Je eigen platenlabel hebben. De een ligt er zijn hele leven lang van te dromen, de ander doet het gewoon. Tom Goelen liet er geen gras over groeien en ging voor het tweede en Pang Pang Records was geboren. We hadden een zeer uitgebreide en vooral zeer interessante en plezante babbel met deze labelbaas.
Dag Tom. Waarom begint een mens een platenmaatschappij?
Die vraag heb ik al vaak gekregen. Zeker nu vinyl weer wat minder populair blijkt te zijn en Spotify en soortgelijke dingen net weer meer, krijg ik de vraag of het wel een verstandige beslissing is. Tegen de wind in pissen, he! Ik heb echt het gevoel dat de interesse in vinyl wat aan het zakken is, dus net nu starten is misschien inderdaad niet de meest voor de hand liggende keuze. Vooral singles verkopen we minder goed.
Het kan ook liggen aan hetgeen we uitbrengen natuurlijk (schiet in de lach). Al vanaf zeer jonge leeftijd was ik geïnteresseerd in muziek. De obsessie met labels, en dan liefst zo klein en obscuur mogelijk, kwam pas later. We kochten echt van alles en keken dus ook op naar de mensen achter de artiesten, zij die de platen uitbrachten. Ik kocht (en koop nog steeds) immens veel bandshirts maar ik ging dus ook achter de shirts van de labels aan. Nog steeds supertrots op mijn origineel Noise Amphetamine Reptile Records-shirt, met The Cows op de voorkant!
Het was toen veel te groot en dat is het nu nog, maar ik kreeg het van een goede vriend die helaas veel te vroeg is moeten vertrekken. Van hem leerde ik al die zotte shit als Victims Family, Cows, Butthole Surfers, NoMeansNo of Melt Banana kennen. Soms draag ik het nog, als ode aan hem.
Al zeer snel maakte ik mezelf wijs dat ik ook een labeltje zou runnen, ooit. Maar ik ben geen springer, een beetje bang van het onbekende. Je hebt ook wel wat centen nodig en er komt toch ook veel technische prul bij kijken. Ook daar had ik schrik van dus bleef het bij dromen. Totdat een goede vriend van me samen met andere gelijkgezinde zielen het geweldige bandje Smäris oprichtte. Met te veel alcohol in het bloed en mijn altijd in de weg zittende grote mond, had ik op een vrolijke avond gezegd dat ik Smäris ging uitbrengen. En op een goede dag werd ik daaraan herinnerd door diezelfde vriend. Belofte maakt schuld dus.
Na mijn licht wat opgestoken te hebben bij (ondertussen) bevriende labels (Ronny Rex, Halenoise Records en Loner Cult Records), zijn we eraan begonnen. Op papier run ik het alleen, maar uiteraard zijn er vrienden die me helpen. Onno H. doet de praktische/technische kant van zo goed als alle artwork, Filip T. doet alle internetpagina’s en meer (alleen de zever op Facebook is van mezelf), Wim P. helpt mee de promo en we beluisteren samen de masters/aanbiedingen/testpersingen. Ik beslis zelf wat er wel of niet uitkomt op Pang Pang Records! maar ik stuur al mijn ideeën of alle aanbiedingen ook door naar Wim of soms nog andere vrienden wiens mening ik enorm hoog inschat. Wim heeft zeer veel ervaring met labels, artiesten of het organiseren van shows en is voor mij dus een hele belangrijke second opinion.
De mensen van Zwendel doen veel drukwerk voor me, maar het is meer dan dat. Het zijn ook vrienden geworden. En dan heb je nog de ongelooflijk coole King Rat die veel artwork voor ons doet. Binnenkort komt er een nieuw shirtdesign aan. Dit keer hebben we samengewerkt met de geweldige Bart Bling. Het is iets helemaal anders geworden, maar net zo cool. Er komt heel wat bij kijken, maar het is heerlijk om zoveel ontzettend interessante mensen te mogen ontmoeten. Dus na het hoarden van platen en shirts, zelf optreden, concerten bezoeken en dagelijks platen beluisteren was een labeltje misschien wel de enige logische volgende stap.
