Op 14 maart vieren we nog maar eens feest. Verzamelpunt is de Kinky Star in Gent waar we twee jonge bands verwelkomen. Naast het Antwerpse Mixed Waste die al met The Strokes zijn vergeleken, staat ook Liquid Silver op het podium. Namen genoeg om op hun sound te plakken – gaande van Black Rebel Motorcycle Club tot Mudhoney – maar het voornaamste is dat de vier voor moddervette gitaarrock gaan. Precies wat we willen. Het concert is helemaal gratis, alleen de glimlach is verplichte kost. Een babbel met frontman Fabian Van Acker.
Liquid Silver. Machtige naam en goed gevonden, maar stel jullie zelf eens voor.
Fabian: Wij zijn Liquid Silver, een psychrockband met stevige 60s en 70s invloeden. We zijn bezig sinds 2021 en oorspronkelijk gestart als een anti-boredom jamproject in pandemisch getinte tijden. Maar aangezien dat ook zowat de slechtst mogelijke timing was om een band te starten, zijn we pas goed uit de startblokken geschoten in 2022. De band bestaat nu uit vaste en stichtende leden Stijn Corneillie (drums) en mezelf (zang/gitaar/bas/synth), aangevuld met onze favoriete Pool Dawid Sladeczek op gitaar en nieuwste aanwinst met de sickste achternaam Jasper Doom op bas. Vroeger speelden we met drie, en in die bezetting is ook al onze muziek tot vandaag opgenomen maar we maken nu ook nieuwe dingen met vier. More is altijd more better. More!! MOOOREE!!!
We hebben een heel sterke DIY-ethos. We doen bijna alles zelf waardoor we onszelf ook soms wat in de voet schieten en het weleens wat trager vooruit gaat, maar we zouden het niet anders willen. We hebben allemaal een heel verschillende muzikale achtergrond maar de bands waar ik persoonlijk naar opkijk zowel nationaal als internationaal hebben een heel hoog DIY-gehalte. DIY or die babehhh!
Jullie hebben niet zo lang geleden jullie ep voorgesteld in Brugge, maar tot nu toe is die nog niet uit. Leg uit!
Het antwoord hierop is eigenlijk heel simpel: ik ben een enorme chaoot, vaak tot begrijpelijke frustratie van iedereen en aangezien we alles zelf doen, verloopt dat dikwijls allesbehalve vlekkeloos. Zo ook hier dus, het is 100% mijn schuld. Misschien moet dit niet gepubliceerd worden (schiet in de lach!)
Jullie houden overduidelijk van loeiharde gitaren. Waarom en hoe is dat gekomen?
What’s not to like! We houden niet allemaal van dezelfde zware gitaarmuziek, maar als ik naar muziek luister, wil ik iets voelen. Of dat nu oorpijn, hartpijn of panische angst is: maakt niet uit. Bij rock-’n-roll zoek ik altijd het gevoel op dat ik met mijn oor aan de gitaarspeakers hang: daar zit de magie. En aangezien ik van mijn bandleden tot nu toe enorm veel creatieve vrijheid heb gekregen om veel van de songs te schrijven moeten ze daar maar in meegaan.
Een wall of noise – en dat hebben jullie zeker – is vaak een manier om frustraties positief weg te zetten. Is dat bij jullie ook het geval?
De wall of noise is voor ons vooral een krachtige tool om mensen onder te dompelen in je muziek. Het heeft iets bijna transcendentaal. Een luide amp – een noisy synth – een drum die luid tegen de muren van een repetitielokaal of jeugdhuis of club kletst: I love it all. Ikzelf heb zeker genoeg frustraties, maar ik kan die tegenwoordig goed kwijt met er lekker over te schreeuwen in mijn andere band BLISTERS.
Laat ons maar de zaken benoemen zoals ze zijn, het valt niet mee om op te vallen in de Belgische muziekscène. Hoe pak je dat aan?
Ik denk dat best niemand op dat gebied raad van ons aanneemt, wij zijn daar echt heel slecht in. Wij hebben geen masterplan, en de enige toekomstvisie die we hebben, is dat we verder muziek willen maken en shows spelen, en alles wat we doen staat ook in het teken daarvan. Initiatieven zoals Luminous Dash helpen natuurlijk veel om wat aandacht te genereren.
Het is een vreemde situatie momenteel: overal verdwijnen laagdrempelige speelkansen, maar tegelijk professionaliseren jonge bands veel sneller en veel vroeger met een soort instant profileringsdrang. Er zijn meer windows of opportunity met al die muziekwedstrijden, maar tegelijk bestaan de laureaten van die wedstrijden steeds meer uit dezelfde stroom PXL-studenten en artiesten die al vertegenwoordigd waren door een label, booker of management. Er worden volgens mij meer muzikale projecten per minuut uit de grond gestampt dan ooit, maar toch zie je nog steeds even vaak dezelfde namen de ronde doen, en dat is niet omdat kwaliteit vanzelf komt bovendrijven.
