaat) en ook meteen voor een hoogtepunt van de set tekende.
De kop is er af. Philemon bleef live al bij al dicht bij de studioversies van het nieuwe album Waste . We hopen op veel speelkansen voor Philemon in de volgende maanden en zijn benieuwd hoe dit het geluid van de band kan beïnvloeden.
Daarna was het de beurt aan de stormwind uit Nederland, genaamd Personal Trainer. De Amsterdammers onder leiding van songschrijver Willem Smit hebben een live-reputatie om asjemenou tegen te zeggen en maakten vorige maand nog indruk op Eurosonic. De volgende weken beuken ze nog op de deuren in Engeland en Ierland, vooraleer deze zomer de festivals te veroveren?
Upper Ferntree Gully was ook het openingsnummer van hun vorig jaar verschenen plaat, Still Willing, en bevatte in songformaat zowat alles wat de band typeert: rapsodie met alle stijlen uit de popmuziek van zeven (!) rasmuzikanten die met een te korte aandachtboog kampen: live was het resultaat vanaf de eerste noot een wervelende show met een charismatische frontman op kop. Meteen in de roos dus. Was het Wintercircus niet rond dan liet Personal Trainer je – zoals het een personal trainer betaamt – alle hoeken van de zaal zien. Geen verveling mogelijk en knappe songs waren er teveel om op te noemen.
Cyan was melodieus en met vijf bandleden die in koor zongen, klonk het allesbehalve appelblauwzeegroen. Still Willing was even een rustmomentje na het wilde You Better Start Scrubbing. Former Puppy was een knappe indie-rocker met een toprefrein dat voor kippenvel zorgde. Frank was een nieuw nummer dat de grote poort opende naar wat nog komt van deze band.
Willem Smit zong geweldig, ogenschijnlijk nonchalant, maar gefocust en ging volledig in de muziek op. Ook van een bierflesje, zijn rondslingerende akoestische gitaar, een vallend microstatief, maakte hij een attribuut in zijn persoonlijke circus. De band rond hem stond stevig te musiceren en ging ook voluit de songs in. De laatste twee jaren telkens meer dan 80 optredens op de teller, deze machine is geolied.
Round was een feelgood-momentje. Veel blije gezichten te zien zowel op het podium als in de zaal. In Rug Busters werden funk en disco Talking Heads-gewijs binnengesmokkeld door Leon Harms op drums en Kilian Kayser op percussie. Stilstaan onmogelijk: ‘What you got do is dance’. In Texas In The Kitchen leek drummer Harms helemaal ontketend als de Keith Moon van zijn generatie. Animal, dat kan ook.
New Bad Feeling begint als een Pavement-song, maar werd halfweg nerveuzer en dansbaarder. Bij Intangible hoorden we rechts op de gitaar van Mart Boumans Nile Rodgers-akkoorden en bij die van rots in de branding Franti Maresova links White Stripes slide riffs. Testing The Alarm sloot de show af, ingeleid door ‘laten we allemaal een A-akkoord spelen’ en ontaardend in maximum herrie. Personal Trainer is vanalles en nog wat, maar misschien wel de meest opwindende alternatieve band van boven de Moerdijk sinds Urban Dance Squad. U weet wat u te doen staat.
Facebook Personal Trainer | Instagram