Oh ja, voor onze 7” punkbox hadden we heel wat opnames te pakken gekregen via Ronny W (die het geweldige boek Bloody Belgium weldra uitbrengt, samen met Joeri C) die niet allemaal, euhm, helemaal top waren en een andere vriend, De Pélé (Tom P) heeft daar weken aan gewerkt, geschaafd, geknipt en wat niet om daar deftige opnames uit te krijgen. Wat gelukt is trouwens. Eeuwige dank ook aan dat adres.
Sommige zullen ook wel tegen je gezegd hebben dat je zot bent. Hoe verdedig je je tegen zulke beledigingen?
Zot? Hahaha, maar dat hoor ik al mijn hele leven hoor. Zalig zijn de zotten hé! Ik vind dat zelfs geen belediging. Uiteraard ben ook ik niet vrij van zorgen, maar een lichte gekheid in de kop, vind ik wel aangenaam. Het maakt het allemaal wat draaglijker denk ik, zoiets? Op jonge leeftijd vond ik het nog erg wat anderen van me vonden, nu kan het me echt geen ene ruk schelen. Eigenlijk kreeg ik best wel veel steun van vrienden toen ik met het gekke plan naar voren kwam. Nu we al meer dan een dik jaar actief zijn, hebben we nog steeds vrienden die alles kopen, zelfs dubbel of driedubbel, om het als cadeau weg te geven. Mee promo maken, spreading the word, zalig eigenlijk.
En mijn vrouw die er ook achter stond, heel belangrijk voor me. Ze had één voorwaarde, dat ik een boekhouder zou nemen. Mja, nog iets wat een ondernemer hoort te hebben, zakelijk instinct en verstand van geld en ik mis beide, hihi. Dus dat voorstel, die eis van mijn vrouw vond ik logisch en achteraf bekeken ook erg slim. Maar ik heb dus niet het gevoel dat ik me moet verdedigen hoor. Dit is mijn passie en dit is wat ik wil doen, zo simpel is het eigenlijk. Ik kom nu heel zelfzeker over, maar dat is maar schijn. Er is zeer veel gepieker en onzekerheid aan vooraf gegaan. Soms schiet ik ’s nachts nog wakker of krijg ik het benauwd als we de volgende paar duizend euro bijeen moeten krijgen. We krijgen meer en meer werk te verzetten, maar zolang ik een goede balans kan vinden tussen mijn job, gezin, vrienden en passie, blijven we doorgaan natuurlijk.
Zonder dat je lijntjes trekt, is het duidelijk op welke muziek je pijlen gericht zijn. Hoe bepaal je of een act op Pang Pang Records! komt of niet?
Mja, punk zal altijd mijn grote liefde zijn, maar ik wil echt alles uitbrengen hoor. Alles waar ik wild van ben. Het is wel veel “ikke”, maar zo is het ook wel wat begonnen. Platen uitbrengen van artiesten die niet op plaat beschikbaar zijn, maar die ik zelf absoluut op vinyl wil (Smärid en Give Buzze zijn daar goede voorbeelden van).
Singles uitbrengen omdat IK dat ene nummer speciaal op single MOET hebben of die ene track waar ik van vind dat het een wereldhit is. Het klinkt wat pretentieus, maar zo is het. Als ik een optreden zie dat me helemaal omvergeblazen heeft, stap ik na het concert op de band af met de vraag of we samen iets kunnen uitbrengen. In het begin durfde ik dat niet, maar ik merk dat het nu als vanzelf gaat. Er zijn geen voorwaarden of bepaalde eigenschappen waar je als band aan moet voldoen om bij de Pang Pang-familie te komen. Muzikaal gezien toch niet. Al maken bands die new wave, disco, nu metal of zo maken beduidend minder kans. En moneygrabbing fucks komen er ook niet in. Eikels/eikelinnen en rechts gespuis al helemaal niet.