Er zijn naar mijn aanvoelen meer jonge bands dan ooit, maar jonge mensen gaan minder naar shows kijken. Het is precies allemaal gedistilleerd tot een kwalijke catch 22: het lijkt alsof de beste manier om nog op te vallen is door muziekwedstrijden of door de legitimiteit die daaraan wordt gegeven door programmatoren te lande. Maar als ik bijvoorbeeld kijk naar de recentste finalisten van De Nieuwe Lichting ben je daarvoor best al vertegenwoordigd door een label, booker of management. Voor elke artiest of band die een plaats in de spotlight krijgt, ken ik er al 5 die minstens even getalenteerd zijn, maar hun weg niet vinden. Dus een oproep: iedereen moet terug meer shows organiseren voor lokale artiesten en iedereen moet meer naar die shows gaan kijken. Keep it DIY and everybody wins.
Jullie komen uit Brugge, zeg maar het openluchtmuseum van België, maar qua underground begint daar ook van alles te bewegen. Zoiets maakt je wel blij neem ik aan?
Ja fantastisch, hé? Ikzelf ben geboren en getogen in Brugge, de rest komt van elders in West-Vlaanderen en Dawid uit Polen. Ik heb Brugge in de laatste 10 jaren echt grote stappen zien zetten in het cultiveren van een muziekscene. Mede dankzij initiatieven als Brugotta van het cultuurcentrum, Het Lab en Het Entrepot, Villa Bota, de concertwerking van De Snuffel, JH Comma, maar ook café’s als De Kelk, The Crash, Parazzar, ’t Verdriet en nog een hele resem andere die ik vergeet. Heel wat zaken die nu een vaste waarde zijn, waren 10 jaar geleden ondenkbaar. Het zorgt er allemaal ook voor dat interessante creatieve mensen niet langer automatisch naar Gent, Brussel of Antwerpen trekken. Bruges La Morte, no more!
In feite: lig je wakker van succes?
Als we wakker zouden liggen van succes zouden we niet meer slapen. Niet echt, dus.
Op kwaliteit zal het wel niet komen, jullie klinken behoorlijk sterk, dus neem ik aan dat jullie best tevreden zijn met jezelf.
Tevredenheid is het oorkussen van de duivel (lacht).
Jullie goochelen graag met namen uit de jaren 70, zijn dat je invloeden?
Ikzelf ben een muzikale veelvraat, ik luister echt naar van alles. Ik kan even hard genieten van Autechre, Caroline Polachek, Aborted Fetus, Hank Williams of de laatste STROOM-release. Dawid is fan van Marilyn Manson, Tame Impala en stoner en doom metal. Stijn is meer indie- en popminded met favorieten als Balthazar of Bloc Party. Onvermijdelijk sijpelen er daardoor verschillende invloeden door in onze muziek. Maar als songschrijver zoek je toch een zekere focus in de muziek, een heldere muzikale boodschap en zowel mijn bandleden als ik laten ons graag inspireren door psych-, rock- en protometal en punkbands uit late jaren 60, en midden jaren 70. Silver Apples, The Velvet Underground, Suicide, Jimi Hendrix, Led Zeppelin, Frank Zappa, Black Sabbath etc. Ook modernere bands die overduidelijk daar de mosterd halen kunnen tellen. Het is een periode waarin enorm veel geëxperimenteerd werd met de klassieke drum-bas-gitaar opstelling en dat werkt voor ons inspirerend.
Jullie staan binnenkort voor Luminous Dash op Luminous Fest, in hoeverre verschilt jullie sound op plaat en die op het podium?
We producen onze muziek doelbewust niet te veel. We hebben tot nog toe ook nog niet samengewerkt met externe mensen bij onze opnames. Allemaal zodat we die rauwe skeletvorm van de songs en de energie kunnen vatten. Om maar te zeggen: hopelijk niet al te veel!
Wat mogen we van jullie verwachten?
Bare bones psych rock-’n-roll waar sowieso iets verkeerd zal gaan, rauwe ongecensureerde Poolse torsale naaktheid, en heel slechte bindteksten.
The Stooges of Nirvana?
The Stooges. 100%. Nirvana-klonen zijn er genoeg, maar na 56 jaar is er nog altijd niemand in geslaagd om iets zo rauw, zo visceraal als I Wanna Be Your Dog uit zijn botten te schudden. Dan kunnen we wel spreken van een uniciteit van kosmisch niveau.
IJskreem van de Lidl of een hamburger uit de McDonald’s?
Ik ben een sucker voor zout, dus doe maar de hamburger.
Wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Het Beste Van Johnny Turbo van Johnny Turbo. RIP.
Facebook – Instagram
Facebookevenement
