We zullen je meteen maar een geheim verklappen: wie twee dagen rondhangt op We Are Open heeft nog steeds niet het beste gezien uit de Belgische muziekscène want daarvoor is het te veel een te kleine selectie uit een gigantische visvijver. Wel biedt het een perfect overzicht van hoe gevarieerd het er in ons Belgenlandje muzikaal aan toegaat.
Voor wie nog niet mee is met het verhaal: jaarlijks wordt ieder hoekje van de Antwerpse Trix via We Are Open gebruikt om muzikale acts die aan het begin van hun carrière staan een podium te bieden zodat ze het publiek kunnen tonen wat ze muzikaal waard zijn. Het nadeel van zo’n showcase is natuurlijk dat bepaalde plekken zo overbevolkt zijn dat je er niet altijd binnen raakt, zelfs niet met ellebogenwerk (niet dat je dat moet doen!)
Een ander minpuntje – waar niemand iets kan aan doen – is uiteraard de overlapping waardoor het soms leek of we op een toeristenbus zaten waarbij we zenuwachtig van links naar rechts moesten kijken om iets moois te kunnen opvangen. Maar genoeg daarover, want zoals ieder jaar was ook deze editie van We Are Open een ontdekkingsfestival. En dat bleek opnieuw op de eerste dag al een schot in de roos te zijn!
In het café werd het festijn met Bloed afgetrapt. De synths van Fieke Soete (zie ook Lightspeed en Ratmosphere) laten het niet vermoeden maar met de aanvulling van Toon en Tuur wordt Bloed een band waarvan je de naam letterlijk moet nemen Metal-industrial in de traditie van pakweg Godflesh die je oren doen tuiten. Een krachtig begin voor een avond die decibelgewijs alleen maar door VAAG zou overtroffen worden.
Van gitaarsalvo’s naar subtiele lo-fi pop: dat kon tijdens We Are Open op nauwelijks 50 meter wandelafstand! Voor de intieme sets koos de Antwerpse concertzaal voor de locatie van Venster. Het oogt een beetje als een afgedankt clubhuis uit een zorginstelling, maar of het er gezellig vertoeven was! Abel Ghekiere mocht er die avond zelfs twee keer staan. Solo naar aanleiding van zijn nieuwe plaat die overigens diezelfde vrijdag het levenslicht zag, en een eerste keer aan de zijde van Sam De Clercq (Brorlab, bontridders, Kotskat) en Mathilde Luijten. Samen goed voor Félicette, een trio dat reeds meermaals werd bewierookt op onze pagina’s, onder meer voor hun passage op Scratch + Snuff. Alles wat je las, en van anderen hoorde, is dus waar. Félicette moet muzikaal zowat het mooiste zijn wat je deze dagen in ons land kan aantreffen. Minimale lo-fi pop die barst van klasse. Aan de ingang van Venster hing een bordje dat dit een gebied van stilte is waar je je mond diende te houden, maar dat was een waarschuwing die nergens voor nodig was. Ondanks het vroege uur was het zaaltje aardig gevuld en raakte iedereen erdoor betoverd. Vergelijkingen maken we niet, Félicette is Félicette.
Het werd meteen hollen naar de kelder om er DracoBoy aan het werk te zien. Afgelopen maand stond volop in het teken van De Nieuwe Lichting waarbij negen finalisten naar hun geluk hengelden, waaronder ook deze man. Iedereen weet ondertussen dat wie deze trofee mee naar huis mag nemen tevens aan zijn buren kan vertellen dat zijn broodje gebakken is. Waarom Dracoboy niet bij de winnaars zat, dat zullen we nooit begrijpen maar wellicht zal het antwoord zijn dat er maar drie plekjes waren en dat het publiek net iets meer van Kaat Van Stralen, Alice Mae en Uwase hield. En toch, wat Steve Charles Manga, want zo heet de Brusselse-Kameroense hiphopper in de Trix liet zien, was ijzersterk. Stilstaan was onmogelijk op zijn stijl die hij zelf de wereld instuurt als “syntrap”, een mix van old school hiphop en (jawel!) new wave. En of die blend werkt. Meepikken als je de man ergens je pad kruist!