Het heeft helemaal niets te maken met of het verkoopbaar is of niet, dat is wel het allerlaatste waar we mee bezig zijn. Al kijk ik natuurlijk wel uit dat we geen zes onbeluisterbare maar keigrave yodelgrinddubklezmerstep platen achter elkaar uitbrengen. Nope, als ik er zot van ben, brengen we het uit. En ja, met een grote liefde voor zeer uiteenlopende genres, schiet het natuurlijk alle kanten uit. Hardcore, jazz, dub, rockabilly, grindcore,… heerlijk toch dat dat allemaal op één en hetzelfde label uit kan komen?
Wie een platenlabel heeft, kan alleen maar een grootse passie hebben voor muziek. Hoe groot is de jouwe?
Mensen die me kennen weten dat ik een alles of niets mens ben. Het is er nooit tussenin. Alles geven, met passie en overgave. Dat is in de liefde ook zo, in de sport of bij vriendschappen. Dus de passie is enorm, anders moet je er niet aan beginnen. Maar aan muziek, daar “begin” je niet aan natuurlijk. Dat is er, dat overkomt je. Als kleuter trommelde ik op mijn zelfgemaakt drumstel (samen met mama) van lege waspoeder tonnen (Tide was toen het merk, dacht ik), stond ik op de tafel tijdens familiefeesten Buddy Holly na te doen voor mijn zatte tantes en nonkels (met mijn hoofdje in een gordijn van sigarettenrook) en was ik volgens mijn moeder constant aan het zingen (en ik kan helemaal niet zingen).
Van zo gauw ik AC/DC hoorde op een bus richting ski-oord – mijn tante was ski-instructeur en wij mochten als snottebellen mee met een school – was het hek van de dam. Dat was toen scholieren nog naar muziek luisterden in de bus, naar een cassette dat ze aan de chauffeur gaven. Ik weet nog dat ik er zelfs een beetje bang van werd. En nu kan het niet hard genoeg zijn! Vervolgens zette een KAJ-leider een cassette van Belgian Asociality op in de auto, onderweg naar het zwembad. Het schuim stond op mijn mond, fuuuuck. Zo’n heerlijk kabaal had ik nog nooit gehoord. Al kraaiend van plezier, maar ook verbaasd en helemaal door het dolle heen, sprintte ik naar huis na de KAJ-activiteit en begon ons ma te vertellen over de muziek die ik net gehoord had. Mama vond het leutig, papa was not amused. Soit, vanaf toen (denk ik) was ik intensief constant op zoek naar muziek.
Via boekjes als Aardschok, OOR, Rif Raf, buitenlandse magazines maar ook regelmatige bezoeken aan de bib brachten me tot heerlijke ontdekkingen. Nog wat later kwam daar het ruilen van tapes en het maken van mixtapes bij, voor vrienden maar ook voor onbekenden of voor het meisje waar je toen een oogje op had. Dat laatste, dat waren de moeilijkste. Hints geven door titels en tekst zonder het er te dik op te leggen (lacht).
Toen kwamen Pestilence, Death, Cannibal Corpse en Entombed. Deathmetal en consorten waren er snel bij voor mij, maar gingen ook weer snel. Metal en aanverwanten zijn nooit echt blijven hangen, al stel ik vast dat oudere dingen zoals SOD, Venom, Slayer, Wehrmacht, Tankard of zo toch weer wat speeluren krijgen hier. Vervolgens ”sukkelde” ik in een rockabilly modus (niet zo gek als je weet dat ik met zulke muziek opgroeide) om onderweg nog ergens verslaafd te raken aan ska en soul dankzij een optreden van The Slackers in de legendarische Lintfabriek. En naarmate je ouder wordt, begin je alles te lusten. Jazz, country, boogaloo, funk, soul,… . Elektronica is altijd een no go geweest, maar ik betrap mezelf de laatste tijd erop dat ook daar soms te gekke dingen te rapen vallen. Hoe graag ik dat ook zou ontkennen.
Hoe groot is mijn passie? Dat is moeilijk te meten, maar ik kan simpelweg niet zonder muziek. Ik sta ermee op en ik ga ermee slapen. Ik heb altijd muziek bij me, rond me. Voor elke mood heb ik wel iets. Het zijn drugs. En ik grijp er dagelijks naar. De laatste jaren beluister ik ’s avonds liever muziek dan ik dat ik naar dat stomme beeldkastje zit te staren. Muziek is zo cool, zo divers. Persoonlijk haal ik ontzettend veel uit muziek, ik leer er zelfs van (of dat maak ik mezelf toch wijs). Uit het beluisteren ervan maar ook alles errond. De concerten, zelf spelen, verzamelen, linken leggen, onverwachte ontdekkingen doen (zalig gewoon), kortom, genieten. Een leven zonder muziek zou mijn einde betekenen vrees ik.
Je werkt ook vaak samen met andere labels, dan denk ik in de eerste plaats aan Ronny Rex. Van concurrentie is geen sprake, maar eerder het samen zijn we sterk-principe?
Of het “samen kost het minder”-principe (lacht). Het gaat ook om respect denk ik. Iemand als Ronny, dat is ook een muzikale veelvraat die houdt van obscure shit en die brengt dat ook gewoon uit. Wat de financiële uitkomst ook mag zijn. Enorm gedreven ook en die heeft gewoon een goede neus voor vette bands. Als zo iemand dan vraagt om mee te doen, ja, ik zou een rund zijn als ik het niet deed. Hij stelt regelmatig iets voor hoor, ik vind dat zo ongelooflijk graaf. Dat zo’n überunderground god/muziekfreak ons vraagt? Te gek!
De nieuwe The Stitches mocht ik ook meedoen maar ik heb geweigerd, heb er een beetje spijt van. Maar er ligt alweer een nieuw voorstel op tafel en daar doen we dan wel aan mee. Halenoise is ook zo’n label waar ik graag mee samenwerk. Super dudes ook hoor! Het is iets totaal anders, maar dat zijn ook mensen die dit enkel doen uit passie voor muziek en liever zo weinig mogelijk met geld te maken hebben. Geld is nodig maar het is absoluut niet de hoofdzaak. Ze hebben bijvoorbeeld een ep uitgebracht van de band DAHMER DUCK. Dat is grindcore met, jawel, Donald Duck-vocals. Hahaha, zo van die van de pot gerukte dingen vind ik HE-LE-MAAL fantastisch. Als die mensen me dan bellen met de vraag of ik de tweede plaat van DAHMER DUCK mee wel uitbrengen. Mja, zonder na te denken zeg ik dan ja. Wim en mijn vrouw “dwingen” me wel om eerst wat meer na te denken, wat te wachten en dan pas te spreken. Soms lukt dat, meestal niet, hihi. Maar samenwerken is altijd leuk, zeker met mensen met een even grote passie voor muziek als ik, maar die ook een aversie hebben voor platte commerce. Er kan dikwijls ook meer omdat er uiteraard wat meer geld te besteden is waardoor er extra’s kunnen voorzien worden en da’s altijd plezant voor de kopers.
Ik neem aan dat je er niet van kan leven en dat er ook een dagjob is. Hoe verdeel jij jezelf?