Niet altijd begrepen we de keuze van de zaal. Zo is het Brusselse duo COLT, voorheen Coline & Toitoine, bij ons nauwelijks bekend, maar verkopen ze in hun dooie gemak wel shows uit in Parijs en kunnen ze rekenen op miljoenen streams. Dat zullen de heren van VAAG wellicht nooit kunnen zeggen, wel dat dit de ontdekking van We Are Open werd! Frontman/undergroundkenner Mich Decruyenaere liet het ons meteen verstaan: “Je moet aan iedere mogelijke betoging in Brussel mee doen!”. Noem het extreem-linkse no-wave (wat overigens niet eens zo slecht is!) maar het viertal dat ook een connectie heeft met HAEMERS en HITCH toonde wat je zoal kan doen met melodische hardcore. Een geluidsbulldozer waar geen matrak tussen te krijgen is en waar je evenveel Shellac als High Vis in hoort.
De ontdekking van de dag dus die VAAG, iets wat we niet konden zeggen van Meyy. Zal wellicht iets te maken hebben met het feit dat we het niet zo hebben voor TikTok-fenomenen. Mevy’s R’nB brengt haar wel supportshows op voor Angèle, ons dreef het in de richting van César Quinn. Binnenkort brengt de groep rond Frederik Daelemans (Meskerem Mees, Tamino en Beirut) hun nieuwe plaat HELO uit. Ondergetekende kon geen plaatsje meer veroveren in de nokvolle Bar, gelukkig voor het oog kon onze fotograaf dat wel. Maar wees er maar zeker van dat dit nog maar de start is van alles…
Het zou vanaf nu voor alles drummen worden voor een plaatsje zoals bij Bobbi Lu, het alter ego van de Brits-Brugse Lucy Ryan die reeds een tijdje één van de ontdekkingen op Mayway Records is. Pop, maar met een hoek af. Goede pop dus!
Het werd genieten van een paar nummers, maar voor geen geld wilden we de show van Abel Ghekiere missen. Een goede beslissing zo bleek het om een paar minuutjes voor aanvang toe te komen, want het zaaltje was tot aan de voordeur gevuld en werd het ademen in de nek van degene die voor je stond. Maar het was het afzien waard want Abel die er zijn tweede plaat In de verte, dit uitzicht kwam voorstellen benutte iedere seconde om er iets wervelends mooi van te maken. Of het nu neo-klassiek is of gewoon jazz? Laat schone muziek ook maar een vakje zijn!
Nauwelijks bekomen van dit alles werd het opnieuw hollen naar de kelder voor Lord Gasmique, een Brusselse rapper die niet vies is van wat experiment. Eerlijkheidshalve hebben we geen jota begrepen van de Franse teksten – en dat had de hiphopper zelf ook wel door – maar muziek is een universele taal, dus dat helpt. Kiezen of verliezen of bij niet tijdig beslissen, gewoon niet meer naar binnen kunnen zoals bij WASTE die opteert voor een bonte mix van alles wat lawaaierig klinkt en daar iets origineels mee doet.
Na uren rennen van hot naar her werden de benen best wel moe, festivals zijn dan ook dé aangewezen vermageringskuren waar je nog iets aan hebt. Maar eerst nog Maria Iskariot.: je kan het een gimmick noemen, anderzijds evengoed een fantastische vaststelling dat Nederlandstalige female punk in 2025 een feit is die zich niet alleen hoeft af te spelen in ondergrondse kelders maar ook op een groots podium. Vaandeldragers van het genre zijn ontegensprekelijk Maria Iskariot. Helena Cazaerck is een frontvrouw die weet wat ze wil, en nog meer wat ze kan. Ook al heb je soms de indruk dat de band gewoon alle rockclichés in één show heeft gestopt, is het een machine die van de eerste tot de laatste seconde lekker loopt. Maria Iskariot is er met hun broodnodige rebellie in geslaagd om op de allergrootste podia te kunnen staan, zelfs in het buitenland. Rock Herk is al aangekondigd en wees er maar zeker van dat daar nog veel zal bijkomen. Dat vinden wij lekker en bedankt!