Ik ben voltijds opvoeder, in ploegen. Werken voor het label doe ik dus wanneer ik niet werk, dat is vaak op zeer verschillende momenten. Sommige releases “marcheren” en ik merk dat er meer en meer tijd begint in te kruipen. Vier lp’s verzenden binnen de Kempen is één ding, maar de laatste maanden verzenden we er echt wel meer en meer over de hele wereld. Mja, dat klinkt weer pompeus maar het is wat het is en dan is het echt wel werken. Mij hoor je niet klagen hoor, integendeel. Het verbaasd me dat sommige dingen die we uitbrengen ook echt verkopen. (schiet in de lach). Ook in het buitenland. Heerlijk toch?! Maar maak je alsjeblieft geen illusies. We hobbelen van release naar release en financieel is dat meestal haalbaar met de opbrengst van de vorige release, mits wat sponsoring van mezelf. Ik koop al veel en veel minder vinyl voor eigen collectie, dus dat scheelt. Het is al beter, maar alles bijeen draaien we nog steeds verlies vrees ik.
Je bent zonder meer trots op al je releases. Maar Reiziger is toch iets speciaals, kun je daar wat meer over kwijt?
Eerst even meedelen dat ik inderdaad op al onze release EN de bands/artiesten waar we mee samenwerken enorm trots ben!
De gitarist van Reiziger is een goede vriend van me, maar eigenlijk ben ik nooit helemaal wild geweest van Reiziger. Erg hé? Ik vond dat te plat toen. We hebben ze ooit kunnen boeken in ons jeugdhuis (De Bogaard, nu omgedoopt tot De Vonk) en ik heb dat toen geweigerd. Ze zochten nog een show na hun passage op het Dour festival (denk ik). En ik zeg gewoon nee, idioot. Het is pas later dat ik ze weet te appreciëren en naar waarde te schatten. Nu besef ik hoe dom dat was. Hun muziek, hun teksten, het is allemaal zo intens mooi, maar ook broos, soms triest, dan weer boos of ingetogen adembenemend. Echt, ik ben met alles aan de late kant dus het verstand begint ook nu pas wat door te komen.
Vorig jaar belde Pascal H. (de gitarist van Reiziger) me op dat hij de opnames van hun afscheidsconcert in de AB had teruggevonden! En ja hoor, van het één kwam het ander. De band liet de opnames opkuisen, beter klinken, en hop, Pang Pang Records brengt een emopunk-parel uit, wie had dat ooit gedacht? Door het werken aan deze release viel het me op hoe populair deze band nog steeds is en hoe trouw hun aanhang. Echt, pre-orders van over de hele wereld, niet normaal. Wel belangrijk om mee te geven dat het vooral dankzij Reiziger zelf is dat de plaat er is gekomen en ze is wat ze is. Heerlijk om mee samen te werken, deze bende. Onze meeste artiesten trouwens.
De mensen van Kameel, ook toppers hoor. Al was dat ook wennen natuurlijk. We hadden alleen nog maar samengewerkt met punks of niet professionele muzikanten en opnames gebruikt van kiekenkoten, bij wijze van spreken. Dan vraag je met knikkende knieën of zij misschien een coverversie voor Pang Pang willen maken. Ze doen dat dan en maken, naar mijn gevoel, één van de beste jazzrocktracks ever, alsof het niets is. Maar die ongelooflijk goede en professionele samenwerking is echt wel zalig. Hebben we eigenlijk wel met al onze bands hoor. Stuk voor stuk geloven ze in wat ze doen en smijten zich voor de volle 200%. We mogen trouwens Kameels derde langspeler uitbrengen!
Ik loop al weken te glunderen. En ik wil niet te melig doen maar de mensen van Röt Stewart, ook zalige toppers! De twee mafkezen van De Vlaamse Primitieven, van wie we de debuutplaat gaan uitbrengen, nothing but love en zo mogelijks nog meer gepassioneerd door muziek dan ik. Het Piss Rules-duo, zulke schattebollen! Ja echt, Pang Pang heeft het geluk gehad om tot nu toe enkel met prachtige mensen te hebben samengewerkt, voor het overgrote deel. Ooh ooh, de kerels van Smäris mag ik niet vergeten, de bende waar het allemaal mee begon. De punx van Pedigree, groovemonster We Came As Dirt of de fantastische Dubmatix. De release van m’n eigen bandje, Colère, ben ik ook best trots op. Oh ja, laten we aub Negative Rage niet vergeten. Snotty hcpunk die voor geen meter verkoopt maar die steengoed is.
Het is ook duidelijk dat je voor vinyl kiest. Sommige hebben het erover dat er een revival van de cd zit aan te komen. Geloof jij daarin?
Wat maakt het uit hé of ik daarin geloof? Ik ga het nooit uitbrengen (of de band in kwestie moest me smeken om het bij de vinyl te steken maar ik vrees ervoor), en ik vind het een verschrikkelijk ding. Het is lelijk en onnozel, het klinkt plat, er straalt geen warmte van uit. Maar ja, er zijn zoveel zaken die ik shit vind maar die wel immens populair zijn. Ik denk trouwens dat de geluidskwaliteit van vinyl ook niet meer die van vroeger was, maar dat is dan weer een andere discussie. Ik lig daar niet meer van wakker. Mensen die sterven in oorlogen, vrienden die hun geliefden moeten afgeven aan kanker of een ongeval, kinderleed, de regering die ons blijft naaien, armoede, racisme, dat zijn dingen waar ik ambetant van word. Al de rest is bijzaak hoor.
Sommige mensen hebben het er alsmaar over dat vinyl vrij duur wordt. Nu jij…
Alles wordt duurder, maar sommige mensen gebruiken dat wel als excuus om hun platen serieus te duur te verkopen. Als wij een gewone plaat uitbrengen en we vragen 15 euro, dan vangen we er nog meer dan 5 euro op. Het werken met punkbands heeft als voordeel dat de extra kosten dikwijls beperkt zijn of niet bestaan. Soms zie ik lp’s in de winkel liggen van Belgische bands aan 35 euro, dan krab ik wel eens achter mijn oren, ja. Ondertussen weet ik ook wel dat Sabam soms een grote kost is en dat wordt dan natuurlijk doorgerekend aan de klant. Als jouw artiest de plaat opneemt in een studio gedurende een week, tja, dan gaat je prijs uiteraard ook snel en veel naar boven. Er moet nog een vormgever aangesteld worden, iemand die de promo verzorgd, het kost allemaal geld. Dat proberen we uiteraard zoveel mogelijk te beperken.
Grote labels en grote artiesten hebben uiteraard meer kosten, maar toch zakt mijn broek soms af als ik zie wat er voor sommige lp’s gevraagd wordt. Maar niet altijd hoor. Laatst kocht ik Blue Train Van John Coltrane op repress (de originele uit ’58 gaat tussen de 1000 en de 3000 euro) voor 18 euro, bij Tony’s Muziekhuis in Geel. Word ik blij van. Die release van Reiziger bijvoorbeeld, 2 lp’s op transparant vinyl met gezeefdrukte hoes, daar kan je wel wat voor vragen maar omdat deze plaat een eerbetoon is en omdat ik vind dat je fans niet moet uitmelken, verkopen we die dubbelaar aan 25 euro. Daarvan zeggen sommigen wel dat we gek zijn en veel meer moeten vragen. Bullshit.
Pang Pang Records! is een Belgisch label, maar ik neem aan dat je ook internationaal mikt, de wereld is immers ons huis…
Eerlijk? Eigenlijk mikken we nergens op maar het is uiteraard super als we eruit geraken met onze releases en we aan iets nieuws kunnen beginnen. Het is ook erg leuk wanneer mensen en artiesten goeie dingen over ons vertellen. Al moet ik ook bekennen dat ik zo blij was als een klein kind toen ik voor de eerste keer onze platen naar Amerika mocht verzenden.
Iedere platenlabelbaas heeft ook wel een droom. Wat is de jouwe?
Ik zit er middenin. Privé en beroepsmatig gezien was 2024 een nogal hobbelig parcours. Als ik kan blijven doen met muziek wat we nu doen en als de mensen die ik graag zie het goed hebben, dat zou al zeer mooi zijn. Maar het leven is niet altijd aardig, verre van. Mijn leven heeft sinds een paar jaar echt wel mooi vorm gekregen en ik ben eigenlijk voor het eerst een beetje tevreden over/met mezelf. Als dat kan blijven, dan zou dat fantastisch zijn.
Dromen qua releases? Goh, ik weet niet goed of ik dat wel moet zeggen. En er zijn er al wat uitgekomen. Die keer dat ik in mijn boxershort zat te mailen met Steve Ignorant (Crass-frontman, maar naar verluidt doet zijn vrouw alle communicatie via sociale media) met Thelonious Monk op de draaitafels! Wij hebben dus gewoon Steve Ignorant op één van onze releases staan! Ha, als dat geen droom is. Dat hebben we te danken aan onze eigenste dj/producer Buscemi.
Give Buzze was een droom en die brengen we binnenkort uit. De aankomende 7” pré-1980 punkbox die eraan komt vind ik ook wel wat hallucinant. Droomwaardig, ja. Ik droom al zeer lang van een dub/reggae release met Beastie Boys samples/tracks (al van voor ik Pang Pang Records begon), maar juridisch gezien gaat dat onmetelijk veel gedoe zijn vrees ik. Dan zijn er nog wel wat bands waar ik wel van droom om ze te mogen uitbrengen maar die hebben al een label.
Achter The Seatsniffers loop ik al zeer lang te zeuren, maar net te horen gekregen van frontman Walter Broes dat het niet gaat gebeuren, helaas. De volgende droom is misschien wat onnozel maar een Pang Pang Records alcoholvrij biertje op de markt brengen zou ik ook graag doen. Ik ben er al eens mee bezig geweest, maar meestal was het van “Pang Pang wat?!” Heruitgaven van onvindbare/onbetaalbare parels wil ik ook zeker doen, in alle genres. Obscure 7” singles opnieuw uitbrengen. Oh ja, een goeie straffe soulplaat, dat zou ik graag ooit ook nog willen uitbrengen.
Het blijft maar komen, maar ik heb ook constant titels in mijn hoofd omtrent nieuwe verzamelaars om samen te stellen. Een beetje zoals de mixtapes vroeger. De laatste luistert naar de naam ”Nothing Against Hippies Unless They Make Music Volume1”. Hahaha, Ronny Rex, you gotta love him.
Niet te doen maar voor nu denk ik aan: Candy Apple Grey van Hüsker Dü. Het is niet mijn meest favoriete Hüsker Dü-plaat, maar wel de eerste die ik van hen leerde kennen. Nog voor Land Speed Record en Everything Falls Apart, stel je voor. Het zit zo: zo’n goeie dertig jaar geleden deed ik stage op één of ander soort speelpleinwerking als monitor. Ik zat in volle Biohazard, Prong en Rage Against The Machine-periode dus inclusief lange vettige haren, legerbottines en oversized longsleeve shirts. Uiteraard word ik verliefd op één van mijn collega’s, de mooie en übercoole Katrien. De hoofdmonitor had ook een oogje op haar, maar omwille van die kwibus zijn slechte muzieksmaak en mijn goede ging ik met de kus lopen. Het was mijn momentje. Soit, Katrien hield dus ook van muziek en ze had een cassette bij waar Candy Apple Grey op stond. Ik moet je niet vertellen dat ik dat bandje ontelbare keren heb gespeeld. Ik heb ze na de stage nog 1 keer gezien, ’t is niks geworden, maar de liefde en interesse voor Hüsker Dü is wel gebleven en daar ontstaan. En zoals veel van mijn lievelingsplaten gaat het om de combinatie van steengoede muziek die mij iets doet en herinneringen, emoties.
Bedankt voor je interesse in Pang Pang Records, much apprecitated!
Facebook Pang Pang Records – Bandcamp
